Η κρίση και το πολιτικό “εγώ”

Οι περιστάσεις στη χώρα είναι πολύ κρίσιμες για να αφήνουμε πράγματα στην τύχη. 

Αυτό σημαίνει ότι τα δεδομένα πρέπει να εξετάζονται σε βάθος και να αναλύονται στη βάση των εθνικών αναγκών και προτεραιοτήτων.

Η πορεία προς την ανάκαμψη (όλων μας) απαιτεί σκέψη καθαρή, προσγειωμένη και απαλλαγμένη από πάθη και ιδεολογήματα, ακόμη, δε, περισσότερο από κομματικές, ή και ευρύτερες «παραταξιακού τύπου» αγκυλώσεις.

Σκέψη και θεώρηση των πραγμάτων που να κινείται μακρύτερα από εκεί που ενστικτωδώς μάς οδηγεί το θυμικό και η βίαιη ανάγνωση της πολιτικής. 

Μακρύτερα, δηλαδή, από το συνηθισμένο πεδίο ενασχόλησης του μέσου πολιτικού, δηλαδή τον ορίζοντα που σχηματίζουν οι πελατειακές σχέσεις και ο διαρκής και φαύλος εκλογικός κύκλος.
Σε αυτό το περιβάλλον αβεβαιότητας, επιβεβλημένη είναι η συνειδητή και υπεύθυνη ενασχόληση με τα δημόσια πράγματα, το συλλογικό συμφέρον και τις εθνικές προτεραιότητες, στρατηγικής σημασίας, αλλά και εκείνες που σχηματίζονται στη βάση των αναγκών που επιτάσσει η συγκυρία...

Με απλά λόγια, την εποχή της κρίσης, του Μνημονίου, της τρόικας, των αγριεμένων αγορών, που προσπαθούν να ρεφάρουν, στοχεύοντας τους αδύναμους, δεν κοιτάμε τον εαυτό μας, το κόμμα μας, την επανεκλογή μας, την περιφέρειά μας. (Εκτός κι αν τη μετράμε σε εκατοστά, οπότε θα πρέπει, ούτως ή άλλως, να είναι ισχνή.)
Εκείνοι που θεωρούν ότι μπορούν να συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια, με καθαρότητα, πρέπει να το κάνουν πράξη, προσεγγίζοντας τα ζητήματα με νηφάλιο και ολιστικό τρόπο, αποφεύγοντας την ευκαιριακή και βραχυχρόνια στόχευση, στην οικονομία, την επιχειρηματικότητα, την πολιτική.
Στους τομείς αυτούς, η νέα ελληνική σκέψη ξεκινά μόλις πραγματικά ξεφορτωθούμε το παρελθόν.
Τα «κλειστά», αλλά κυρίως «προστατευμένα επαγγέλματα», που συντελούν στην αύξηση του κόστους ζωής και τη επιβάρυνση της καθημερινότητας των πολιτών, την παλιά νοοτροπία της «αρπαχτής», τις κακές υπηρεσίες προς τους ξένους επισκέπτες-πελάτες, καθώς και την άγνοια κινδύνου, σε ό,τι αφορά την ραγδαία εξάπλωση των αρνητικών εντυπώσεων μέσα από τις νέες ψηφιακές πλατφόρμες.
Η ζωή αλλάζει σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς.  
Η ψηφιακή τεχνολογία επιταχύνει τις αλλαγές και επαναπροσδιορίζει την έννοια της ανάπτυξης και υπανάπτυξης.
Αυτό επιδρά και στον βαθμό επιτυχίας που μπορεί να επιτευχθεί με παλαιά εργαλεία και παρωχημένη νοοτροπία.
Στην Ελλάδα, το ευρύτερο σκορ αποτελεσματικότητας διαρκώς μειώνεται και τείνει να εξαλειφθεί, δεδομένου ότι πλέον και επισήμως, τρεφόμαστε από τα λεφτά που μάς εξασφάλισε η τρόικα.
Όσο και αν ζωγραφίζουμε κάθετες πορείες εξόδου από την κρίση των αριθμών, βασικός στόχος είναι να αντιμετωπίσουμε την κρίση των ανθρώπων.
Στον τρόπο σκέψης, δράσης, ακόμη και σχηματισμού επιχειρημάτων.
Στην εποχή της κρίσης, οι θύτες-πρωταγωνιστές πρέπει να αλλάξουν, ή οι ίδιοι να αλλάξουν ριζικά στάση και άποψη. Η διαδικασία αυτή επιταχύνεται από την καθυποταγή του «εγώ» στο γενικότερο καλό (greater good), κυρίως εκείνων που δραστηριοποιούνται στα δημόσια πράγματα, εξ επαγγέλματος.
Προσοχή όμως.  
Ο κίνδυνος ακύρωσης του στόχου είναι υπαρκτός.
Όπως έλεγε και ο Κομφούκιος, «μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη».
Και, συνήθως, στην πολιτική, πλεονάζουν οι δεύτεροι…
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΜΑΡΑΣ