Μέχρι την ημέρα που το πολιτικό δυναμικό θα περάσει στη φάση της αυθεντικής ενηλικίωσης και ωριμότητας, και θα μπορεί να ομιλεί την αλήθεια, ευθέως, χωρίς περιστροφές και αποφεύγοντας τα καμουφλαρισμένα λεκτικά σχήματα, είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να περιμένουμε… βιβλία.
Εκδόσεις δηλαδή, τις οποίες έχουν συγγράψει πολιτικοί, και στις σελίδες τους μπορεί να διαβάσει κανείς την αληθινή πτυχή της πραγματικότητας, έστω και με χρονική καθυστέρηση, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ουσιαστική χρησιμότητα της ...
αποκάλυψης αυτής της αλήθειας.
Χθες για παράδειγμα, το βιβλίο του Πέτερ Στάινμπρουκ, υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας με τίτλο “Απολογισμός”, προκάλεσε ακόμη μια σοβαρή ρωγμή στη τζαμαρία της πολιτικής ειλικρίνειας του Γιώργου Παπανδρέου.
Και επιδείνωσε την αδιαμεσολάβητη σχέση του Πρωθυπουργού με την κοινωνία που τον εμπιστεύτηκε και τον εξέλεξε, αλλά και σε όσους δείχνουν κατανόηση για το δύσκολο έργο που έχει μπροστά του.
Ο δύσκαμπτος Στάινμπρουκ, ΥΠΟΙΚ στην κυβέρνηση του “μεγάλου συνασπισμού”, του CDU με το SPD, υποστηρίζει ότι σε συνάντηση που είχε με τον τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο Βερολίνο, ενημέρωσε εκτενώς τον Γιώργο Παπανδρέου για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ του ζήτησε συμβουλές για το ποια πολιτική θα έπρεπε να ακολουθήσει. Και στο τέλος, σύμφωνα πάντα με τον κ. Στάινμπρουκ, μονολογούσε για το κατά πόσο “ήθελε πραγματικά να κερδίσει τις εκλογές”, οι οποίες θα διεξάγονταν μερικούς μήνες αργότερα, στις 4 Οκτωβρίου 2009.
Συμπέρασμα πρώτο: Ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε ότι “λεφτά δεν υπάρχουν”, πολύ πριν του το… ψιθυρίσει ο Γιώργος Προβόπουλος.
Και, καθώς δεν άντεξε στον αυτοκαταστροφικό πειρασμό των προεκλογικών υποσχέσεων, επέλεξε να μονομαχήσει με την κοινή λογική: “Λεφτά υπάρχουν”, ήταν η ιστορικής σημασίας πλέον ατάκα του, που έγινε και σποτάκι από τη Νέα Δημοκρατία.
Και λεφτά, ακόμη να βρούμε, παρόλο που σύμφωνα και με τις δεσμευτικές απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η φοροεπιδρομή στη μεσαία τάξη και στα χαμηλά εισοδήματα, δεν μπορεί να προσλάβει περισσότερο ανάλγητο χαρακτήρα.
Συμπέρασμα δεύτερο και μάλλον περισσότερο σοβαρό: Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πολύ-ήθελε την εξουσία.
Ίσως αυτό να εξηγεί τα συνεχή ταξίδια του στο εξωτερικό.
Που, όσο κι αν αιτιολογούνται στη βάση της δημιουργικής εξωστρέφειας, και της προσπάθειας να ανορθωθεί η εικόνα της χώρας, δεν μπορεί να μην σου βάζουν στο μυαλό ότι υπάρχουν τάσεις αναχωρητισμού.
Και μόλις προσθέσεις στη θεωρητική ζύμωση τα σενάρια περί μετακίνησης στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, οι υποψίες ενισχύονται. Και μετατρέπονται σε συμπέρασμα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Εφόσον λοιπόν ο Γερμανός πολιτικός αποτυπώνει την αλήθεια, απογυμνωμένη από υπερβολές και αστικούς μύθους, θα πρέπει το πάθημα να μας γίνει μάθημα ζωής.
Εκδόσεις δηλαδή, τις οποίες έχουν συγγράψει πολιτικοί, και στις σελίδες τους μπορεί να διαβάσει κανείς την αληθινή πτυχή της πραγματικότητας, έστω και με χρονική καθυστέρηση, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ουσιαστική χρησιμότητα της ...
αποκάλυψης αυτής της αλήθειας.
Χθες για παράδειγμα, το βιβλίο του Πέτερ Στάινμπρουκ, υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας με τίτλο “Απολογισμός”, προκάλεσε ακόμη μια σοβαρή ρωγμή στη τζαμαρία της πολιτικής ειλικρίνειας του Γιώργου Παπανδρέου.
Και επιδείνωσε την αδιαμεσολάβητη σχέση του Πρωθυπουργού με την κοινωνία που τον εμπιστεύτηκε και τον εξέλεξε, αλλά και σε όσους δείχνουν κατανόηση για το δύσκολο έργο που έχει μπροστά του.
Ο δύσκαμπτος Στάινμπρουκ, ΥΠΟΙΚ στην κυβέρνηση του “μεγάλου συνασπισμού”, του CDU με το SPD, υποστηρίζει ότι σε συνάντηση που είχε με τον τότε αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στο Βερολίνο, ενημέρωσε εκτενώς τον Γιώργο Παπανδρέου για την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ του ζήτησε συμβουλές για το ποια πολιτική θα έπρεπε να ακολουθήσει. Και στο τέλος, σύμφωνα πάντα με τον κ. Στάινμπρουκ, μονολογούσε για το κατά πόσο “ήθελε πραγματικά να κερδίσει τις εκλογές”, οι οποίες θα διεξάγονταν μερικούς μήνες αργότερα, στις 4 Οκτωβρίου 2009.
Συμπέρασμα πρώτο: Ο Γιώργος Παπανδρέου γνώριζε ότι “λεφτά δεν υπάρχουν”, πολύ πριν του το… ψιθυρίσει ο Γιώργος Προβόπουλος.
Και, καθώς δεν άντεξε στον αυτοκαταστροφικό πειρασμό των προεκλογικών υποσχέσεων, επέλεξε να μονομαχήσει με την κοινή λογική: “Λεφτά υπάρχουν”, ήταν η ιστορικής σημασίας πλέον ατάκα του, που έγινε και σποτάκι από τη Νέα Δημοκρατία.
Και λεφτά, ακόμη να βρούμε, παρόλο που σύμφωνα και με τις δεσμευτικές απαιτήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, η φοροεπιδρομή στη μεσαία τάξη και στα χαμηλά εισοδήματα, δεν μπορεί να προσλάβει περισσότερο ανάλγητο χαρακτήρα.
Συμπέρασμα δεύτερο και μάλλον περισσότερο σοβαρό: Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν πολύ-ήθελε την εξουσία.
Ίσως αυτό να εξηγεί τα συνεχή ταξίδια του στο εξωτερικό.
Που, όσο κι αν αιτιολογούνται στη βάση της δημιουργικής εξωστρέφειας, και της προσπάθειας να ανορθωθεί η εικόνα της χώρας, δεν μπορεί να μην σου βάζουν στο μυαλό ότι υπάρχουν τάσεις αναχωρητισμού.
Και μόλις προσθέσεις στη θεωρητική ζύμωση τα σενάρια περί μετακίνησης στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, οι υποψίες ενισχύονται. Και μετατρέπονται σε συμπέρασμα που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Εφόσον λοιπόν ο Γερμανός πολιτικός αποτυπώνει την αλήθεια, απογυμνωμένη από υπερβολές και αστικούς μύθους, θα πρέπει το πάθημα να μας γίνει μάθημα ζωής.
Και στο μέλλον, να… υποψιαζόμαστε από πριν εκείνους που επιλέγουμε… με το ζόρι για να μας σώσουν.
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου