Είμαστε λαός ανάξιος της Δημοκρατίας…

by Μαρία Σεφέρου

Θέλει αρετή και υψηλό δείκτη νοημοσύνης η Δημοκρατία!
Τουλάχιστον υψηλότερο απ’ αυτόν που διαθέτουμε.
Έστω κοινό νου, βρε αδελφέ, ώστε να καταλάβουμε ποιο είναι το συμφέρον της χώρας μας, δηλαδή όλων μας.
Ούτε τα αυτονόητα δεν κατανοούμε… Και χρειάζεται αυτογνωσία, τόλμη και ταπεινότητα για να ομολογήσει ένας λαός ότι δε διαθέτει τις βασικές αρετές και τη στοιχειώδη νοημοσύνη ώστε να κάνει το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης δημιουργικό, δίκαιο και ωφέλιμο, και να εξασφαλίσει σταθερή πρόοδο για τον τόπο.
Το έχω ξαναπεί στο παρελθόν, το επαναλαμβάνω και σήμερα:
Είμαστε ανάξιοι και αδέξιοι να κυβερνηθούμε δημοκρατικά. Είμαστε ανάξιοι και αδέξιοι να επιλέξουμε τους άριστους ανάμεσά μας και να τους αναθέσουμε το τιμόνι της χώρας. Έχουμε εθιστεί στους φελλούς, τους δημαγωγούς και τα τζάκια.
Σε αυτό το τραγικό συμπέρασμα κατέληξα δυστυχώς εδώ και χρόνια, κάνοντας τις δικές μου νηφάλιες και αντικειμενικές διαπιστώσεις από την οδυνηρή καθημερινότητα που πάει από το κακό στο χειρότερο, και είναι κάτι που δεν κρύβεται…

Η Ελλάδα σβήνει δημοκρατικά…


Τα πολιτικά και κοινωνικά νεοπλάσματα έχουν κάνει πολλές μεταστάσεις πια και η χειρουργική αφαίρεσή τους μοιάζει άπιαστο όνειρο. Η Δημοκρατία μας νοσεί νόσο βαρεία.
Ναι, η Δημοκρατία εκτελείται ύπουλα αλλά σταθερά από την κομματοκρατία και την κομματική εμπάθεια των άχρηστων πολιτικάντηδων, των ανεγκέφαλων οπαδών-ψηφοφόρων τους και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ.
Η Δημοκρατία βιάζεται από τον άκρατο ατομικισμό και την έλλειψη συλλογικής και εθνικής συνείδησης της πλειοψηφίας του λαού της, με μπροστάρηδες τους πολιτικούς και την οικονομική παραεξουσία της χώρας.
Βιάζεται από τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τα τρωκτικά του Δημοσίου που μένουν πάντα ατιμώρητοι.
Και, ναι, βιάζεται από την ασυνειδησία, την ακατάσχετη παρανομία και την ανωριμότητα της πλειοψηφίας του λαού της. Αυτή είναι η τραγική αλήθεια, και Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ!
Η Δημοκρατία μας έχει πληγεί από την πολιτική νόσο των χοίρων – έναν επικίνδυνα μεταλλαγμένο πολιτικό ιό που μας έρχεται από τα παλιά, και προσβάλλει κατά προτίμηση τα ανθρωπόμορφα παχύδερμα χοιρίδια... Και δυστυχώς δεν υπάρχει εμβόλιο γι' αυτό.

Τώρα, πάνω στ’ αποκαΐδια και την τεράστια οικολογική καταστροφή που άφησε πίσω της η πύρινη λαίλαπα του μαύρου Σαββατοκύριακου (22-24 /08/2009), οι υπεύθυνοι της τραγωδίας, δηλαδή του μαζικού εγκλήματος κατά της ζωής εκατομμυρίων κατοίκων του λεκανοπεδίου της πολύπαθης Αττικής, αντί να ζητήσουν συγνώμη για το “δις εξαμαρτείν” και να παραιτηθούν - πηγαίνοντας να κρυφτούν σε τίποτα σπηλιές για νηστεία και προσευχή “εν σάκκω και σποδώ” μπας και ανακουφιστεί η ψυχή τους - έχουν το απύθμενο θράσος να παρουσιάζουν τη μούρη τους μπροστά στον τηλεοπτικό φακό και στα τηλεπαράθυρα και να τσιρίζουν, μη επιτρέποντας στους συνομιλητές αντιφρονούντες ν’ αρθρώσουν λέξη, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να κρύψουν τη γύμνια τους πίσω από ένα φύλο συκής.
Επειδή και οι προηγούμενοι διέπραξαν, λέει, τα ίδια και χειρότερα εγκλήματα βιασμού του περιβάλλοντος, δεν έχουν δικαίωμα δια να ομιλούν!
Ναι, ίσως να διέπραξαν τα ίδια ή και χειρότερα, και γι’ αυτό ο λαός τους έστειλε στην αντιπολίτευση. Μπορεί, όμως, αυτό ν' αποτελέσει άλλοθι και δικαιολογία για τη δική σας ανικανότητα και τα δικά σας εγκλήματα βρε θρασείς, άχρηστοι και ανεγκέφαλοι!
Άνοιξα χτες για λίγο το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALTER (είμαι και λίγο μαζοχίστρια, ομολογώ) και ο καυγάς είχε ανάψει για τα καλά.
Οι φλέβες των καλεσμένων ήταν πεταμένες έξω στο λαιμό τους και τα μάτια τους ήταν αγριεμένα και κόκκινα.
Η πίεσή τους πρέπει να σκαρφάλωνε το 20. Μου έδιναν την εντύπωση ότι ήταν έτοιμοι να δαγκώσουν ο ένας τον άλλο αν τους δινόταν ο απαιτούμενος τηλεοπτικός χρόνος. Δε μπορούσα να καταλάβω ποιος έλεγε τι. Μιλούσαν ο ένας πάνω στην άλλη και δεν ξεχώριζες λέξη. Αντί ν’ απολογηθούν, έστω με μισόλογα, οι κομματικοί εκπρόσωποι της ανίκανης κυβέρνησης της ΝΔ , επιτίθενταν με λύσσα για να μην ακουστεί ο αντίπαλος. Δημοκρατικός “διάλογος”, ε;
Η απόλυτη καφρίλα!
Έχουμε γίνει ρεζίλι των σκυλιών παγκοσμίως, ένα θλιβερό ανέκδοτο, παράδειγμα προς αποφυγή. Είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι ως ανίκανοι ν’ αρθρώσουμε έναν ήρεμο, πολιτισμένο και δημοκρατικό διάλογο. Ανάβουν τα αίματα δικαίων και αδίκων στο άψε σβήσε. Τι τους θέλουν και τους μαζεύουν στα τηλεπαράθυρα για να σκυλοτρώγονται; Φαίνεται ότι αυτό αυξάνει την τηλεθέαση διότι το ακροατήριο είναι παραμορφωμένο στο κατ’ εικόνα και ομοίωση των πολιτικών του. Το ακόμη τραγικότερο είναι ότι με τα ίδια σαθρά επιχειρήματα αντιπαρατίθενται και οι κομματικοί οπαδοί στα ηλεκτρονικά φόρουμ και τα ιστολόγια.
Ιδού ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα οπαδού που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να υποστηρίξει το κόμμα του υπενθυμίζοντας τις αμαρτίες των προηγούμενων:

«Ο/Η πρασινάλογα είπε...
ΠΟΙΟ ΚΟΜΜΑ νομιμοποίησε δεκάδες χιλιάδες αυθαίρετα στην Αττική το 2003;
Και ποια ήταν η Υπουργός ΠΕΧΩΔΕ τότε (και σήμερα κάνει την παρθένα);
Και ποιος ήταν πρωθυπουργός τότε (και σήμερα κάνει τη νυφίτσα);
Και ποιος ήταν ο Ράν ταν πλάν της παράταξης τότε και σήμερα (αλλά τώρα κάνει την πάπια παρουσιάζοντας τζάμπα ευχολόγια αντί πραγματικών σχεδίων);
Ντροπή!» (Από το ιστολόγιο: gianniotis.gr)
Στις παιδαριώδεις αντιπαραθέσεις για το τις πταίει έχουν μπει για τα καλά και οι δασολόγοι με την αμαρτωλή Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ευκαιρίας δοθείσης, και για ν’ απωθήσει για ακόμη μια φορά τις ευθύνες από πάνω του, ο αρμόδιος ο Υπουργός έκανε έκκληση προς τους δασολόγους και την Τοπική Αυτοδιοίκηση (συντεχνίες!) να τα βρουν! «Κι αν δεν τα βρουν ποτέ;», ρώτησε εύστοχα ο Νίκος Χατζηνικολάου από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALTER (26-08-2009). Αν δεν τα βρουν δε θα γίνει τίποτα, δε θ’ αλλάξει τίποτα, και η τραγική εθνική παράδοση των πυρκαγιών θα επαναλαμβάνεται μέχρι να μην απομείνει κουκουνάρι στους λόφους της Αττικής; Δηλαδή ο Υπουργός απλώς προεδρεύει; Και βέβαια, πού να τα βρουν; Πώς να τα βρουν; Στην Ελλάδα δεν τα βρίσκει κανείς με κανένα. Είναι όλοι ανευθυνοϋπεύθυνοι, βγάζουν την ουρά τους απέξω, και ρίχνουν πάντα τις ευθύνες σε κάποιους άλλους. Γι αυτό είπα και επαναλαμβάνω ότι είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε δημιουργικά τη Δημοκρατία. Πάσχουμε από παλιμπαιδισμό. Είναι σαν ένας πατέρας ν' αναθέσει τη διαχείριση της τεράστιας περιουσίας του στα νήπια παιδάκια του.

Δεν θα τα κάνουν γης μαδιάμ στο άψε σβήσε; Όπως έγραψε, μεταξύ άλλων, ο Τάκης Καμπύλης στην Καθημερινή , «...τις τελευταίες δεκαετίες, το κύρος της Δασικής (Υπηρεσίας) έφθασε στο ναδίρ και η διαφθορά στους κόλπους της δημιούργησε τέτοιες αντιδράσεις ώστε προ δεκαετίας - επί υπουργίας Στέφανου Τζουμάκα - αποφασίστηκε βιαστικά και χωρίς προετοιμασία το νέο “δόγμα” για τα δάση: Η ευθύνη κατάσβεσης μεταφέρθηκε αποκλειστικά στην Πυροσβεστική, ο συντονισμός στη Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας και οι δασικοί τον Αύγουστο σε άδεια!» Και το άρθρο τελειώνει ως εξής: «Όμως, πυροσβέστες, εθελοντές και οι κάτοικοι νιώθουν όλο και πιο συχνά πως οι περισσότερες μάχες είναι μάταιες. Πως τίποτε δεν αλλάζει. Χρόνια τώρα…»

Μάταιες οι μάχες των ηρωικών πυροσβεστών που με αυτοθυσία παλεύουν κάθε καλοκαίρι με τις φλόγες! Αυτό με πονάει περισσότερο… Κι αφού τίποτα δεν αλλάζει στην πρόληψη και την έγκαιρη δασοπυρόσβεση, λέω εγώ, ας γίνει τουλάχιστον κάτι έστω κατόπιν συμφοράς που είναι πολύ πιο εύκολο. Ας εφαρμοστεί αυστηρά το άρθρο 117, παράγραφος 3 του Συντάγματος που λέει ρητά και κατηγορηματικά: «Δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται από πυρκαγιά ή που με άλλο τρόπο αποψιλώθηκαν ή αποψιλώνονται, δεν αποβάλλουν για το λόγο αυτό το χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικά αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό.»

Επιτέλους! Ούτε αυτό μπορεί να γίνει; Ούτε το Σύνταγμα μπορούμε να τηρήσουμε; Γιατί; Διότι αυτά που έγραψα στο άρθρο αυτό, και τα έχω ξαναγράψει, είναι η τραγική Αλήθεια. Είμαστε ένας λαός χαμηλής νοημοσύνης και χαλαρής έως ανύπαρκτης ηθικής, ανάξιος της Δημοκρατίας. Εκεί πρέπει να εστιαστεί η προσοχή συνταγματολόγων και άλλων ειδικών.
Πώς να βελτιωθεί το υπάρχον μοντέλο της πελατειακής Δημοκρατίας και της ατιμωρησίας.
Πώς να ελέγχεται η ποιότητα και η αρτιότητα των δημοσίων υπαλλήλων, και ιδιαίτερα των υψηλόβαθμων.
Πώς να αποδίδονται ευθύνες εκεί που υπάρχουν και να "κόβονται κεφάλια".
Το να λέμε τα ίδια και τα ίδια μετά από κάθε συμφορά που μας βρίσκει, χωρίς να έχουμε διδαχτεί τίποτα από την αμέσως προηγούμενη και χωρίς ν’ αλλάζουμε τίποτα, είναι περίτρανη απόδειξη ότι είμαστε ένας λαός καραγκιόζηδων.
Χρειάζονται ριζοσπαστικές και επώδυνες αποφάσεις και συλλογική επίπονη προσπάθεια, για να ξημερώσει άσπρη μέρα σε τούτο τον τόπο.
Αλλιώς, ας αρκεστούμε στο τσιμέντο, στ’ αποκαΐδια και στα κούτσουρα, στις στάχτες και το γκρίζο ουρανό, μέχρι να βγει η ψυχή μας και να λυτρωθούμε από τη βαρβαρότητα της «δημοκρατίας» που φιλοτεχνήσαμε με τόσο ζήλο…