Ζούμε ένα κατάμαυρο Σαββατοκύριακο! Έναν πύρινο εφιάλτη! Καμένη γη, καμένες και οι ελπίδες του Έλληνα… Απίστευτη καταστροφή! Απόκοσμες οι εικόνες. Πάρε ό,τι θέλεις παλιατζή, από μια χώρα που δε ζει, μια χώρα που καίγεται… 
Στη μεγάλη θλίψη οι άνθρωποι συνήθως σωπαίνουν. Θα ’πρεπε κι εγώ να σωπαίνω και να βιώνω βουβά τη θλίψη μου. Από την άλλη, ένιωσα την ανάγκη και το χρέος να εκφραστώ επί της πύρινης τραγωδίας, έστω όπως-όπως. Συγνώμη, πάντως, που δεν έχω έμπνευση να εκφωνήσω έναν καλό επικήδειο της Αττικής τέτοιες ώρες. Κατά τη διάρκεια ενός εφιάλτη, που μάλιστα τον έχεις βιώσει πάμπολλες φορές στο παρελθόν, η δημιουργική σκέψη μπλοκάρεται επειδή τα συναισθήματα – το οξυγόνο της έμπνευσης – έχουν νεκρώσει πια.
Μόνο μια βροχή θα σώσει ό,τι απέμεινε. ΑΜΗΝ! Φωνάξτε να κοπάσει ο αέρας και να ’ρθει μια λυτρωτική βροχή! ΤΩΡΑ! Όλοι μαζί έχουμε δύναμη ακόμη και να σταματήσουμε τον αέρα και να φέρουμε βροχή. Μήπως παραμιλάω; Πάρτε το όπως νομίζετε. Εγώ πάντως πιστεύω σ’ αυτό που λέω. Αντί απλά να παρατηρούμε την εθνική τραγωδία και να θρηνούμε, ας κάνουμε κάτι θετικό: Ας μιλήσουμε στον άνεμο να κοπάσει, ας καλέσουμε τη βροχή να έρθει. Μήπως έχω πάθει παράκρουση; Πιστέψτε ό,τι θέλετε για μένα. Σιγά μη μου ξηλώσετε τ' ανύπαρκτα γαλόνια. Όμως γνωρίζω τις ανυπέρβλητες δυνάμεις τις ανθρώπινης ψυχής. Γι’ αυτό γράφω αυτά που γράφω. Η Φύση έχει αυτιά και ακούει! Ας εξορκίσουμε όλοι μαζί το κακό, αντί να μοιρολογάμε για την τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά μας και να μετράμε τις πληγές μας. Κι όσοι είστε νέοι, τρέξτε στον τόπο της καταστροφής και βοηθήστε όπως μπορείτε.
Στέκομαι αποσβολωμένη, σε απόσταση περίπου 40 χιλιομέτρων από τους τόπους που χτύπησε η πύρινη λαίλαπα, κοιτώντας το γκρίζο ουρανό και προσπαθώντας ν’ αναπνεύσω κανονικά, αλλά η αποπνικτική μυρωδιά μου κόβει την ανάσα κοντή. Σκέπτομαι εκείνους που παλεύουν με τις φλόγες, κι αναρωτιέμαι πώς μπορούν κι αναπνέουν οι άνθρωποι; Βλέπω τον άνεμο να δυναμώνει ανελέητα, και κάτι μου λέει ότι το Σύμπαν είναι εναντίον μας, ίσως για τον απλούστατο λόγο ότι όλοι εμείς, τα παιδιά της Ελλάδας, επί δεκαετίες τώρα, έχουμε αποδυθεί σ’ έναν ανελέητο πόλεμο εναντίον της Φύσης. Εντάσσεται κι αυτό μέσα στο πλαίσιο του κανιβαλικού εθισμού του Νεοέλληνα να τρώει τις σάρκες του. Καίμε το πράσινο γιατί αγαπήσαμε παράφορα το τσιμέντο και το χρήμα… Βιαιοπραγούμε κατά της ομορφιάς διότι ηράσθημεν την ασχήμια. Καταστρέφουμε το μέλλον της χώρας μας διότι είμαστε ηλίθιοι, αθεράπευτα μαζοχιστές και κοντόφθαλμοι.
«Θρηνώ... Πενθώ... Οργίζομαι... ΚΑΤΗΓΟΡΩ!», ήταν ο τίτλος άρθρου που είχα αναρτήσει στην ιστοσελίδα μου τον Αύγουστο του 2007. Τότε θεωρούσα τις ημερομηνίες 24, 25, 26, 27 και 28 Αυγούστου ως το πιο μακάβριο πενταήμερο της Ελλάδας. Τώρα όμως φοβάμαι πως μας ήρθαν τα χειρότερα. Αν υπάρχει μεταφυσική κόλαση, αποκλείεται να είναι χειρότερη απ’ αυτή που ζουν από χθες οι κάτοικοι της πολύπαθης βορειοανατολικής Αττικής (Μαραθώνας, Ντράφι, Παλλήνη, Άνω και κάτω Σούλι, Πικέρμι, Παλαιά Πεντέλη, Άγιος Στέφανος, Διόνυσος και Παλλήνη.) Πρόκειται για μια ακόμη εθνική τραγωδία. Μακάρι να ήταν απλά ένα εφιαλτικό όνειρο, αλλά δεν είναι. Είναι η ζοφερή πραγματικότητα για την οποία πολλοί και πολλαπλώς εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται, κατά προτίμηση νύχτα.
Εκτός από τ' ανθρωπόμορφα τέρατα, τους πυρομανείς εμπρηστές που ηδονίζονται στη θέα καταστροφικών πυρκαγιών, πάνω στο δασικό πλούτο της Ελλάδας ασέλγησαν και ασελγούν πλείστες όσες πολιτικές φατρίες και αδηφάγες κοινωνικές ομάδες. Όμως, κατά έναν περίεργο τρόπο, ου μην αλλά και ευκόλως εξηγήσιμο, οι μεγαλύτερες πύρινες καταστροφές συμπίπτουν με ανώμαλες πολιτικές περιόδους και δη προεκλογικές. Φαίνεται ότι οι πυρκαγιές μεταφράζονται σε ψήφους… Τα στατιστικά στοιχεία των πυρκαγιών με το μεγαλύτερο αποτεφρωτικό απολογισμό πείθουν πέραν πάσης αμφιβολίας ακόμη και τον πιο δύσπιστο. Είναι αυτό που λένε, “ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται”… Ε, εσείς διεφθαρμένοι εξουσιαστές, πείτε μου πόσους εμπρηστές απ’ αυτούς που πιάσατε έχετε βάλει ισόβια στη φυλακή; Κανέναν; Γιατί άραγε; Μήπως είναι φίλοι και συνεργάτες σας, όργανά σας στο καταχθόνιο έργο σας; Α, τώρα θυμήθηκα: δεν υπάρχει το νομικό πλαίσιο. Και γιατί δεν το φτιάχνετε, άχρηστοι; Δεν είναι ο εμπρησμός κακούργημα; Δεν είναι εθνική προδοσία;
Ποιος, όμως, είναι ο λύκος, ή μάλλον, οι λύκοι που χαίρονται στην αναμπουμπούλα; Ποιοι κακούργοι υποθάλπουν αυτόν τον πόλεμο κατά της πατρίδας μας; Ποιοι εγκληματίες τον αναζωπυρώνουν, χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει; Ποιοι δήμιοι του μέλλοντος της Ελλάδας την εκτελούν σαδιστικά και συστηματικά με τις ελλείψεις σε υλικοτεχνικό πυροσβεστικό εξοπλισμό και σε ανθρώπινο δυναμικό, τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους; Η απάντηση είναι προφανής: Οι κυβερνήσεις με την ανεύθυνη και ψηφοθηρική πολιτική τους, η Βουλή με τους δασοκτόνους νόμους που ψηφίζει, το κράτος με τις παράλυτες και ασυντόνιστες υπηρεσίες του, οι συνεταιρισμοί αυθαιρέτων, καταπατητές και οικοπεδοφάγοι, κυρίως αυτοί, και τέλος οι πολίτες, όλοι εμείς, με την εγκληματική αδιαφορία και την ανευθυνότητά μας.
Οι μόνοι που δε φταίνε είναι οι Έλληνες πυροσβέστες που με την αυτοθυσία και τον ηρωισμό τους μας διδάσκουν στην πράξη το πρότυπο του ανθρώπου με φιλότιμο. Θέλω να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σ’ αυτούς τους αφανείς ήρωες, που μάλιστα έχουν επανειλημμένα θρηνήσει απώλεια συναδέλφων τους. Συγχρόνως θέλω να εκφράσω έντονη μομφή κατά των τρισάθλιων κυβερνήσεών μας που δεν αναγνωρίζουν έμπρακτα την ύψιστη προσφορά των πυροσβεστών μας αλλά τους εμπαίζουν κυνικά. Εξακολουθούν να μην αναγνωρίζουν το λειτούργημά τους ως βαρύ, ανθυγιεινό και επικίνδυνο.
Όπως γράφει σήμερα ο Ριζοσπάστης, «Αντ' αυτού, τους δίνει ένα δασικό επίδομα, πάντα όμως με μεγάλη καθυστέρηση και τους περιπαίζει με εξευτελιστικά ποσά για υπερωρίες. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πως οι υπερωρίες των πυροσβεστών, για την περσινή αντιπυρική περίοδο, δόθηκαν μόλις πριν από λίγες μέρες και έφταναν τα 27 ευρώ για κάθε 8ωρο. Επίσης, υπενθυμίζεται ότι η τρίτη δόση του περσινού επιδόματος των 1.500 ευρώ καταβλήθηκε τον περασμένο Μάρτη, ενώ δεν υπάρχει καμία επίσημη κυβερνητική δέσμευση για την καταβολή του φετινού επιδόματος, παρά το ότι η αντιπυρική περίοδος είναι στα μισά.» (Δείτε εδώ) Ντροπή σας ελεεινοί επιβήτορες της εξουσίας, αμετανόητοι βιαστές της Ελλάδας, εχθροί της δικαιοσύνης και της προόδου!
Μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν ίσως μας βοηθήσει ν’ αφυπνιστούμε από το λήθαργο και να ξεσκοτιστούμε από το αφιόνι του «δε βαριέσαι, δε γνωρίζω, δεν απαντώ» στο οποίο έχουμε εθιστεί. Ο ακήρυχτος, όσο και ανίερος, πόλεμος του Έλληνα εναντίον του δασικού πλούτου της χώρας μας ξέσπασε σχεδόν συγχρόνως με την επανάσταση του 1821, με δράστες τότε τους Έλληνες κτηνοτρόφους, αρχικά ευτυχώς με πολύ περιορισμένες αρνητικές συνέπειες. Την εποχή εκείνη βέβαια δεν υπήρχαν πυροσβεστικά οχήματα, ελικόπτερα και αεροσκάφη. Δεν υπήρχαν καν μάνικες για ρίψεις νερού υπό πίεση. Υπήρχε όμως η θέληση των αγροτών για αυτοπροστασία. Η δασοπυρόσβεση γινόταν τότε εκ των ενόντων. Και τα κατάφερναν πολύ καλύτερα από ό,τι τα καταφέρνουμε σήμερα με όλα τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουμε, αν και αυτά για τις ανάγκες της χώρας μας είναι ακόμη πενιχρά.
Από τα στατιστικά στοιχεία που υπάρχουν από το 1955, μαθαίνουμε ότι το 1957, με αριθμό πυρκαγιών 453, η έκταση που κάηκε σε όλη την Επικράτεια ήταν μόλις 23.000 στρέμματα. Σημειώστε ότι τα πυροσβεστικά μέσα τότε ήταν στοιχειώδη έως ανύπαρκτα. Από χωριό είμαι, έχω δει πυρκαγιές να σβήνονται, και γνωρίζω από πρώτο χέρι. Το 1981, εκλογικό έτος που έφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία στις 18 Οκτωβρίου, ο αριθμός των πυρκαγιών ήταν 1159, δηλαδή 2,5 φορές μεγαλύτερος από το 1957. Κι όμως, το καταστροφικό τους έργο, παρόλο τον αρτιότερο και πλουσιότερο πυροσβεστικό εξοπλισμό που διέθετε η χώρα, ήταν 814.713 στρέμματα, δηλαδή 35 φορές μεγαλύτερο! Δε σας λέει κάτι αυτό;
Και καθώς η όρεξη των καταπατητών και των οικοπεδοφάγων αυξανόταν, ενώ η έλλειψη Εθνικού Κτηματολογίου ευνοούσε τις δασοκτόνες αυθαιρεσίες τους, οι πυρκαγιές αυξάνονταν και πληθύνονταν και οι λόφοι της Αττικής σκεπάζονταν με τσιμέντο και τούβλα. Κατά διαβολική, όμως, 'σύμπτωση', οι πιο καταστροφικές από δαύτες συνέβαιναν πάντα σε προεκλογικές περιόδους. Με άλλα λόγια, στη χώρα μας οι πυρκαγιές είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις κορυφαίες στιγμές της Δημοκρατίας. (Εσύ διάβαζε “ασυδοσίας”, για να 'σαι μέσα.) Κάποιοι μάλιστα λένε ότι οι πυρκαγιές είναι πολιτικές.
Κατά έναν περίεργο τρόπο, τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι κατά την επταετή περίοδο της επάρατης Χούντας (πω, πω, πω, πιπέρι στη γλώσσα μου, μη μ’ ακούσει κανένας "προοδευτικός" και με φακελώσει, χτύπα ξύλο!) οι πυρκαγιές παρουσίασαν τεράστια ύφεση, τόσο σε αριθμό όσο και σε καταστροφικό έργο. Ψάξτε το και μόνοι σας αν δε με πιστεύετε. Χαρακτηριστικά το 1972 με 378 πυρκαγιές κάηκαν "μόνο" 85.810 στρέμματα. Δεν υπήρχαν καύσωνες τότε; Δε φυσούσαν ποτέ μανιώδεις άνεμοι; Δε γίνονταν βραχυκυκλώματα στις κολόνες της ΔΕΗ; Δεν πετούσαν ασυνείδητοι και απρόσεκτοι τις αναμμένες γόπες τους σε ξερά χόρτα δίπλα σε δάση; Έλα ντε! Αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ…
Το 1985, και πάλι χρονιά εκλογών που τις κέρδισε ξανά ο Ανδρέας Παπανδρέου, είχαμε "αισίως" (για τους καταπατητές) 1442 πυρκαγιές που αποτέφρωσαν 1.054.503 στρέμματα δασικών εκτάσεων! Μεγάαλη "αναβάθμιση"! Το 1988, ταραγμένη χρονιά των σκανδάλων με πρωταγωνιστή τον Κοσκωτά, και με τον Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου άρρωστο, ένα χρόνο πριν από τις εκλογές του 1989, είχαμε 1898 πυρκαγιές που έκαψαν 1.105.011 στρέμματα. Μεγάαλο πάρτι για τους οικοπεδοφάγους! Το έτος 2000, πάλι εκλογική χρονιά με υποσχέσεις που έπρεπε να υλοποιηθούν, και με Πρωθυπουργό τον εκσυγχρονιστή Κ. Σημίτη, οι καταστροφές από τις πυρκαγιές έσπασαν κάθε προηγούμενο ρεκόρ και αποτέφρωσαν 1.444.574 στρέμματα. Και κάπως έτσι πορευθήκαμε, ή, μάλλον, συρθήκαμε, και φτάσαμε στο εφιαλτικό 2007, εκλογική χρονιά και αυτή, με μοιραίο Πρωθυπουργό τον κοιμώμενο και ουδέποτε αφυπνιζόμενο Κώστα Καραμανλή.
«Τον επίσημο τραγικό απολογισμό της καταστροφής από τις περσινές πυρκαγιές έδωσε στη δημοσιότητα η Πυροσβεστική, σύμφωνα με τον οποίο περισσότερα από 2,6 εκατομμύρια στρέμματα κάηκαν σε όλη τη χώρα. Κατά τη διάρκεια όλου του 2007 ξέσπασαν συνολικά 12.016 πυρκαγιές, δηλαδή κατά μέσο όρο είχαμε 33 πυρκαγιές την ημέρα! Το 56,67% των πυρκαγιών έκαψε δασικές εκτάσεις και δάση, ενώ το 25,26% γεωργικές εκτάσεις.», θα γράψει ο Ριζοσπάστης στις 29 /5/2008. (Δείτε εδώ) Το τραγικότερο όμως ήταν ότι εκείνη η πύρινη τραγωδία άφησε πίσω της και 65 νεκρούς (ΠΗΓΗ) μεταξύ των οποίων και δύο ηρωικοί πιλότοι αεροσκάφους τύπου «καναντέρ».
Πέρυσι, το 2008, πήραμε μια μικρή "ανάσα" από τις πυρκαγιές με απολογισμό καμένης γης, σύμφωνα με τα στοιχεία της Πυροσβεστικής, "μόλις" 389.346 . (ΠΗΓΗ) Όλοι είπαμε ότι τα χειρότερα ήταν πίσω μας. Αμ, δεν ήταν! Εκλογές πάλι κυοφορούνται και το θηρίο πρέπει να εκτονωθεί. Μια ακόμη σύμπτωση; Προσωπικά δεν πιστεύω πολύ σε συμπτώσεις… Κανείς δε γνωρίζει αυτή τη στιγμή το μέγεθος της καταστροφής. Εκείνο που φοβόμαστε είναι ότι ο απολογισμός της τραγωδίας αυτής ίσως ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Οι κραυγές απόγνωσης εκείνων που ζουν τον εφιάλτη από κοντά ραγίζουν τις καρδιές όλων μας. Ας ελπίσουμε να μην υπάρξουν ανθρώπινα θύματα. Η Αττική πάντως είναι τελειωμένη από πράσινο και από τουρισμό. Τσιμέντο να γίνει, ορκίστηκαν κάποτε κάποιοι εφιάλτες, και το κατάφεραν οι αθεόφοβοι. Η κάποτε πανέμορφη Αττική, που κατά τον Πλούταρχο ήταν «Τόπος Βαθύδενδρος», θυμίζει σήμερα κρανίου τόπο. Κι εμείς, μοιραίοι κι άβουλοι, θρηνούμε πάνω στ’ αποκαΐδια και τα κάρβουνα. Αυτά θα κληροδοτήσει η Ελλάδα στις επόμενες γενιές…
Α, ναι, να μην ξεχάσω να σας ενημερώσω για το εξής. Στην Τουρκία που είχα πάει τον περασμένο Ιούνιο, ρώτησα τον ξεναγό μας αν υπάρχουν συχνά καταστροφικές πυρκαγιές. Κι εκεί κάνει φοβερές ζέστες, σκέφτηκα, κι εκεί πνέουν ισχυροί άνεμοι, κι εκεί θα υπάρχουν απρόσεκτοι. Η απάντηση ήταν κατηγορηματικά 'όχι'! Οι Τούρκοι γνωρίζουν πώς να προστατεύουν το δασικό τους πλούτο. Το ίδιο μου είπε για τη Βουλγαρία κι ένας Βούλγαρος με τον οποία μίλησα χτες. Εργάζεται 12 χρόνια στην Ελλάδα και είχε τρομάξει με την έκταση των καταστροφικών πυρκαγιών στη χώρα μας.
Υ.Γ.
Περισσότερα για το θέμα των πυρκαγιών υπάρχουν στο κεφάλαιο «Ο Βιασμός του Περιβάλλοντος» του βιβλίου μου, «ΤΑ ΟΨΩΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου