«Το θησαυροφυλάκιο της δημοκρατίας»

«Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης θέλει στις αίθουσές του να εκθέτει όχι μεμονωμένα κομμάτια, αλλά ένα σύνολο.»

"Δύο αφιερώματα χθες και σήμερα είχε η Frankfurter Allgemeine Zeitung για το μουσείο.

Το χθεσινό με τίτλο «Εγκαινιάστηκε το νέο Μουσείο της Ακρόπολης» περιοριζόταν στην περιγραφή των εγκαινίων και το σημερινό με τίτλο: «Το θησαυροφυλάκιο της δημοκρατίας» εγκωμιάζει την αρχιτεκτονική του Μουσείου, αναφέρεται στα γλυπτά του Έλγιν και επισημαίνει:

«Ιδιαίτερα σημαντική είναι η πεποίθηση ότι για τα πολιτιστικά αγαθά δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε χωρίς να λάβουμε υπ' όψιν μας την ιστορική πραγματικότητα. Η ιδιοποίηση της ελληνικής και ρωμαϊκής κληρονομιάς ακόμη και στην καθαρά υλική μορφή της είναι κομμάτι της ιστορίας της Εσπερίας, του δυτικού κόσμου, όπως ακριβώς και η αναγέννηση της αρχαιότητας στη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Από αυτή την οπτική γωνία δεν είναι λανθασμένη η φύλαξη ενός μέρους από τους μεγαλειώδεις θησαυρούς της δημοκρατίας στο Λονδίνο.

Η διέξοδος από τη διαιωνιζόμενη πολιτιστική και πολιτική διένεξη μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου βρίσκεται εδώ μπροστά στα μάτια μας, πρέπει μόνον να τη δει κανείς. Διότι τελικά το νέο Μουσείο της Ακρόπολης θέλει να εκθέτει στις αίθουσές του όχι μεμονωμένα κομμάτια, αλλά ένα σύνολο, να παρουσιάσει μια ιστορική, παγκόσμια ιδέα.»

Και η Süddeutsche Zeitung του Μονάχου δημοσίευσε δύο ρεπορτάζ για το νέο μουσείο.

Ένα χθεσινό, που περιγράφει λεπτομερειακά τα εγκαίνια με τίτλο «Οι κόρες του Παρθενώνα» και κάνει λόγο για ένα χώρο που «ασκεί μοναδική έλξη, την οποία νιώθεις σε ελάχιστα μουσεία», και ένα σημερινό με τίτλο:

«Εδώ ακτινοβολεί η Αθήνα - ωραιότερα δεν θα μπορούσε να παρουσιαστεί η μεγάλη τέχνη πουθενά στον κόσμο».

Στο σημερινό δημοσίευμά της, επίσης στις πολιτιστικές της σελίδες, αναφέρεται και στη διένεξη με το Λονδίνο:

«Ωραιότερα και πιο εντυπωσιακά δεν θα μπορούσε πουθενά αλλού στον κόσμο να παρουσιαστεί η μεγάλη τέχνη της αρχαιότητας εκτός από το νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Η Αθήνα εκπλήρωσε μια παλιά της επιθυμία και ταυτόχρονα ανέδειξε τον Παρθενώνα, το μνημείο-σύμβολο της αρχαίας ελληνικής δημοκρατίας, με μια σχεδόν τέλεια πληρότητα και επιπλέον έφερε στο προσκήνιο και άλλες εποχές της ιστορίας της τέχνης που μέχρι τώρα ήταν λιγότερο γνωστές. Σπάνια η Ελλάδα ακτινοβολούσε στη νεότερη εποχή τόσο πειστικά όσο το βράδυ των εγκαινίων. Γιατί όμως δεν χαίρονται οι Έλληνες που η ελληνική τέχνη τιμάται επάξια και σε έναν χώρο στο μακρινό και εχθρικό Λονδίνο;»