Αλλά στην περίπτωση που µας αποσχολεί, το παλιό αυτό δράµα γίνεται ακόµη πιο οδυνηρό, αφού φέρνει αντιµέτωπους δυο λαούς που υπήρξαν σύμμαχοι και που συμβαίνει να είναι φίλοι του δικού µας λαού. Το συμφέρον αλλά και η καρδιά επιβάλλουν να αναθερµάνουν τη φιλία τους οι δύο αυτοί λαοί. Αντί να γίνει κάτι ανάλογο, βλέπουμε την κυβέρνηση του ενός, του πιο ισχυρού αλλά ταυτόχρονα και πιο θαυμαστού για τη φιλελεύθερή του παράδοση, να κρεµά τα παιδιά του άλλου.
Η Αγγλία, ωστόσο, δεν αμφισβητεί ούτε τα δίκαια που διεκδικούν οι Κύπριοι ούτε το γεγονός ότι το 80% των κατοίκων της νήσου είναι Έλληνες, ούτε ακόµη ότι ένα ελεύθερο δημοψήφισμα θα έδινε µια συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της ένωσης. Το μοναδικό της επιχείρηµα, που το υποστήριξε άλλωστε πριν λίγο καιρό κι ένας γάλλος συγγραφέας, είναι στρατηγικής σημασίας: η Κύπρος είναι το προωθηµένο αεροπλανοφόρο της βρετανικής και δυτικής δύναμης.
Αλλά τι αξία µπορεί να έχει το επιχείρημα αυτό, όταν ολόκληρο το νησί έχει εξεγερθεί; Εκτός κι αν έχουν αποφασίσει να πνίξουν το κίνηµα µέσα στο αίμα, πράγμα αδύνατο, γιατί τότε η Ελλάδα θα µεταβαλλόταν σε απειλή για τα οπίσθια του αεροπλανοφόρου. Δεν είναι λοιπόν πιο συνετό να γίνει δεκτή η λογική πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης, που προσφέρεται να εγγυηθεί τις βάσεις, από τη στιγµή που θα πραγµατοποιηθεί η ένωση; Ας µην ξεχνάμε ότι υπάρχον και πιστές φιλίες, που αξίζουν περισσότερο από το χάλυβα και το τσιμέντο. Με την αξιοθαύμαστη αντίστασή της εναντίον των γερµανών και ιταλών επιδρομέων, αλλά και µε την άρνησή της να υποταχθεί, η Ελλάδα αποκάλυψε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι η φιλία της αξίζει πολύ περισσότερο από’ ό,τι οι φιλίες μερικών άλλων.
Δε θα κρύψω, από πλευράς µου, τα αισθήµατα τρυφερότητας και αγάπης που µου γεννά ο ελληνικός λαός, που, όπως ο ίδιος διαπίστωσα, είναι μαζί µε τον ισπανικό απ’ τους λαούς εκείνους που θα χρειαστεί στο µέλλον η βάρβαρη Ευρώπη για να δημιουργήσει ξανά έναν πολιτισμό. Δεν είναι όµως µόνο τα αισθήµατα που µε κάνουν να πιστεύω ότι η Αγγλία, καθώς και η Δύση, έχουν πολλά να κερδίσουν µε το να δώσουν στο κυπριακό πρόβλημα τη λύση της ένωσης. Αν οι Άγγλοι Συντηρητικοί είναι αντίθετοι µε την ένωση, είναι γιατί εγκατέλειψαν την Αίγυπτο και δε θέλουν τώρα να χάσουν το γόητρό τους.
Θα χάσουν όµως πολύ περισσότερο σε γόητρο, αν η αναγκαστικά προσωρινή παράταση της σηµερινής κατάστασης, πληρωθεί τελικά µε το φόνο ενός παιδιού, του Μιχάλη Καραολή. Το τέλος των αυτοπρατοριών έρχεται και, για τη Δύση τουλάχιστον, αρχίζει η εποχή των ελεύθερων πολιτειών. Ας είµαστε σε θέση να το καταλάβουμε αντί να προσπαθούµε να το καταστρέψουµε. Η Βρετανική Κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να εξοπλίσει µε µια πιθανότητα επιτυχίας τις συζητήσεις που έχουν ήδη αρχίσει, µε το να σεβαστεί τη ζωή του νέου κατάδικου».
L’Express, 6 Δεκεμβρίου 1955. Μετάφραση: Θανάσης Αντωνίου, περιοδικό η λέξη, «Αποδώστε την Κύπρο στον Μιχάλη Καραολή», τ. 85-86, Ιούνιος - Αύγουστος 1989.
Κεντρική φωτ.: Ο Αλμπέρ Καμύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου