Θα κάνει δικτατορία ο ΣΥΡΙΖΑ;

Έχουν παρέλθει προ πολλού οι εποχές που όταν οι κοινωνίες έδειχναν τελματωμένες, έρχονταν να τις ταρακουνήσουν τα κόμματα, ώστε αυτές να κινηθούν κάπως προς κάποια κατεύθυνση. 

Σήμερα το τέλμα το εκφράζουν τα κόμματα. Την δε κίνηση εκφράζουν οι κοινωνίες.
Μόνο που η ελληνική κοινωνία κινείται προς τα πίσω. 

Βαδίζει τάχιστα προς ένα συντηρητικό παρελθόν. Και όταν λέω συντηρητικό δεν εννοώ την απαραίτητη για κάθε κοινωνία έκφραση μιας ανάγκης στασιμότητας για αναστοχασμό και αναπροσανατολισμό. Εννοώ μια κατάσταση όπου η εκτός τόπου και χρόνου ηθική της παράδοσης...
( πατρίς- θρησκεία-οικογένεια, λατρεία των παρελάσεων, εθνικισμοί, φόβος έναντι του διαφορετικού, αποθέωση των κλειστών «κοινοτήτων», τουρκοφαγία και σκοπιανομακεδονοφαγία και άλλα παρόμοια) επιβάλλεται στην ηθική της ευθύνης (πράττε έτσι ώστε τα εθνικά σου καθήκοντα να μπορούν να γίνουν παγκόσμια)…

Τα πειστήρια που επιβεβαιώνουν αυτή τη διαπίστωση, μπορούμε να τα αντλήσουμε κοιτώντας απλά τις αντιδράσεις στις παρελάσεις, στο νομοσχέδιο για το δικαίωμα επιλογής φύλου, στον φανατισμό που ξεσπά κάθε λίγο και λιγάκι στο διαδίκτυο όταν κάποιος παντελώς άσχετος με ένα θέμα όπως ο ποδοσφαιριστής Τσιάρτας εκφράζει μια εντελώς αντιδραστική άποψη περί των διεμφυλικών ατόμων ή όταν κάποιος απολύτως σχετικός σαν τον κ. Μουζέλη τολμά να εκφράσει μια άποψη περί της –εκτός πραγματικότητας κατά τη γνώμη μου- συνάντησης της ελληνικής ριζοσπαστικής Αριστεράς με τη Σοσιαλδημοκρατία. Πυρ και αναθέματα παντού. Κανένα επιχείρημα. «Δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα τους. Δεν πρέπει να κάνουμε το λάθος να ενδώσουμε στη χυδαιότητα. Δυστυχώς κάποιοι από τον αντιλαϊκιστικό φιλοευρωπαϊκό χώρο χρησιμοποιούν παρόμοια (με του ΣΥΡΙΖΑ) ρητορική. Είναι τεράστιο λάθος», έγραφε στη Μεταρρύθμιση ο Πέτρος Παπασαραντόπουλος. Έχει δίκιο.

Και επειδή υποτίθεται ότι σήμερα την «προοδευτικότητα» την εκφράζει ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ακόμη και δήθεν «φιλελεύθεροι» γαντζώνονται από αυτή την λανθασμένη υπόθεση για να ανεμίσουν και αυτοί μαζί με τους παλαιούς συντηρητικούς και αντιδραστικούς τα λάβαρα ενός κυρίαρχου συντηρητικού πνεύματος που οδηγεί τη χώρα σε ιδέες, οι οποίες καμία σχέση δεν έχουν τόσο με τον Φιλελευθερισμό, όσο και με τη πηγή του τον Διαφωτισμό.

Αληθινό είναι ότι απαξιώνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά δεν τον απαξιώνει τίποτα περισσότερο από μια «φιλελεύθερη» θεωρία συνωμοσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ετοιμάζεται να κάνει δικτατορία μαζεύοντας μέχρι και όπλα. Κάποιοι τηλεοπτικοί δίαυλοι και δημοσιογράφοι δεν φτάνουν ως εκεί, θυσιάζουν όμως κάθε σοβαρότητα στο βωμό μιας άνευ πολιτικού περιεχομένου απαξίωσης. Μόνο που η απαξίωση δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά της είδησης και του διαλόγου.

Απορείς με αυτό που βλέπει και ακούς, ακόμη και αν θεωρείς την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛΛ ως ακριβώς αυτό που λέει το όνομά της. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛΛ. Δεν χρειάζεται εδώ κανένας άλλος επιθετικός προσδιορισμός. Επειδή όμως ο αριστερός ΣΥΡΙΖΑ «επιδιώκει να κάνει δικτατορία», αυτό σημαίνει ότι Αριστερά ίσον Δικτατορία. Αριστερά ίσον Στάλιν. Το ακριβώς αντίθετο αλλά και ίδιο με τη λογική του «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Δεξιά ίσον Παπαδόπουλος. Γιατί βεβαίως για αυτά τα ένθεν και ένθεν «καμμένα» μυαλά είτε Αριστερά είτε Δεξιά σημαίνει πάντοτε δικτατορία. Αυτό δεν βγάζει πουθενά, μόνο καίει άσκημα την όποια αστική φιλελεύθερη δημοκρατία έχουμε ή θέλουμε να έχουμε.

Υποτίθεται πως όλα αυτά διευκολύνουν τους σκοπούς της ΝΔ και όλων όσοι αντιπολιτεύονται την όντως πιο ανίκανη κυβέρνηση που είχε η χώρα μετά τη δικτατορία.  Και όμως τον μόνο που διευκολύνουν είναι τον ακραίο διχαστικό λόγο.

Πολύ φοβάμαι πως η επερχόμενη επανάληψη της Πλατείας Συντάγματος δεν θα είναι μια απλή φάρσα, όπως ο μαρξιστικός μύθος θέλει, αλλά μια διπλή τραγωδία. Μια τραγωδία για τη χώρα και μια άλλη τραγωδία για τους όποιους πολίτες θα έχουν μείνει σ’ αυτήν.

Γιώργος Σιακαντάρης

Μεταρρύθμιση

orthografos