Οι Πορτογάλοι μπορούν, οι Ισπανοί μπορούν, οι Ιρλανδοί μπορούν.
Τώρα και οι Κύπριοι μπορούν.
Μόνο η Ελλάδα δεν μπορεί.
Γιατί η Ελλάδα βρέθηκε εγκλωβισμένη μεταξύ φθαρμένων και ανίκανων πολιτικών που έχουν απολέσει δια παντός την εμπιστοσύνη του κόσμου και νεόκοπων άπειρων ιδεοληπτικών, που δεν έχουν σχέδιο και όραμα για τη χώρα.
Το γεγονός ότι φτάσαμε μετά από δύο μήνες σκληρής υποτίθεται διαπραγμάτευσης να συζητάμε ξανά τα ίδια, να...
προτείνουμε σχεδόν τα ίδια μέτρα και να παρακαλούμε να κάνει μερικά βήματα υποχώρησης η άλλη πλευρά, δεν αποτελεί ασφαλώς και μνημείο διαπραγματευτικής ικανότητας και στρατηγικής.
Την ώρα που ο κ. Τσίπρας σύρεται υπό τον πανικό των άδειων ταμείων προς μία συμφωνία την οποία προ διμήνου η κυβέρνησή του είχε αποδεχτεί στα χαρτιά αλλά αρνηθεί να εφαρμόσει στην πράξη, στην Κύπρο βγαίνουν στις αγορές και επιτυγχάνουν να αντλήσουν 1 δισ. ευρώ με επιτόκιο της τάξης του 4% για επταετή ομόλογα. Την ίδια ώρα το δικό μας δεκαετές ομόλογο έχει επιτόκιο κοντά στο 12% και αυτό μετά την σχετική αποκλιμάκωση που έφερε η είδηση της περιθωριοποίησης Βαρουφάκη και η δημοσιοποίηση της πρόθεσης του Έλληνα πρωθυπουργού να πετύχει συμφωνία με τους εταίρους.
Να θυμηθούμε με πόσο δανείζονται οι άλλες πρώην... PIGS χώρες;
προτείνουμε σχεδόν τα ίδια μέτρα και να παρακαλούμε να κάνει μερικά βήματα υποχώρησης η άλλη πλευρά, δεν αποτελεί ασφαλώς και μνημείο διαπραγματευτικής ικανότητας και στρατηγικής.
Την ώρα που ο κ. Τσίπρας σύρεται υπό τον πανικό των άδειων ταμείων προς μία συμφωνία την οποία προ διμήνου η κυβέρνησή του είχε αποδεχτεί στα χαρτιά αλλά αρνηθεί να εφαρμόσει στην πράξη, στην Κύπρο βγαίνουν στις αγορές και επιτυγχάνουν να αντλήσουν 1 δισ. ευρώ με επιτόκιο της τάξης του 4% για επταετή ομόλογα. Την ίδια ώρα το δικό μας δεκαετές ομόλογο έχει επιτόκιο κοντά στο 12% και αυτό μετά την σχετική αποκλιμάκωση που έφερε η είδηση της περιθωριοποίησης Βαρουφάκη και η δημοσιοποίηση της πρόθεσης του Έλληνα πρωθυπουργού να πετύχει συμφωνία με τους εταίρους.
Να θυμηθούμε με πόσο δανείζονται οι άλλες πρώην... PIGS χώρες;
Η Ιρλανδία τον Μάρτιο διέθεσε εξάμηνα έντοκα γραμμάτια με αρνητικό επιτόκιο -0,1%!
Η Πορτογαλία έχοντας "δει" επιτόκιο στη διετία ακόμη και οριακά αρνητικό, δανειζόταν πρόσφατα με επιτόκιο 0,008%!
Η δε Ισπανία με 0,06% και έχει 8-9 διαφορετικής διάρκειας ομόλογα κάτω από το 1%.
Δεν θα αναφέρω τίποτε για euribor ή για επιτόκια (αρνητικά) χωρών όπως η Γερμανία και άλλες οικονομικά ισχυρές. Περιορίζομαι στο φαινόμενο σε ό,τι αφορά τις χώρες που αντιμετώπισαν όπως η Ελλάδα Μνημόνια, μεταρρυθμίσεις, σκληρές περικοπές, κρίση στην κοινωνία, προβλήματα στις τράπεζες, απώλειες εισοδημάτων και δραματικά προβλήματα στις επιχειρήσεις και την οικονομία.
Κι όμως, όλοι αυτοί τα κατάφεραν. Μπορεί να μην έχουν φτάσει ακόμα σε επίπεδο τέτοιο ώστε να διαχυθεί η ανάκαμψή τους στην κοινωνία, ωστόσο η ατμομηχανή της οικονομίας τους έχει αρχίσει να ξαναπαίρνει μπροστά. Συνέβη σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, συμβαίνει και στην Κύπρο τώρα ξεκάθαρα. Και δεν είναι μόνο τα επιτόκια δανεισμού. Προφανώς και δεν λύθηκαν τα προβλήματά τους, αλλά βρίσκονται σε μία τροχιά η οποία υπάρχουν πολλές πιθανότητες στο τέλος της να υπάρξει ουσιαστική οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση.
Εμείς απλώς... τρώμε τη χλαπάτσα. Και γινόμαστε πειραματόζωα στην εφαρμογή των οικονομικών θεωριών ανθρώπων που διακατέχονται από εμμονές και διαχειρίζονται και προσωπικές ατζέντες. Που αν η χώρα καταστραφεί δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα επιβίωσης. Απλώς θα πάνε να διδάξουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο, θα πληρωθούν αδρά για διαλέξεις και θα πουλήσουν τα βιβλία τους. Και θα συνεχίσουν να κερδίζουν από τα... ερείπια.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε έστω και την τελευταία στιγμή μία διάθεση να προχωρήσει στη συμφωνία με τους δανειστές, να συναισθανθεί το βάρος της ευθύνης που κουβαλά ως κυβερνήτης για το μέλλον της χώρας. Απομένουν βεβαίως ορισμένες επώδυνες, πλην όμως γενναίες αποφάσεις για να προχωρήσει η χώρα στο αύριο. Ας τις πάρει να τελειώνουμε. Ακόμη και αν αυτό σημάνει ρήξη με το παρελθόν και το πολιτικό του παρόν. Θα του εξασφαλίσει όμως μέλλον και σε αυτόν και στη χώρα. Από εκεί και πέρα, θα έχει τον χρόνο, τον πραγματικό χρόνο και όχι τον επίπλαστο διαπραγματευτικό που συντηρεί την καταστροφή, να αποδείξει πως μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τους προηγούμενους τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας. Γιατί υπάρχουν τέτοια. Όπως για παράδειγμα η συμμετοχή στο QE του Ντράγκι. Ή η επανάκαμψη των διεθνών επενδυτών.
Δεν χρειάζεται βέβαια να επαναλάβουμε τα μειονεκτήματα και τις δυσάρεστες αποφάσεις.
Κι όμως, όλοι αυτοί τα κατάφεραν. Μπορεί να μην έχουν φτάσει ακόμα σε επίπεδο τέτοιο ώστε να διαχυθεί η ανάκαμψή τους στην κοινωνία, ωστόσο η ατμομηχανή της οικονομίας τους έχει αρχίσει να ξαναπαίρνει μπροστά. Συνέβη σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, συμβαίνει και στην Κύπρο τώρα ξεκάθαρα. Και δεν είναι μόνο τα επιτόκια δανεισμού. Προφανώς και δεν λύθηκαν τα προβλήματά τους, αλλά βρίσκονται σε μία τροχιά η οποία υπάρχουν πολλές πιθανότητες στο τέλος της να υπάρξει ουσιαστική οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση.
Εμείς απλώς... τρώμε τη χλαπάτσα. Και γινόμαστε πειραματόζωα στην εφαρμογή των οικονομικών θεωριών ανθρώπων που διακατέχονται από εμμονές και διαχειρίζονται και προσωπικές ατζέντες. Που αν η χώρα καταστραφεί δεν θα αντιμετωπίσουν κανένα πρόβλημα επιβίωσης. Απλώς θα πάνε να διδάξουν σε κάποιο Πανεπιστήμιο, θα πληρωθούν αδρά για διαλέξεις και θα πουλήσουν τα βιβλία τους. Και θα συνεχίσουν να κερδίζουν από τα... ερείπια.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε έστω και την τελευταία στιγμή μία διάθεση να προχωρήσει στη συμφωνία με τους δανειστές, να συναισθανθεί το βάρος της ευθύνης που κουβαλά ως κυβερνήτης για το μέλλον της χώρας. Απομένουν βεβαίως ορισμένες επώδυνες, πλην όμως γενναίες αποφάσεις για να προχωρήσει η χώρα στο αύριο. Ας τις πάρει να τελειώνουμε. Ακόμη και αν αυτό σημάνει ρήξη με το παρελθόν και το πολιτικό του παρόν. Θα του εξασφαλίσει όμως μέλλον και σε αυτόν και στη χώρα. Από εκεί και πέρα, θα έχει τον χρόνο, τον πραγματικό χρόνο και όχι τον επίπλαστο διαπραγματευτικό που συντηρεί την καταστροφή, να αποδείξει πως μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τους προηγούμενους τα πλεονεκτήματα της συμφωνίας. Γιατί υπάρχουν τέτοια. Όπως για παράδειγμα η συμμετοχή στο QE του Ντράγκι. Ή η επανάκαμψη των διεθνών επενδυτών.
Δεν χρειάζεται βέβαια να επαναλάβουμε τα μειονεκτήματα και τις δυσάρεστες αποφάσεις.
Είναι γνωστές και ουδείς διαφωνεί με τον χαρακτηρισμό «επώδυνες».
Όμως αν από εκεί και πέρα επικρατήσει σύνεση και διαχειριστική σωφροσύνη, το παιχνίδι μπορεί να γίνει αναστρέψιμο. Και να υπάρξει περιθώριο να διορθωθούν οι αδικίες. Αλλά και να εφαρμόσει η νέα κυβέρνηση το πρόγραμμά της. Έστω και με χρονοϋστέρηση.
Η κοινωνία περίμενε 5 χρόνια. Θα περιμένει άλλο ένα ή δύο αν χρειαστεί. Όμως αν δεν υπάρξει συμφωνία, όλα αυτά δεν θα έχουν πλέον καμία σημασία.
Η πορεία προς την καταστροφή θα είναι βέβαιη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου