Επιτέλους αριστερά

Η νίκη της αριστεράς στις χθεσινές εκλογές αποτελεί το κερασάκι στην τούρτα της μεταπολίτευσης.

Μια αριστερή κυβέρνηση μετά από πέντε χρόνια ουσιαστικής χρεοκοπίας (αλλά όχι τυπικής) αποτελεί τον καλύτερο επίλογο μιας μεταπολίτευσης στην οποία υπήρξε ασφυκτική ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς.

Η μεταπολίτευση το 1974 ξεκίνησε με τις εθνικοποιήσεις υγιών δυναμικών από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και συνεχίστηκε με τις κρατικοποιήσεις χρεοκοπημένων ομίλων και...
ό,τι άλλο είχε απομείνει  από τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο μεταπολεμικός παραγωγικός ιστός της χώρας διαλύθηκε στη μεταπολίτευση είτε κατεβάζοντας ρολά όπως η Πιρέλι, είτε μέσω της κρατικοποίησης μεγάλων ομίλων όπως τα Ναυπηγεία, ο Σκαλιστήρης κλπ.

Μετά το ’80 όταν όλος ο ανεπτυγμένος κόσμος ιδιωτικοποιούσε κρατικά μονοπώλια και άνοιγε τις αγορές στον ανταγωνισμό, εμείς κρατικοποιούσαμε ό,τι χρεοκοπούσε ή δεν χρεοκοπούσε, εμποδίζοντας την αναβάθμιση του μεταπολεμικού οικονομικού μοντέλου, μέσω της δημιουργικής καταστροφής, στα πλαίσια του διεθνούς ανταγωνισμού και της αρχόμενης παγκοσμιοποίησης.

Η ελληνική αριστερά ούσα εκτός τόπου και χρόνου θεωρεί ότι το κρατικοδίαιτο παρασιτικό ελληνικό μοντέλο είναι συνέπεια νεοφιλελεύθερων επιλογών, επειδή δεν έχει τυπικές σοβιετικές δομές. Ο χαρακτηρισμός μιας οικονομίας ως φιλελεύθερης ή κρατικίστικης (στις οποίες περιλαμβάνονται και οι αριστερές) έχει να κάνει με το βαθμό οικονομικής ελευθερίας.

Η Ελλάδα σε σύνολο 180 χωρών βρίσκεται στην 119 θέση. Πολύ κάτω από όλες τις ευρωπαϊκές, την Τουρκία και κάτω ακριβώς από το Μπουτάν και το Τζιμπουτί.  Βλέπε:Το τελευταίο «σοβιετικό» καθεστώς στην Ευρώπη...Αριστερόστροφος παρασιτικός κρατισμός
Τα μεγάλα κρατικά μονοπώλια όπως η ΔΕΗ, τα Λιμάνια κλπ. ουσιαστικά παραδόθηκαν στη διοίκηση του κομματικού συνδικαλισμού και επιβίωσαν χάρη στη μονοπωλιακή τους θέση μόνο σε βάρος της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι διοικήσεις που διόριζαν οι κυβερνήσεις τυπικά διοικούσαν υπό την κηδεμονία του κομματικού συνδικαλισμού.

Οι δυο κυρίαρχοι πόλοι εξουσίας στη μεταπολίτευση ήταν τα κρατικοδίαιτα ιδιωτικά επιχειρηματικά ολιγοπώλια και ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός των ΔΕΚΟ, ως βασικός ιμάντας της πελατειακής κομματοκρατίας.

Το οικονομικό μοντέλο της μεταπολίτευσης είχε σαν βασικό πυλώνα του το κράτος το οποίο δανειζόταν και πλήρωσε μισθούς, συντάξεις και δημόσια έργα. Έδινε δουλειά και εισόδημα σε όσους εργάζονταν σε αυτό και στο μεγαλύτερο μέρος του ιδιωτικού τομέα. Το μοντέλο αυτό θα είχε καταρρεύσει από τη δεκαετία του ’90 αν δεν υπήρχαν οι κοινοτικές επιδοτήσεις μετά το ’80 και τα φθηνά επιτόκια λόγω ευρώ μετά το 2000.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης δεν ευημερούσαν οι άξιοι και τολμηροί του ιδιωτικού τομέα αλλά οι διαπλεκόμενοι του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ο ευκολότερος δρόμος για κάποιον να εξασφαλίσει ένα υψηλό εισόδημα ήταν μέσω των κομματικών μηχανισμών όπως ακριβώς συνέβαινε στα σοβιετικά καθεστώτα.

Αν κάνει κάποιος και τομή στα περιουσιακά στοιχεία που δημιουργήθηκαν στη μεταπολίτευση θα διαπιστώσει πως αυτά δημιουργήθηκαν κυρίως είτε από αυτούς που φοροδιαφεύγαν είτε από αυτούς που επέβαλαν την φοροδιαφυγή σαν μέσο επιβίωσης των επιχειρήσεων προς ίδιον δικό τους όφελος, σε βάρος των δημόσιων ταμείων.


Μερικές από τις συνέπειες της ιδεολογικής κυριαρχίας της αριστεράς στη μεταπολίτευση ήταν:

α) Η εμπέδωση εχθρότητας στην κοινωνία προς το μοναδικό μηχανισμό δημιουργίας βιώσιμης ευημερίας, την ιδιωτική επιχειρηματικότητα και η ταύτισή της με την απάτη. Η εξόντωση των έντιμων επιχειρηματιών από το διεφθαρμένο μηχανισμό και η επιβράβευση των ανέντιμων, αποτέλεσε την επιβεβαίωση των αιτιών αυτής της εχθρότητας.

β) Η διάλυση της παιδείας και του πνεύματος της αριστείας σε αυτήν χάριν ενός επιφανειακού εξισωτισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα  η δια της κληρώσεως επιλογή μαθητών για τα πρότυπα και πειραματικά σχολεία και η διάλυση των πανεπιστημίων μέσω της παράδοσης της διοίκησής τους σε συνδικαλιστικές συμμορίες.

γ) Η διάλυση του δημοσίου, μέσω της διάρθρωσης της δομής στα κομματικά πελατειακά κριτήρια και την αναβάθμιση του συνδικαλιστικού σκέλους σε βασικό διοικητικό βραχίονα. Η κατάργηση κάθε μορφής αξιολόγησης και αμοιβής με βάση αυτήν, αποτελεί άλλη μια αριστερή κατάκτηση της μεταπολίτευσης. 

δ) Η ανάθεση της διοίκησης κρατικοποιημένων επιχειρήσεων που δεν ήταν κρατικά μονοπώλια σε συνδικαλιστές και κομματικούς τις οδήγησε στη χρεοκοπία σε λίγα χρόνια (π.χ. Σκαλιστήρης) διασώθηκαν όσες πρόλαβαν να πουληθούν όπως η ΑΓΕΤ κλπ. Οι προσπάθειες δημιουργίας κρατικών επιχειρήσεων όπως π.χ. η Αλουμίνα απέτυχε παταγωδώς αφού «κατάπιαν» πολλά δισ. φορολογουμένων.

Το χθεσινό αποτέλεσμα λοιπόν ενδεχομένως να αποτελεί τον οδυνηρότερο αλλά αποτελεσματικότερο τρόπο να τελειώσουν οι κρατικίστικες αγκυλώσεις και οι αριστερές ψευδαισθήσεις της μεταπολίτευσης, γιατί μια αριστερή κυβέρνηση, η πλέον κρατικιστική των τελευταίων χρόνων,  καλείται να διαχειριστεί το τελικό στάδιο της χρεοκοπίας.

Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μετά το 2010 πορεύθηκαν με γνώμονα τις «κόκκινες» γραμμές και την παντελή απουσία εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές, υποσχόμενος σε όλους τα πάντα. Ούτε αυτός διαθέτει κάποιο ρεαλιστικό και συμβατό με τα ευρωπαϊκά δεδομένα εθνικό σχέδιο. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους θα κληθεί μέσα σε τρεις με έξι μήνες να υλοποιήσει το 90% όσων δεν υλοποίησαν οι προηγούμενοι σε πέντε χρόνια για να μείνει η χώρα στο ευρώ. 

Κατ’ αυτήν την έννοια λοιπόν, επιτέλους αριστερά, για να τελειώνουμε με τις αγκυλώσεις της μεταπολίτευσης και τα μεταπολεμικά φαντάσματα.

Κώστας Στούπας
Πηγή:www.capital.gr