Βλέπω τους άστεγους στις στοές, το άδειο βλέμμα του άνεργου, τους πνιγμένους έφηβους στη Λέσβο κι εκείνους που βρίσκουν καταφύγιο σε νάιλον σκηνές στους πορτοκαλεώνες.
Τα όνειρα τους ψυγμένοι εφιάλτες.
Βλέπω στο πρόσωπό τους να κατοπτρίζεται το πορτοκαλί του καρπού, η αφρικανική σκόνη και το μαύρο της ψυχή τους.
Οι ίδιοι πλάνητες, τα ίδια φαντάσματα, όπως εκείνα στη Λεκάνη της Σκόνης....
Dustbowl,
στην περιοχή των κεντρικών ΗΠΑ, τη φοβερή εκείνη δεκαετία του 1930,
μετά το μεγάλο κραχ. Γιατί μετά το κράχ του χρηματιστηρίου συνέβη και το
κραχ της φύσης με την παρατεταμένη ξηρασία και τις θύελλες σκόνης. Όπως
τότε έτσι και τώρα, τους βλέπω να στήνουν και να ξεστήνουν τις
«Χούβερβιλς», τις κατασκηνώσεις των τσαντιριών (σαν τη dogville του
Φρίερς), να τους κυνηγούν οι σερίφηδες, ο «κοινωνικός αυτοματισμός»,
η Κου Κλουξ Κλαν, που εδώ λέγεται Χρυσή Αυγή, αλλά και η ντόπια ή η
δική τους εσωτερική μαφία, να τους καταγγέλλουν στο τμήμα μετανάστευσης,
αφού κάνουν τη δουλειά, ή να τους σκοτώνουν σαν τους αρουραίους και να
μη το μαθαίνει κανείς.
Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 και του 2012 να πολιορκούν ξανά τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Να έρχονται από παντού. Να κυνηγιούνται απ’ όλους, προπάντων από τους φασίστες. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη των χριστών, που με την πλήρη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία της βλακείας τους θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ανθρώπων θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου, όταν τα φώτα κλείσουν.
Γι’ αυτό τα δάκρυα και τα αισθήματα διαρκούν όσο και τα χειραγωγημένα (στημένα) χειροκροτήματα που επιτάσσει ο τηλεοπτικός «εμψυχωτής». Και όταν η γέννηση της Ελπίδας επισυμβεί τότε οι κύριοι και οι δούλοι θα γιορτάσουν μαζί τη στιγμιαία αναπαράστασή της μέσα από την πράξη της ειλικρινούς ή της υποκριτικής φιλανθρωπίας. Γιατί όλα, σήμερα, έχουν καταστεί στιγμιαία, μιας χρήσης. Η ευαισθησία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μας θα ενεργοποιηθούν εκ νέου το Πάσχα. Ως τότε οι πάσχοντες χριστοί θα σταυρώνονται διαρκώς στους πορτοκαλεώνες της Άρτας και στα θερμοκήπια της Μανωλάδας. Ώσπου να ανθίσει το θαύμα και να ιδρυθεί και πάλι το συλλογικό όνειρο της ανθρωπιάς...
Βλέπω τους γιους και τις θυγατέρες των ανέστιων, των πεινασμένων και των άνεργων του 1930 και του 2012 να πολιορκούν ξανά τη ζωή, εκεί όπου αυτή εξακολουθεί να καρπίζει. Να έρχονται από παντού. Να κυνηγιούνται απ’ όλους, προπάντων από τους φασίστες. Κι απέναντι οι θεατές, οι δήθεν συμπάσχοντες με τα πάθη των χριστών, που με την πλήρη αυτοπεποίθηση και αλαζονεία της βλακείας τους θεωρούν πως ό,τι βλέπουν δεν είναι παρά μία ακόμη τηλεοπτική παράσταση, ένα χάπενινγκ, μία προσομοίωση, ένα θεατρικό παιγνίδι, όπου το δράμα των ανθρώπων θα λάβει τέλος με το τέλος του έργου, όταν τα φώτα κλείσουν.
Γι’ αυτό τα δάκρυα και τα αισθήματα διαρκούν όσο και τα χειραγωγημένα (στημένα) χειροκροτήματα που επιτάσσει ο τηλεοπτικός «εμψυχωτής». Και όταν η γέννηση της Ελπίδας επισυμβεί τότε οι κύριοι και οι δούλοι θα γιορτάσουν μαζί τη στιγμιαία αναπαράστασή της μέσα από την πράξη της ειλικρινούς ή της υποκριτικής φιλανθρωπίας. Γιατί όλα, σήμερα, έχουν καταστεί στιγμιαία, μιας χρήσης. Η ευαισθησία και η ανθρώπινη αλληλεγγύη μας θα ενεργοποιηθούν εκ νέου το Πάσχα. Ως τότε οι πάσχοντες χριστοί θα σταυρώνονται διαρκώς στους πορτοκαλεώνες της Άρτας και στα θερμοκήπια της Μανωλάδας. Ώσπου να ανθίσει το θαύμα και να ιδρυθεί και πάλι το συλλογικό όνειρο της ανθρωπιάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου