ΟΙΚΟΝΟΜΗΜΕΝΟ

Το ένα πουλάκι: 
Ανάσταση!
Όχι, δεν τρελαθήκαμε ή ίσως και να τρελαθήκαμε, ως κράτος εννοώ, απλώς χαιρόμαστε από τη δόση που πήραμε και το χρήμα που θα πέσει στην αγορά. Στην πιάτσα. Όπου θα πέσει, τελοσπάντων. 
Α, εμείς δεν το εξετάζουμε τόσο βαθιά το πράγμα. 
Τι θα πει ότι για να μας δώσουν την καταραμένη τη δόση μας έδεσαν χειροπόδαρα για πολλά πολλά χρόνια. 
Τη ζητούσαμε, δεν τη ζητούσαμε; 
Ε, αφού τη ζητούσαμε και την πήραμε θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι...

Αν μας την έδιναν με το ζόρι, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από κάποιους, τότε θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι ίσως να μην είναι για το καλό μας.

Όμως, όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο –τι λέω;- τους τελευταίους δεκατρείς μήνες- αποσκοπούσαν στο να πάρουμε αυτά τα χρήματα. Ε, έτσι θα αφήσουμε τέτοια επιτυχία; Δεν θα την πανηγυρίσουμε δεόντως;

Τι έγινε όμως τους τελευταίους δεκατρείς μήνες;

Σας τα λέω επί τροχάδην για να μη σας τρώω και το χρόνο, γνωστά είναι άλλωστε, απλώς τα θυμίζω.

Πέρσι, τέλη Οκτωβρίου, αποφασίζεται το κούρεμα των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες.

Το γεγονός θεωρείται από την κυβέρνηση Παπανδρέου –λάθος, από κάποιους μέσα στην κυβέρνηση- θετική εξέλιξη, όμως οι αντιδράσεις είναι τόσο πολλές που ο Γιωργάκης ρίχνει την περίφημη ιδέα του δημοψηφίσματος.

Η Αριστερά, που χρόνια πάλευε για τη θεσμοθέτηση των δημοψηφισμάτων, δεν «τσιμπάει», αντιθέτως «τσιμπάνε» στις Κάννες ο Σαρκοζί και η Μέρκελ κι έτσι ο Γιωργάκης όχι μόνο τα μαζεύει, αλλά προτείνει για πρωθυπουργό μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας τον Πετσάλνικο.

Η κυβέρνηση συγκροτείται, είναι «ειδικού σκοπού» και έχει επικεφαλής τον κύριο Παπαδήμο που πάει για κούρεμα στην Ευρώπη, συγχρόνως όμως διαπραγματεύεται ένα ολόφρεσκο Μνημόνιο!

Το άλλο πουλάκι:

Πού «διέλυσε» τη Βουλή.

Δημιουργήθηκε ένα νέο κόμμα και πολλοί ανεξάρτητοι βουλευτές. Η κυβέρνηση Παπαδήμου πραγματοποιεί όσα είχε αναλάβει να πραγματοποιήσει και μια υπηρεσιακή κυβέρνηση διεξάγει τις διπλές εκλογές.

Ο πολιτικός χάρτης, ειδικά μετά τη δεύτερη αναμέτρηση, αλλάζει άρδην, γεγονός που χαροποιεί τους οπαδούς των αλλαγών όχι όμως εκείνους της «αλλαγής», αφού βλέπουν το ιστορικό τους (λέμε, τώρα) κίνημα (ξαναλέμε, τώρα) να πέφτει στη Β΄ Εθνική του κοινοβουλίου.

Όπως όμως έλεγε ένα παλιό σύνθημα (πού το θυμήθηκα;) «αλλαγή δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ» έτσι αποδείχθηκε πως κυβέρνηση (μνημονιακή, θα έλεγαν κάποιοι) δεν γίνεται χωρίς το ΠαΣοΚ και, με τη βοήθεια της ΔΗΜΑΡ, μας προέκυψε τριτοκομματική, ισχυρή κυβέρνηση και ακόμα πιο ισχυρή αξιωματική αντιπολίτευση.

(Προέκυψαν και άλλες αντιπολιτεύσεις, όμως ας μην το κάνουμε θέμα. Δεν θα αναφέρουμε σήμερα όλες τις πληγές του τόπου.)

Αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις έξω, οι αντιπολιτεύσεις μέσα, μέτρα ανακοινώνονται, άλλα μέτρα υλοποιούνται, απειλές, προειδοποιήσεις, επίσκεψη της ίδιας της «μαντάμ» Μέρκελ, για να φτάσουμε στο ποθητό (για πολλούς), μισητό (για λιτότερους) και αδιάφορο (για κάποιους - πάντα υπάρχουν και οι «πέρα βρέχει») αποτέλεσμα.

Ποιο ήταν όμως το χαρακτηριστικό όλης αυτής της περιόδου;

Το βρήκατε. Η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, η οποία εκφράστηκε με δύο τρόπους.

Ο ένας ήταν η απόσυρση των καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες. Πολλά δις έκαναν φτερά από τα γκισέ των τραπεζών, είτε για να ξενιτευτούν, είτε για να βρουν σπιτική ζεστασιά σε κάποιο στρώμα.

Ο άλλος ήταν τα τεράστια στοιχήματα στη χρεοκοπία της Ελλάδας και την έξοδό μας από το Ευρώ.

Να σας το πω τώρα που είμαστε μεταξύ μας, και μόνο το γεγονός ότι έχασαν τα λεφτά τους όσοι πόνταραν σ’ αυτό το σενάριο, αξίζει για να χαρούμε με τη δόση.

Και ένα τρίτο πουλάκι:

Τα λεφτά δεν αρκούν!

Είναι βεβαίως μια ανάσα, η αγορά ασφυκτιά, όμως χρειάζεται να παρθούν μέτρα, να γίνουν αλλαγές, να γκρεμιστούν νοοτροπίες δεκαετιών, να πολεμηθούν αγκυλώσεις και στερεότυπα, να προχωρήσει η χώρα με γρήγορους ρυθμούς.

Ποιος θα τα κάνει όλα αυτά;

Το πολιτικό προσωπικό που αυτή τη στιγμή κυβερνά δείχνει να μην έχει απαλλαγεί από τη σοβαρότερη παθογένεια του συστήματος, το βόλεμα των ημετέρων και την προσπάθεια επανεκλογής στα πράγματα.

Από την άλλη υπάρχουν οι αντιδράσεις πολιτών, συμφερόντων και κομμάτων, που ζουν με την ψευδαίσθηση της επιστροφής σε μια μπελ επόκ της αστακομακαρανόδας, του 4Χ4 και του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» (θυμηθείτε τι γινόταν, κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες στα Τέμπη), επιστροφή που, ευτυχώς, μοιάζει να αποσυνδέθηκε από την επιστροφή στη δραχμή.

Τι θα γίνει;

Κανείς δεν ξέρει. Εκείνο που είναι βέβαιο είναι πως μ’ αυτούς τους παίχτες που έχουμε μ’ αυτούς θα παίξουμε, εκτός κι αν μας καθίσουν υποχρεωτικά τίποτε αναγκαστικές μεταγραφές από Ευρώπη.

Χρονιάρες μέρες! 

3πουλακια