Οι εθνικές μας ψευδαισθήσεις

Παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέσα από τις στήλες των Αντινέων τη διαμάχη για τον αν η υπαγωγή των νέων ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο αποτελεί πράξη εθνική υποχωρήσεως ή όχι. 

Το ζήτημα αυτό καθαυτό είναι πολύπλοκο και έχει πολλές τεχνικές παραμέτρους, νομικές, οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές. 

Ως είθισται έκπαλαι στα καθ’ ημάς, οι υποστηρικτές της μιας άποψης θεωρούνται περίπου ως προδότες  και οι υποστηρικτές της άλλης ως νεοκαρυωτακικοί πεσιμιστές.

Δε σκοπεύω να εισέλθω σε τούτο τον αγώνα, αφού δεν είμαι  ειδικός. 

Η διαίσθησή μου λέει πάντως ότι αφού οι πιστωτές κόπτονται περί της υπαγωγής των νέων ομολόγων στο αγγλικό δίκαιο, μάλλον η ελληνική πλευρά πρέπει να εξαντλήσει κάθε περιθώρια παραμονής στο ελληνικό. 

Όμως τι περιθώρια υπάρχουν για να επιβάλλει η ελληνική πλευρά την «δίκαιη» επιδίωξή της;

Η λέξη «δίκαιη» μπαίνει εντός...

εισαγωγικών γιατί το τι εμείς ή κάποιοι από εμάς θεωρούμε δίκαιο δεν σημαίνει ότι είναι έτσι αξιωματικά. Για κάποιους άλλους «δίκαιο» μπορεί να είναι να εκποιηθεί η ελληνική επικράτεια. Με άλλα λόγια στις διεθνείς σχέσεις η επίκληση ηθικολογικών επιχειρημάτων είναι κενή περιεχομένου.

Η έννοια του καλού και του κακού, ο δρόμος της Αρετής και της Κακίας, δεν υφίστανται ως διαπραγματευτικά όπλα. Εκείνο που έχει σημασία είναι η πραγματική ισχύς των διαπραγματευομένων μερών  (πολιτική, οικονομική, κοινωνική, στρατιωτική κλπ).

Από τη θέση άραγε διαπραγματεύεται η ελληνική πλευρά; (Αν διαπραγματεύεται, γιατί υπάρχουν και κακές γλώσσες που λένε ότι τις διαπραγματεύσεις τις διεξάγουν άλλοι!). 

Όσοι θεωρούν ότι διαπραγματεύεται από θέση ισχύος θα πρέπει να συμβουλευθούν ειδικούς περί την ψυχιατρική επιστήμη ή απλώς να κατέβουν από το σύννεφο στο οποίο έχουν ανέβει. 

Η κυνική αλήθεια είναι ότι διαπραγματευόμαστε από θέση αδυναμίας. Και ίσως είναι από τις λίγες φορές που μια χώρα φαίνεται να μην έχει συμμάχους. Αλλά και αν έχει ποιος, αλήθεια, μας παίρνει στα σοβαρά;

Νομίζω ότι, όπως έχει αναφερθεί και από άλλους σοφότερους εμού, ένα βασικό πρόβλημα που κατατρώει την ελληνική κοινωνία είναι οι εθνικές μας ψευδαισθήσεις.

Η ψευδαίσθηση ότι έχουμε πάντα «δίκιο» και οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας το ικανοποιούν.

Η ψευδαίσθηση ότι επειδή επικαλούμαστε το φως της Ελλάδας (που οι περισσότεροι αγνοούμε) του οποίου είμαστε διαχειριστές και κληρονόμοι όλοι οι άλλοι πρέπει να κάθονται σούζα.

Η ψευδαίσθηση ότι όλοι οι άλλοι δεν έχουν με τι άλλο να ασχοληθούν νυχθημερόν πέρα από το πώς θα μας καταστρέψουν γιατί μας ζηλεύουν.

Η ψευδαίσθηση ότι ο Καλός Θεός της Ελλάδος ή κάποιος Μεσσίας (Αντώνη πρόσεχε) θα επέμβει και θα μας σώσει με κάποιο τρόπο μαγικό.

Η ψευδαίσθηση ότι εμείς εδώ είμαστε οι «ξύπνιοι» και οι «πονηροί» και όλοι άλλοι είναι ηλίθιοι.

Η ψευδαίσθηση της ισχυρής Ελλάδας με «λόγο στα διεθνή φόρα»

Και πόσες άλλες.

Όποιος θέλει να έχει κάποιο λόγο στον παγκόσμιο συσχετισμό ισχύος δεν μπορεί να πορεύεται με ψευδαισθήσεις. 

Πρώτα πρέπει να έχει επίγνωση της τωρινής του κατάστασης, των αδυναμιών του και των δυνατοτήτων του. Αυτεπίγνωση το λένε. 

Όμως, μια κοινωνία και μια ηγεσία η οποία στο όνομα της ευημερίας δε δίστασε να εκποιήσει την ίδια την υπόσταση της πατρίδας της και τώρα θρηνεί πάνω από τα ερείπια, ένα πολιτικό σύστημα που έμαθε να πολιτεύεται με δουλικότητα, που τρέμει στην απώλεια της εξουσίας, μια οικονομική ελίτ που δρούσε και δρα δίκην αρπακτικού, όλος αυτός ο εσμός των «διανοουμένων», πως μπορεί να διαπραγματευτεί το οτιδήποτε;

Δεν ξέρω πως καταπολεμούνται οι ψευδαισθήσεις και οι εθνικοί μας μύθοι. Αποδείχθηκε όμως, για μια ακόμη φορά, ότι είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για τη συσσώρευση δεινών.

Γιάννης Φαίλτωρ

Antinews

Από factorx