Την ίδια ώρα που η « σέξυ» πρόεδρος του ΔΝΤ ανακοίνωνε το νέο «πακέτο» μέτρων για την Ελλάδα- αχ αυτά τα πακέτα- και την αγωνία για το αν τελικά θα γίνουμε αρκούντως «ανταγωνιστικοί» -όπως έστω μας θέλουν- η ζωή συνεχίζεται για όλους σ αυτόν τον πλανήτη.
Στο επίκεντρο οι οίκοι αξιολόγησης, τα ευρωομόλογα, η επιμήκυνση, οι τραπεζίτες και η αγωνία της Γερμανίας, αν τελικά θα ηγηθεί του Δ- οικονομικού αυτή τη φορά- Ράιχ.
Ο πολιτισμένος κόσμος ζει κι αναπνέει τούτον τον καιρό στη θέση του ευρώ έναντι του δολαρίου, ενώ το γιεν και το γουάν «καραδοκούν». Όλοι ετοιμοπόλεμοι και πεπεισμένοι πως η κρίση των ομολόγων θα ξεπεραστεί, ενώ κι εμείς ψάχνουμε να ξεχωρίσουμε το πραγματικό απ το επαχθές χρέος.
Κάπως έτσι παρακολουθώ το δελτίο. Όλοι παρουσιάζονται αισιόδοξοι, όλοι
βοηθούν όλους, η Ευρώπη θ αντέξει την πίεση, η Αμερική θα τονώσει τις εξαγωγές της, ο κόσμος θα προχωρήσει. Τα μηνύματα απ όλους είναι σαφή και ξεκάθαρα.
Άντε και να πτωχεύσουμε οι έλληνες θα το πούμε στ αγγλικά , όπως μας προέτρεψε ο Βενιζέλος ο Β΄ οπότε μικρό το κακό. Κάποια στιγμή θα ξαναβγούμε ενισχυμένοι στις αγορές μετά το νέο φιλανθρωπικό νέο σχέδιο «Μάρσαλ», που να ναι καλά οι εταίροι, μας έδωσαν.
Κι εκεί που το δελτίο πάει καλά, εκεί προς το τέλος, λίγο πριν το μοντέλο μας προειδοποιήσει για τον επερχόμενο καύσωνα, ακούω και βλέπω ότι 11.000.000 σε Σομαλία και Σουδάν μετακινούνται εξαιτίας του λιμού.
Κάπως έτσι παρακολουθώ το δελτίο. Όλοι παρουσιάζονται αισιόδοξοι, όλοι
βοηθούν όλους, η Ευρώπη θ αντέξει την πίεση, η Αμερική θα τονώσει τις εξαγωγές της, ο κόσμος θα προχωρήσει. Τα μηνύματα απ όλους είναι σαφή και ξεκάθαρα.
Άντε και να πτωχεύσουμε οι έλληνες θα το πούμε στ αγγλικά , όπως μας προέτρεψε ο Βενιζέλος ο Β΄ οπότε μικρό το κακό. Κάποια στιγμή θα ξαναβγούμε ενισχυμένοι στις αγορές μετά το νέο φιλανθρωπικό νέο σχέδιο «Μάρσαλ», που να ναι καλά οι εταίροι, μας έδωσαν.
Κι εκεί που το δελτίο πάει καλά, εκεί προς το τέλος, λίγο πριν το μοντέλο μας προειδοποιήσει για τον επερχόμενο καύσωνα, ακούω και βλέπω ότι 11.000.000 σε Σομαλία και Σουδάν μετακινούνται εξαιτίας του λιμού. Στην Κένυα οι γυναίκες…δένουν(!!!) τις κοιλιές τους με χοντρά σχοινιά, γιατί θεωρούν πως έτσι δεν καταλαβαίνουν την πείνα τους, ενώ πολλές απ αυτές χάνουν τη ζωή τους όταν λύνονται απ τα σχοινιά. Βλέπετε παλαιότερα οι πολιτισμένοι τους έδεναν χειροπόδαρα και τους πουλούσαν στα σκλαβοπάζαρα. Σήμερα βρήκαν τον τρόπο να μην μπαίνουν καν στον κόπο να τους δένουν και να δένονται οι σκλάβοι της παγκοσμιοποίησης μόνοι τους.
Εκεί λοιπόν, λίγο πριν ακούσω τον καιρό απ το “μοντέλο” μετατοπίζω την
ντροπή μου. Πριν λίγο ντρεπόμουν για τα χάλια μου σαν Έλληνας, να περιμένω απ αυτήν την ξερακιανή κακάσχημη, διάδοχο του Στρος Καν οδηγίες καλής οικονομικής συμπεριφοράς.
Ντρεπόμουν για το ότι χώρα μου είναι πρώτο θέμα στις μαζώξεις των ευρωαμερικανών πολιτισμένων, που μαζί με τα «φώτα» τους μας δίνουν
και κάμποσα “πακέτα” να πληρώνουμε τα προηγούμενα ανεξόφλητα “πακέτα”.
Όμως η ντροπή αυτή ξαφνικά μεταβάλλεται σε μια άλλη ντροπή πολύ πιο έντονη.
Τώρα πια ντρέπομαι σαν άνθρωπος. Ντρέπομαι σαν πολίτης του «πολιτισμένου» κόσμου να δένουν τις κοιλιές τους συνάνθρωποι μας για να μην καταλαβαίνουν την πείνα, και εν τέλει να πεθαίνουν απ το «ξεγέλασμα» που κάνουν στην πείνα,αλλά όχι στο θάνατο.
Ντρέπομαι για τα προαναγγελθέντα «πακέτα» στήριξης για να σωθούν πέντε και δέκα τράπεζες, ενώ κάποια πολύ πιο φτηνά «πακέτα» θα έσωζαν εκατομμύρια ζωές συνανθρώπων μας, που εντελώς συμπτωματικά δεν είμαστε εμείς στη θέση των «δεμένων» πολιτών του κόσμου.
Ντρέπομαι γιατί οι ίδιοι που 2-3 αιώνες πίσω δημιούργησαν το αίσχος, αυτό που ονομάζουμε Τρίτο-Κόσμο, σήμερα χαριεντίζονται στις συνόδους της G8 ή G20 θέτοντας την ατζέντα της πολιτικού και οικονομικού μέλλοντος του πολύπαθου πλανήτη μας.
Τη ίδια ντροπή είχα νιώσει πριν μερικά χρόνια, όταν είχα διαβάσει το βιβλίο, ημερολογιακού χαρακτήρα του Primo Levi, Ιταλοεβραϊκής καταγωγής με
τίτλο «αν αυτό είναι ο άνθρωπος». Σ αυτό περιγράφει τις εμπειρίες του απ όσα είδε να διαδραματίζονται στο Άουσβιτς σε βάρος των ομοεθνών του Εβραίων.
Μετά από εξήντα χρόνια τα θύματα γίνονται θύτες και εκτελούν ακόμα και ακτιβιστές προκειμένου να μη φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Δυστυχώς το βιβλίο μπορεί να ξαναγραφτεί με τον ίδιο ακριβώς τίτλο απλά από άλλη οπτική και με άλλους πρωταγωνιστές.
Τελικά θα μπορούσε και να παραφραστεί o τίτλος : «αν αυτό είναι πολιτισμός». Αλλάζουν πρόσωπα, αλλάζουν αιτίες, αλλάζουν οι ειδήσεις,
όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που θα λεγε κι ο «ποιητής» Ν.
Παπάζογλου.
Εκεί λοιπόν, λίγο πριν ακούσω τον καιρό απ το “μοντέλο” μετατοπίζω την
ντροπή μου. Πριν λίγο ντρεπόμουν για τα χάλια μου σαν Έλληνας, να περιμένω απ αυτήν την ξερακιανή κακάσχημη, διάδοχο του Στρος Καν οδηγίες καλής οικονομικής συμπεριφοράς.
Ντρεπόμουν για το ότι χώρα μου είναι πρώτο θέμα στις μαζώξεις των ευρωαμερικανών πολιτισμένων, που μαζί με τα «φώτα» τους μας δίνουν
και κάμποσα “πακέτα” να πληρώνουμε τα προηγούμενα ανεξόφλητα “πακέτα”.
Όμως η ντροπή αυτή ξαφνικά μεταβάλλεται σε μια άλλη ντροπή πολύ πιο έντονη.
Τώρα πια ντρέπομαι σαν άνθρωπος. Ντρέπομαι σαν πολίτης του «πολιτισμένου» κόσμου να δένουν τις κοιλιές τους συνάνθρωποι μας για να μην καταλαβαίνουν την πείνα, και εν τέλει να πεθαίνουν απ το «ξεγέλασμα» που κάνουν στην πείνα,αλλά όχι στο θάνατο.
Ντρέπομαι για τα προαναγγελθέντα «πακέτα» στήριξης για να σωθούν πέντε και δέκα τράπεζες, ενώ κάποια πολύ πιο φτηνά «πακέτα» θα έσωζαν εκατομμύρια ζωές συνανθρώπων μας, που εντελώς συμπτωματικά δεν είμαστε εμείς στη θέση των «δεμένων» πολιτών του κόσμου.
Ντρέπομαι γιατί οι ίδιοι που 2-3 αιώνες πίσω δημιούργησαν το αίσχος, αυτό που ονομάζουμε Τρίτο-Κόσμο, σήμερα χαριεντίζονται στις συνόδους της G8 ή G20 θέτοντας την ατζέντα της πολιτικού και οικονομικού μέλλοντος του πολύπαθου πλανήτη μας.
Τη ίδια ντροπή είχα νιώσει πριν μερικά χρόνια, όταν είχα διαβάσει το βιβλίο, ημερολογιακού χαρακτήρα του Primo Levi, Ιταλοεβραϊκής καταγωγής με
τίτλο «αν αυτό είναι ο άνθρωπος». Σ αυτό περιγράφει τις εμπειρίες του απ όσα είδε να διαδραματίζονται στο Άουσβιτς σε βάρος των ομοεθνών του Εβραίων.
Μετά από εξήντα χρόνια τα θύματα γίνονται θύτες και εκτελούν ακόμα και ακτιβιστές προκειμένου να μη φτάσει ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα. Δυστυχώς το βιβλίο μπορεί να ξαναγραφτεί με τον ίδιο ακριβώς τίτλο απλά από άλλη οπτική και με άλλους πρωταγωνιστές.
Τελικά θα μπορούσε και να παραφραστεί o τίτλος : «αν αυτό είναι πολιτισμός». Αλλάζουν πρόσωπα, αλλάζουν αιτίες, αλλάζουν οι ειδήσεις,
όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν που θα λεγε κι ο «ποιητής» Ν.
Παπάζογλου.
Το μόνο που παραμένει κι αυτό το καλοκαίρι είναι Η ΝΤΡΟΠΗ.
Έγραψε ο Μιχάλης Τζανάκης*
* ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος
* ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος
http://ioablognews.blogspot.com/2011/07/blog-post_6565.html?spref=fb
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου