«Θα αφοσιωθώ με όλες μου τις δυνάμεις στην ανάκαμψη της Ελλάδας»: Η φράση ανήκει στη Γερμανίδα καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και προφέρθηκε την επομένη των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής για την Ελλάδα.
Σχεδόν κανείς δεν της έδωσε την πρέπουσα σημασία. Αν σχολιάστηκε με κάποιον τρόπο, αυτός ήταν ειρωνικός.
Και όμως. Σ’ αυτή τη φράση συμπυκνώνονται τα αίτια της επί τουλάχιστον ένα χρόνο ταλαιπωρίας μας, που κατέληξε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο της Ελλάδας του 21ου αιώνα.... (Τόχει φαίνεται η κακή η μοίρα μας – και ο ελληνικός κοτζαμπασισμός - να το παθαίνουμε αυτό μια-δυο φορές σε κάθε αιώνα).
Είναι και η φράση που αποκαλύπτει τους λόγους για τους οποίους κατηγορείται η κυβέρνηση και ο κ. Παπανδρέου προσωπικώς.
Ο πρωθυπουργός δεν χάνει ευκαιρία να παραπονείται ότι παραγνωρίζεται το έργο του, ότι αγωνίζεται για τη χώρα, ότι δίνει μάχες, ότι διαπραγματεύεται σκληρά και παρ’ όλα αυτά δέχεται επιθέσεις και σταυρώνεται καθημερινά.
Επιτέλους, τι δεν καταλαβαίνουν; Ότι η Γερμανία δεν ήταν διατεθειμένη να αναλαμβάνει βάρη και συγχρόνως να παρακολουθεί την στροφή της Αθήνας προς μια αμερικανοπροσηλωμένη πολιτική;
Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η Ελλάδα όφειλε να έχει υποχρεώσει το Βερολίνο να τιμήσει τις υποχρεώσεις του και να επιστρέψει, με τους τόκους, το κατοχικό αναγκαστικό δάνειο.
Ανήκω σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι η Γερμανία δεν έχει πληρώσει για τα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αλλά εδώ υπήρξε μια εξαιρετικά προκλητική συμπεριφορά. Διότι η ελληνική πολιτική τάξη τα ξέχασε όλα αυτά, αμέσως μόλις άρχισαν να πέφτουν οι μίζες.
Επιπλέον, πρόκειται για μια συμπεριφορά που μαρτυρεί ότι μετά την άνοδό του στην εξουσία, ο κ. Παπανδρέου έκανε ό,τι μπορούσε για να οδηγηθεί η χώρα στο αμερικανικής επιρροής Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Για το προδοτικό χρέος που συσσωρεύτηκε – και τώρα μεταφέρεται στις επόμενες γενεές – φταίει το σύνολο του πολιτικού συστήματος.
Αλλά για όσα συνέβησαν μετά τον Οκτώβριο του 2009, όταν μας έδιναν δάνεια και δεν τα παίρναμε, όταν δεν έγινε τίποτε για τον περιορισμό των κρατικών δαπανών, όταν δεν αγγίχτηκε τρίχα της κεφαλής του πελατειακού, συντεχνιακού κράτους, ευθύνεται αποκλειστικά ο κ. Παπανδρέου.
Μπορεί την επομένη της αποκάλυψης από την «Ελευθεροτυπία» σχετικά με το δάνειο που ήταν πρόθυμη να δώσει η Μόσχα να συνομίλησε με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, αλλά ποτέ δεν απάντησε αν πράγματι σε εκείνη τη συνάντησή τους, λίγο πριν καταλήξουμε στο ΔΝΤ, του έκανε ή όχι νύξη για το δάνειο.
Ποτέ δεν μάθαμε γιατί δεν πήραμε τα δάνεια από τους Σουηδούς, τους Κινέζους και όποιον άλλο, να έχουμε να πορευόμαστε και συγχρόνως να κάνουμε και τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να εκμεταλλευτούμε τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, να αλλάξουμε χωρίς να μας το επιβάλουν οι ξένοι.
Ποτέ δεν μάθαμε γιατί πάγωσαν όλα τα ενεργειακά σχέδια, ποιος κινούσε τα νήματα, ποιος έδινε τις εντολές.
Έπρεπε να φθάσουμε στην καταστροφή, να χρεοκοπήσουμε, να τεθούμε υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο για να γίνει αντιληπτό ότι η Γερμανία δεν θα επέτρεπε δερβέναγες στις ενεργειακές της ανάγκες.
Έχοντας λάβει την απόφαση να κλείσει όλα της τα πυρηνικά εργοστάσια ως το 2020, έχοντας δει να καταστρέφεται η ενεργειακή επένδυσή της στη Σαχάρα εξαιτίας της απόφασης να κηρυχθεί ξαφνικά πόλεμος – τον θυμάστε; Συνεχίζεται! – κατά της Λιβύης, κάτι έπρεπε να κάνει, δε νομίζετε;
Τυχαία η κ. Μέρκελ πραγματοποίησε επίσκεψη – αστραπή στην Κύπρο, μόλις η Λευκωσία καθόρισε την ΑΟΖ; Τυχαία επισκέφθηκε την Πράσινη Γραμμή, δείχνοντας αποτροπιασμό για το τελευταίο τείχος στον κόσμο; Μόνο και μόνο λόγω της προέλευσής της από την πρώην Ανατολική Γερμανία;
Τι δεν καταλαβαίνετε, λοιπόν; Ή καλύτερα, τι πιστεύετε ότι δεν καταλαβαίνουμε;
Η κατηγορία είναι σαφής: Η κυβέρνηση σκόπιμα απέφυγε να βρει αμιγώς ευρωπαϊκή λύση – με τα αναγκαία ανταλλάγματα, αλλά και με επενδύσεις που θα είχαν έλθει έκτοτε στη χώρα – και μας οδήγησε σιδηροδέσμιους στα χέρια των τοκογλύφων.
Η «λύση» που δόθηκε δεν ήταν λύση. Όταν, τον Απρίλιο του 2010, πήραμε το περίφημο δάνειο των 110 δις ευρώ (που δεν το έχουμε πάρει ακόμη και ήδη παίρνουμε καινούργιο επιβαρύνοντας τις επερχόμενες γενεές), το ίδιο το ΔΝΤ είχε υπολογίσει πως οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας για την περίοδο 2010 – 2015 θα ήσαν 387 δις ευρώ.
Επομένως, ξαναρωτώ: Πού θα βρίσκαμε τα άλλα 277, αφαιρουμένων των 110; Το αδιέξοδο υπήρχε πριν ακόμη συμφωνήσουμε στο Μνημόνιο.
Και φάνηκε, έναν χρόνο μετά, τον Μάρτιο του 2011, όταν διαπιστώθηκε πως ο λογαριασμός δεν βγαίνει και έπρεπε να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο.
Αλλά και πάλι, πολύ σύντομα, διαπιστώθηκε πως ούτε αυτός ο λογαριασμός έβγαινε και πηγαίναμε κατευθείαν για χρεοκοπία (που ουσιαστικά έχει συμβεί).
Και αυτή τη φορά, όμως, ο κ. Παπανδρέου έδειχνε διατεθειμένος να αποδεχθεί την χρεοκοπία, αρκεί να μην αλλάξει την πολιτική του.
Αυτό μας έλεγαν μέχρι δυο μέρες πριν από τη Σύνοδο της 21ης Ιουλίου. Ότι θα πάμε σε επιλεκτική χρεοκοπία, που δεν είναι κακό πράγμα και δεν πρέπει να μας τρομάζει και ο κλειδούχος θα αλλάξει τις ράγες των τρένων και θα υπάρξει μια στάση πληρωμών για δύο εβδομάδες και άλλα τέτοια.
Μόνο όταν βάλαμε τις φωνές και κατάλαβαν πως τα πράγματα θα έπαιρναν πολύ άσχημη τροπή αν η χώρα έκανε στάση πληρωμών, πήγαν στην Ευρώπη και δέχθηκαν πως δεν είναι δυνατόν αλλού να τρως και να πίνεις και αλλού…
Τι δεν καταλαβαίνετε, λοιπόν; Τι κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε; Τι νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνουμε;
Ότι έπρεπε από την αρχή να ανοίξετε τη χώρα για ευρωπαϊκές επενδύσεις και να μην παίζετε παιχνίδια που η Ευρώπη δεν θα ανεχόταν, καθώς μαθηματικά θα οδηγούσαν στη διάλυσή της;
Επιτέλους, οφείλετε να ανοίξετε τα αυτιά σας και να ακούσετε αυτό που στην Ελλάδα αποτελεί κοινό μυστικό.
Τότε θα καταλάβετε για τι πράγμα κατηγορείστε…
Τότε θα καταλάβετε ότι είχαμε από την αρχή καταλάβει…
Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου