Που πήγε η Νέα Δημοκρατία του 2004;

 

Πέρασαν κιόλας 7 χρόνια από εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό της 7^ης Μαρτίου του 2004, 

που σκόρπισε χαμόγελα σε μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία Ελλήνων, πέρα και πάνω από κόμματα και ιδεολογίες. 

Όταν ήρθε το βράδυ, και άνοιξαν οι κάλπες, το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ αποτελούσε ανάμνηση για την εξουσία. 

Η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή, με κεντρικό σύνθημα την «Πολιτική Αλλαγή» αναλάμβανε το τιμόνι μιας χώρας η οποία αισθάνθηκε μια βαθιά ...

ανακούφιση…

Εκείνη η πλειοψηφία της Κεντροδεξιάς, ήταν πρωτόγνωρη για τον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Επειδή εκφράστηκε όχι τόσο αριθμητικά (έφτασε στο 45%), αλλά διότι απολάμβανε μια κοινωνική νομιμοποίηση, ή τουλάχιστον ανοχή, που διαπερνούσε το σύνολο του ιδεολογικού και πολιτικού φάσματος, από την «πεφωτισμένη» Αριστερά, μέχρι το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ.

Το μεγάλο ελληνικό καλοκαίρι του 2004, συνοδεύτηκε από την παγκόσμια αναγνώριση για την επιτυχή διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ενώ η κατάκτηση του Euro στην Πορτογαλία από τα παιδιά του Ρεχάγκελ, μας έκανε να πιστεύουμε ότι μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα.

Και κάπου εκεί, χάθηκαν όλα. 

Τη στιγμή που οι Έλληνες βίωναν στιγμές εθνικής αυτοπεποίθησης, που δεν είχαν γνωρίσει για πολλές γενιές, η κυβέρνηση Καραμανλή έκανε συντήρηση ελπίδων. 

Φρέναρε το όραμα της μεγάλης ανατροπής, κατεστημένων και καταστάσεων που είχε σωρεύσει στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ. 

Επέλεξε την ήπια προσαρμογή και όχι τη δημιουργική ρήξη. 

Με αποτέλεσμα, να υπονομεύσει τις προοπτικές μιας μακράς και εδραιωμένης πολιτικής ηγεμονίας.

Την κατάληξη της διαδρομής αυτής, την γνωρίζουμε όλοι. 

Μετά από 5 ½ χρόνια, το ΠΑΣΟΚ βγήκε από το χρονοντούλαπο με τους σκελετούς, και επανήλθε πανηγυρικά στην εξουσία, με διαφορά 11% από μια Νέα Δημοκρατία η οποία είχε απογοητεύσει και εξοργίσει όσους πίστεψαν σε εκείνη. 

Και το πρώτο πράγμα που έκανε, για να μας θυμίσει ότι… κάθε άλλο παρά άλλαξε, ήταν να υπογράψει την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας μας, με την ένταξή στον μηχανισμό στήριξης και την κοινωνική δουλεία του Μνημονίου.

Γι’ αυτό και η σημερινή επέτειος εκείνης της επικράτησης της Νέας Δημοκρατίας, γίνεται ακόμη πιο πικρή ως ανάμνηση. 

Για τη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε. 

Για τις προσδοκίες που έμειναν ανεκπλήρωτες.

Για εκείνη την κοινωνική πλειοψηφία της 7^ης Μαρτίου, η οποία στις εκλογές του 2009 δεν πήγε στο ΠΑΣΟΚ. 

Πήγε σπίτι της. 

Είναι οι ευπρεπείς Έλληνες, που συνθέτουν έκτοτε την «πλατιά πλειοψηφία της αποχής».  

Και με τον πειστικό λόγο τους, φέρνουν δίπλα τους πολλούς ακόμη.

Έτσι, ο «κανένας» προβάλλεται στις δημοσκοπήσεις ως καταλληλότερος για πρωθυπουργός. 

Και στην πρόθεση ψήφου, προηγείται η… αδιευκρίνιστη ψήφος. 

Με αποτέλεσμα να μας κυβερνά ο Ραγκούσης…

ΜΑΡΙΚΑ ΛΥΣΙΑΝΘΗ