Όλοι στους δρόμους να... πανηγυρίσουμε!

Οταν «ευημερούν» οι αριθμοί, ποιος νοιάζεται για τους ανθρώπους;

Λίγο ακόμα και θα μας πουν να βγούμε στους δρόμους με τις σημαίες. 

Να πανηγυρίσουμε γιατί οι ελεγκτές της περίφημης τρόικας θα «μας» δώσουν τη δεύτερη δόση του δανείου τον ερχόμενο Σεπτέμβριο. Εμειναν, λέει, ικανοποιημένοι από τα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση για τη μείωση του ελλείμματος.
Οσοι ακόμα δεν το κατάλαβαν ότι είμαστε για τα πανηγύρια, δεν έχουν παρά να στηθούν μπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες. 

Οι μεγαλοκαναλάρχες και οι μεγαλοκατασκευαστές έχουν ξαμολήσει τους υποτακτικούς της γραβατωμένης δημοσιογραφίας για να μας πείσουν ότι τα μέτρα αποδίδουν κι ως εκ τούτου όλοι θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι.
Είναι, βέβαια, ορισμένες «λεπτομέρειες» που χαλούν το πανηγύρι, αλλά ποιος...

νοιάζεται για τους ανθρώπους όταν «ευημερούν» οι αριθμοί;
Τι σημασία έχει αν χιλιάδες άνθρωποι χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους και σπρώχνονται στο κοινωνικό περιθώριο;
Οταν εκατοντάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις βάζουν καθημερινά λουκέτα;
Οταν χιλιάδες νοικοκυριά αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες;
Οταν ο τιμάριθμος τρέχει με ποσοστό πάνω από 5%;
Οταν ολόκληρες κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα;
Οταν η ανεργία καλπάζει, ειδικά στους νέους, που δεν μπορούν να βρουν δουλειά ή αναγκάζονται να δουλέψουν με φιλοδωρήματα αντί για μισθούς;
Οταν με αντισυνταγματικές νομοθετικές παρεμβάσεις απαγορεύονται οι αυξήσεις;
Για όλα αυτά, λοιπόν, μας καλούν να πανηγυρίσουμε.
Μας λένε ότι θα πάρουμε…..
και την άλλη δόση του δανείου, αλλά δεν λένε κουβέντα για το πότε θα βγει η ελληνική κοινωνία από τα αδιέξοδα.

Μέχρι τότε θα βλέπουμε υπουργούς να κοκορεύονται απέναντι στους Ελληνες εργαζόμενους και να κάθονται φρόνιμα απέναντι στους ελεγκτές της τρόικας.

Μια κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης, εντολοδόχων της Κομισιόν και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Μια κυβέρνηση ανύποπτων μαθητευόμενων μάγων, που προεκλογικά μας έλεγαν ότι υπάρχουν λεφτά και μετά τις εκλογές μάς είπαν ότι δεν υπάρχει σάλιο.

Μια τέτοια κυβέρνηση την αποτελούν ή ψεύτες ή ανίκανοι ή και τα δύο. Μια χώρα που έχει μπει στον αυτόματο πιλότο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Μια κυβέρνηση που πέταξε το προεκλογικό πρόγραμμά της στα σκουπίδια και μας «κυβερνάει» με βάση το μνημόνιο που υπέγραψε στις αρχές Μαΐου.

Η κοινωνία πρέπει να γονατίσει για να πάρουν πίσω τα λεφτά τους οι δανειστές και μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο 5%.

Εκπομπές επί εκπομπών και αναλύσεις επί αναλύσεων, αλλά καμιά απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα: γιατί ως κράτος δανειζόμαστε με 5%, όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δανείζει τις ελληνικές τράπεζες με 1%; Ενώ αυτές με τη σειρά τους δανείζουν το Ελληνικό Δημόσιο με 5% και 6%; Να ένα από τα μεγάλα μυστήρια του καπιταλισμού. Μέχρι και ο Μπαράκ Ομπάμα βγήκε και κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ενωση ότι ενδιαφέρεται για τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και αδιαφορεί για την ανάπτυξη.

Γιατί, λοιπόν, δεν μας λένε οι υποτακτικοί της Ανγκελα Μέρκελ πώς είναι δυνατόν να εξυπηρετήσουμε τον υπέρογκο δανεισμό χωρίς να παράγουμε; Οταν οι επιχειρήσεις κλείνουν και η ανεργία το 2011 υπολογίζεται πως θα ξεπεράσει το 15% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, πώς θα δημιουργηθούν νέοι πόροι, άρα και δημόσια έσοδα;

Η χώρα έχει μπει στον φαύλο κύκλο της ύφεσης και η κυβέρνηση ενδιαφέρεται μόνο να περικόψει τα έξοδα, κατεδαφίζοντας το κοινωνικό κράτος. Στο εξής όποιος έχει λεφτά θα μπορεί να σπουδάσει, να νοσηλευτεί, να επιβιώσει. Για όλους τους άλλους θα ισχύει η αρχή «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Μια κοινωνία που ο ένας θα στρέφεται εναντίον του άλλου. Η κοινωνική αλληλεγγύη θα εξαφανιστεί, το δόγμα «ο θάνατος σου, η ζωή μου» θα γίνει καθημερινή πρακτική.

Ο πρωθυπουργός προέτρεψε τους υπουργούς του να πάνε διακοπές, να ξεκουραστούν, γιατί το φθινόπωρο θα έχουν πολλή δουλειά. Μάλλον κάτι ξέρει που το λέει. Γιατί αυτό το φθινόπωρο θα φανεί αν ως κοινωνία θα παραδοθούμε αμαχητί στο μέλλον που μας ετοιμάζουν ή θα αντισταθούμε, διεκδικώντας μια ζωή με αξιοπρέπεια για μας και τα παιδιά μας.

Του Γιώργου Χελάκη

spindoc