Εντολείς και εντολολήπτες

Είναι δυσάρεστο για οποιονδήποτε πολιτικό, πολύ περισσότερο για έναν πρωθυπουργό μιας χώρας, να αποδεχθεί ότι ενεργεί βάσει εντολών τρίτων. Ιδιαίτερα όταν το σώμα των εντολέων δεν συγκροτείται από πολιτικούς, αλλά από γραφειοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, όπως συμβαίνει στην παρούσα συγκυρία.

Κατά συνέπεια, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με κατανόηση και ίσως κάποια συμπάθεια, η τοποθέτηση του πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, στο υπουργικό συμβούλιο της Πέμπτης, ότι «οι μεγάλες αλλαγές που κάνουμε δεν είναι λόγω του Μνημονίου», αλλά προφανώς προς χάριν της αναπτύξεως, της μελλοντικής ευημερίας των Ελλήνων πολιτών.

Δεν είναι εύκολο για τον ηγέτη ενός κόμματος, που ιδρύθηκε για να εκφράσει τα...

συμφέροντα των «μη προνομιούχων» να περικόπτει συντάξεις και μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων· ούτε είναι εύκολο ο σημερινός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ –ενός κόμματος που κατήγγειλε τη Δεξιά ως «υποτελή» και διεκπεραιωτή εντολών συμμαχικών κρατών-να αποδεχθεί ότι εφαρμόζει τους όρους τελεσιγραφικού Μνημονίου.

Μόνη παρηγορία για τον κ. Παπανδρέου είναι ότι η επιχείρηση των Μεγάλων Δυνάμεων για τη «συνέτιση» της Ελλάδος και την προσαρμογή της στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα άρχισε λίγες δεκαετίες μόνον από συστάσεως του ελληνικού κράτους. Το ενδιαφέρον είναι ότι η επιχείρηση εξακολουθεί έως σήμερα.

Με τη γενική χαλάρωση που επικράτησε στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως, εθεωρήθη ότι η ένταξη της Ελλάδος στην Κοινότητα και στη συνέχεια στη Ζώνη του Ευρώ ήταν εξελίξεις που εξασφάλιζαν πλούτο ακόπως και αενάως. Αυτά έως πριν από λίγους μήνες, οπότε κατέστη αντιληπτό ότι οι εταίροι μας μπορούσαν να είναι άτεγκτοι. Τόσο περίπου όσο ο Λόρδος Πάλμερστον, όταν το 1850 επέβαλε ναυτικό αποκλεισμό στην Ελλάδα του Οθωνα, που δεν σεβάστηκε την ιδιωτική περιουσία του Ιουδαίου Δαυίδ Πατσίφικο, κάτοχο βρετανικού διαβατηρίου.

Ξεκινώντας από το δημόσιο έλλειμμα που ήταν, ούτως ή άλλως, υψηλότατο και διόγκωσε ο υπουργός κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου, για να μπορέσει στη συνέχεια να το μειώσει ευκολότερα –κάτι ανάλογο είχε κάνει και ο κ. Γ. Αλογοσκούφης– και επελθούσης της διεθνούς δημοσιονομικής κρίσεως, συνετάγη Μνημόνιο.

Σταδιακώς, βεβαίως, καθίσταται σαφές ότι στόχος του Μνημονίου είναι η ολική εξάρθρωση του όντως ασυμβάτου στις νέες απαιτήσεις των καιρών, ελληνικού οικονομικού συστήματος, που στηριζόταν στην μικρή οικογενειακή επιχείρηση, στην αυτοαπασχόληση εν γένει, στον μικρό ιδιοκτήτη ακινήτων. Ενας τρόπος ζωής και οικονομικής δραστηριότητος που, σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει αρχίσει να διαμορφώνεται από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και πήρε τερατώδεις διαστάσεις στα χρόνια της μεταπολιτεύσεως και ιδιαίτερα επί των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, θα πρέπει να καταργηθεί μέσα σε λίγους μήνες.

Από μίαν άποψη αυτό είναι δίκαιο ότι η διαχείριση του προβλήματος οφείλει να γίνει από τον κ. Παπανδρέου. Αντιλαμβανόμεθα τη δυσκολία και την αμηχανία του πρωθυπουργού, που πρέπει να εξαρθρώσει το υφιστάμενο σύστημα με τρόπο τόσο βίαιο και, ίσως, αντιπαραγωγικό.

Tου Κωστα Iορδανιδη