1. Δήλωση υπευθύνου διαχείρισης
Ο νόμος περί τύπου επιβάλλει στα μμε να ορίζουν ως κατά νόμον υπέυθυνο ένα φυσικό πρόσωπο που κατοικεί στην Ελλάδα. Έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι αυτό πρέπει να εφαρμοστεί και στις ιστοσελίδες, δηλαδη να δηλώνεται ένας υπεύθυνος διαχείρισης. Υποστηρίζω ότι αυτό δεν μπορεί να αφορά τις προσωπικές ιστοσελίδες όπου ο διαχειριστής ταυτίζεται με τον συντάκτη. Διότι συνιστά παραβίαση της ελευθερίας της έκφρασης: δεν μπορείς να επιβάλλεις στον άλλο να εκφράζεται αποκλειστικά και μόνο με το ονοματεπώνυμό του. Είναι σαν να υποχρέωνες τον Ελύτη να υπογράφει τα ποιήματά του ως Αλεπουδέλης. Επομένως: όχι... γενική ονομαστικοποίηση, που αντιμετωπίζει εξ αρχής όλους ως υπόπτους, αφού υπάρχει το ηπιότερο και πιο στοχευμένο μέτρο της άρσης του απορρήτου.
2. Ειδικές ρυθμίσεις για ´´ελληνόφωνα blogs”
Αυτό από μόνο του θα εισήγαγε αθέμιτη διάκριση με κριτήριο τη γλώσσα πράγμα που είναι αντίθετο στο άρθρο 5 παρ 2 Συντάγματος και στα άρθρα 14 και 10 της ΕΣΔΑ. Αν ο σκοπός είναι ο ρεαλισμός ως προς το πεδίο εφαρμογης, δηλαδή να εστιάσει ο νομοθέτης στην ´´ελληνική μπλογκόσφαιρά´´ το κριτήριο της γλώσσας για τον προσδιορισμό της δικαιοδοσίας είναι εντελώς εσφαλμένο. Τα άρθρα 5,6 και 7 του ποινικού κώδικα ορίζουν με σαφήνεια ότι κριτήριο εφαρμογής των ελληνικών ποινικών νόμων δεν είναι μόνο το ελληνικό έδαφος αλλα διώκεται ακόμα και ημεδαπός στην αλλοδαπή αλλά και αλλοδαπός στην αλλοδαπή. Οπότε η γλώσσα δεν παίζει απολύτως κανένα ρόλο.
3. Αρμοδιότητα του ΕΣΡ για έλεγχο περιεχομένου
Το ΕΣΡ είναι κατά το Σύνταγμα αρμόδιο για την ποιοτική στάθμη των ραδιοτηλεοπτικών εκπομπών στην έννοια των οποίων δεν εντάσσονται τα blogs. Άρα η επέκταση της αρμοδιότητάς του θα γνώριζε συνταγματικής φύσεως ενστάσεις.
4. Εξαίρεση των blogs από την αρμοδιότητα της δικαιοσύνης
Επειδή ακούστηκε κι αυτό, μην ξεχνάμε ότι ο δημόσιος λόγος εκτός από ενάσκηση δικαιώματος αφορά και μορφή εξουσιαστικής επιβολής. Όπως κάθε εξουσία, δημόσια ή ιδιωτική, δεν πρέπει να παραμένει ανεξέλεγκτη. Άλλωστε το ίδιο το Σύνταγμα επιτρέπει στις δικαστικές αρχές την άρση του απορρήτου για τα ιδιαίτερα σοβαρά αδικήματα. Από εδώ κάπου πρέπει να ξεκινήσει ο δημόσιος διάλογος για το ποια από τα αδικήματα που τελούνται μέσω Διαδικτύου μπορούν να θεωρούνται ιδιαίτερα σοβαρα από το νομοθέτη.
Από E-lawyer
1 σχόλιο:
κ δημοσιογραφοι σταματηστε να αντιμετωπιζετε το διαδικτυο ως προεκταση του επαγγελματος σας.Δεν ειναι. Δεν σας ανηκει.Δεν ξερω ποσοι bloggers ειναι και δημοσιογραφοι αλλα το διαδυκτιο αφορα τους χιλιαδες πολιτες που ειτε ως bloggers ειτε ως σχολιαστες χαιρονται την ανωνυμη και αλογοκριτη μεταξυ τους επικοινωνια που γονιμοποιεί πολυ περισσοτερο την σκεψη τους απο τα σεντονια αρθρα των εγκυρων και αντικειμενικων.
Μεσα σε αυτο το παιχνιδι της ελευθερης εκφρασης δεν υπαρχουν αυθεντιες κι ο καθενας ειναι υπευθυνος να διασταυρωσει απο μονος του και χωρις κηδεμονες την πληροφορια.
Τωρα το δικο σας προβλημα ποιο ειναι;
Η μειοψηφια της συστηματικης και μεθοδευμενης λασπολογιας που συνηθως εκινει απο τα παιχνιδια που παιζονται στο δικο σας βρωμικο κοσμο των ΜΜΕ να γινει το αλοθι για την περιστολη των διαδυκτιακων δικαιωματων της πλειοψηφιας;Αυτο ειναι φασισμος.
Μα ακομη και για αυτη την τακτικη της συστηματικης συκοφαντησης η διαδραστικοτητα του μεσου δινει πολυ μεγαλυτερη δυναμη στο θυμα απο το αν το πιασει στο στομα της η τηλεοραση,το ραδιοφωνο ή η εφημεριδα.
Επιτελους αντι να ζητατε το διαδυκτιο να καταχωρισθει στο δημοσιογραφικο σας τσιφλικι(σε λιγο θα μας πειτε οτι για να εχεις blog θα πρεπει να εχεις και αδεια δημοσιογραφου) και να εφαρμοστουν οι κανονες του επαγγελματος σας εκπαιδευστε το κοσμο σε αυτο που ειναι η αληθεια: οτι το διαδυκτιο ειναι ενας χωρος υπεροχα ελευθερης εκφρασης για όλους κι οχι πιστοποιημενα αντικειμενικης εγκυρης διασταυρουμενης ή οτι αλλο ενημερωσης.
Δεν θελουμε κανονες,κηδεμονες ή αυθεντιες στο διαδυκτιο δωξα τω θεο υπαρχουν αφθονοι θεσμοι οπου κανεις μπορει αλλου να τους αναζητησει.Η μαγεια του διαδυκτιου η δυναμη και η διαφορα του ειναι η ελευθερια του
Δημοσίευση σχολίου