Απέναντι σε αυτή τη θηριώδη σιγουριά, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε να προκαλέσουμε ρήγματα, να γεννήσουμε αμφιβολίες, να εμφανίσουμε τα κενά λογικής και να αναδείξουμε κάποιες κραυγαλέες αντιφάσεις τις οποίες καταπνίγει τις περισσότερες φορές η έντονη συναισθηματική φόρτιση, η εύκολη μαζική ιδεοληπτική κυριαρχία και η ανεξήγητη μεροληψία υπέρ των τρομοκρατών από τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης...
Έτσι σε κοινωνική συνάθροιση την περασμένη εβδομάδα, στην οποία κυριαρχούσε ένα πνεύμα υπέρ της επίθεσης της Χαμάς, υπέρ της εξέγερσης στη Δυτική Όχθη, ταυτόχρονα με ένα πνεύμα σκληρής καταγγελίας του κράτους του Ισραήλ, προσπάθησα να σπείρω κάποια ερωτήματα, κάποιες αμφιβολίες και κάποιες αλήθειες τις οποίες οι περισσότεροι αρνούνται ή αδυνατούν να σκεφτούν.
Διαβάζουμε παντού για την αποκλεισμένη Λωρίδα της Γάζας και τα τείχη που έχει ορθώσει το Ισραήλ τριγύρω της. Ωστόσο, δε διαβάζουμε, ούτε ακούμε με την ίδια ένταση, κάτι για τον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας στα νότια σύνορα της με την Αίγυπτο.
Έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας τον Μαύρο Σεπτέμβριο του 1970 στην Ιορδανία, όταν ο Ιορδανικός στρατός είχε επιτεθεί κατά της PLO δηλαδή της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Γιάσερ Αραφάτ, θεωρώντας την PLO κίνδυνο για το κράτος τους. Και αφού προηγουμένως οι ένοπλοι της PLO, είχαν αποπειραθεί να δολοφονήσουν τον Βασιλιά της Ιορδανίας δυο φορές, παρ’ όλο που ο ίδιος είχε προσφέρει φιλοξενία στους Παλαιστινίους πρόσφυγες μετά τον πόλεμο του 1967.
Έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας τον εμφύλιο πόλεμο στο Λίβανο που και πάλι είχαν προκαλέσει οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες το 1975 κατά των Μαρωνιτών, με αποτέλεσμα η χώρα κόσμημα της Μεσογείου να έχει μετατραπεί από τότε μέχρι σήμερα σε ένα “failed state” που είναι παραδομένο στο απόλυτο χάος, τη βία και στη διαφθορά.
Έχουμε διαγράψει από τη μνήμη μας ότι το 2011 η ηγεσία της Χαμάς είχε εξεγερθεί κατά του προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ στη Συρία, μια κίνηση που είχε προκαλέσει προβλήματα ακόμα και στα πατρικά αισθήματα της Τεχεράνης προς την Χαμάς. Με αποτέλεσμα το 2012 και 2013 ο Συριακός στρατός να βομβαρδίζει τον καταυλισμό Γιαρμούκ στο οποίο ζούσαν περισσότεροι από 160.000 Παλαιστίνιοι. Έναν καταυλισμό στον οποίο κυριαρχούσαν οι δυνάμεις του μετώπου "Jabhat al-Nusra", που είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα.
Βλέπουμε μετά από όλα αυτά, πουθενά στον ορίζοντα τις υπόλοιπες Αραβικές χώρες να προσφέρονται να φιλοξενήσουν Παλαιστίνιους; Όχι. Διότι δεν επιθυμούν να αποκτήσουν προβλήματα τα οποία δεν είχαν προηγουμένως.
Βλέπουμε τους Παλαιστίνιους που φεύγουν από τη Δυτική Όχθη να κατευθύνονται σε χώρες που στηρίζουν τη Χαμάς, τη «Nasser Salah al-Din brigades», την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ, τους Λέοντες Den, τα παραρτήματα του ISIS ή της Αλ Κάιντα; Όχι.
Οι Παλαιστίνιοι δεν πηγαίνουν στους επίγειους παραδείσους του Ιράν, του Αφγανιστάν, του Πακιστάν, του Ιράκ ή της Υεμένης.
Αντιθέτως, κατευθύνονται στις Δυτικές Ευρωπαϊκές χώρες ζητώντας άσυλο. Χώρες που σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα τους, είναι σύμμαχοι του «σατανικού Ισραήλ», που έχει σαν σκοπό την εξόντωση των Παλαιστινίων.
Δεν είναι λίγο οξύμωρο αυτό;
Οι φανατικοί δικαιωματιστές που διαδηλώνουν υπέρ της Χαμάς και του «δίκιου» των Παλαιστινίων, γνωρίζουν άραγε την κατάσταση των δικαιωμάτων των γυναικών, των παιδιών και της κοινότητας των ΛΟΑΤΚΙ στη Λωρίδα της Γάζας και στις περιοχές που κυριαρχεί ο νόμος του Ισλάμ;
Γνωρίζουν για τις μαζικές εκκαθαρίσεις των ομοφυλοφίλων στην Τεχεράνη; Για τους ομοφυλόφιλους που δολοφονούνται εκτοξευόμενοι από ταράτσες από τους άνδρες της Χαμάς;
Για τα μικρά παιδιά που μυούνται στα όπλα και στις τρομοκρατικές εκδικητικές επιχειρήσεις, αντί να πηγαίνουν σχολείο και να παίζουν;
Για τις γυναίκες που αποτελούν αναπαραγωγικές μηχανές και μόνο, δίχως τα στοιχειώδη δικαιώματα για μόρφωση, για εργασία, για ελευθερία και για προσωπικές αποφάσεις και επιλογές;
Για το τέλος των ανθρώπινων δικαιωμάτων στα χέρια του ισλαμικού χαλιφάτου;
Αλλά και όλοι όσοι ονειρεύονται αντιϊμπεριαλιστικούς αγώνες, συγκρούσεις, αναταραχές και κατάρρευση του καπιταλισμού με πυρήνα τη Μέση Ανατολή για να δικαιωθούν σαν πολιτικοί μηχανισμοί ή σαν «προσωπικότητες αντίστασης», καλό θα είναι να μελετήσουν το τραγικό τέλος των κομμουνιστών στα χέρια του Σαντάμ στο Ιράκ, την εξαφάνιση των αριστερών και των κομμουνιστών του «Τουντέχ» στο Ισλαμικό Ιράν και τις εκκαθαρίσεις των κομμουνιστών του Σοβιετόφιλου Μπαμπράκ Καρμάλ από τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
Ας σκεφτούν οι θαυμαστές της Χαμάς, ποιον εξυπηρέτησε η τρομοκρατική επίθεση στο Ισραήλ;
Ποιον ευνοεί η διατάραξη της διαδικασίας ομαλοποίησης των σχέσεων του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία;
Ποιον ευνοεί η χρονική μετατόπιση της εφαρμογής του νέου εμπορικού και ενεργειακού δρόμου που ξεκινάει από την Ινδία, περνάει μέσα από τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ και καταλήγει στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Ποιες είναι οι χώρες που στέκονται στο πλευρό της Χαμάς;
Μήπως μεταξύ αυτών, ηγετική θέση καταλαμβάνει η Τουρκία; Και τι σημαίνει αυτό για εμάς;
Και τέλος ας αναζητήσουν τη δήλωση του ηγέτη της Χαμάς, Ισμαήλ Χανίγια, που από την ασφάλεια της πολυτελούς κατοικίας του στο Κατάρ, δήλωσε στο MEMRI TV ότι η Χαμάς χρειάζεται το αίμα των γυναικών, των παιδιών και των ηλικιωμένων για να ξυπνήσει το επαναστατικό πνεύμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου