Ο Μητσοτάκης θεωρεί σωστή πλευρά το δυτικό και μάλιστα το αμερικάνικο στρατόπεδο. Σωστή ως προς την δημοκρατία, ως προς την ισχύ, ως προς την εξυπηρέτηση των εθνικών μας συμφερόντων.
Έτσι το ‘χει αναλύσει, έτσι το βλέπει, λαϊκή νομιμοποίηση να ασκήσει εξωτερική πολιτική έχει, την ασκεί λοιπόν. Κι όπως αυτός έχει το δικαίωμα να κάνει την εξωτερική και αμυντική πολιτική που επιλέγει, αντιστοίχως η αντιπολίτευση και ο απλός κόσμος δικαιούται να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τις απόψεις και τις πράξεις του, να τις κρίνει θετικά ή αρνητικά. Έτσι δουλεύει η Δημοκρατία, εδώ έχουμε... Δημοκρατία και ελευθερία λόγου, όπως έχουν στην Αμερική και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο, ενώ δεν έχουν διόλου στην ανατολή και στον Αραβικό κόσμο. Για να μην ξεχνιόμαστε τα γράφω.
Προφανές είναι ότι αυτή η συγκεκριμένη πολιτική Μητσοτάκη, τρακάρει σε στερεότυπα δεκαετιών, πάνω στα οποία είχαμε γαλουχηθεί.
Ομολογώ ότι κι εμένα με ξένισε η είδηση ότι απείχαμε από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την «ανθρωπιστική εκεχειρία». Θεωρούσαμε δεδομένο ότι τέτοιες θέσεις και μάλιστα προτεινόμενες από Άραβες, τις ψηφίζαμε πάντα. Αλλά επειδή απείχαμε και διάβασα κάτι για «δημιουργική αποχή», χώθηκα λίγο παραμέσα για να καταλάβω τι έγινε.
Ε λοιπόν κατάλαβα αυτό που γράφω στην αρχή. Ότι η ελληνική θέση έχει επαρκέστατη δικαιολόγηση, μέσα σ’ ένα έτσι κι αλλιώς πολύπλοκο και λαβυρινθώδες πρόβλημα, στο οποίο το καλό με το κακό, το σωστό με το λάθος είναι εντελώς δυσδιάκριτα. Διαβάζω ότι το ψήφισμα της Ιορδανίας από το οποίο απείχαμε δεν είχε λέξη για την Χαμάς και τις θηριωδίες της, οπότε αυτή η «ανθρωπιστική εκεχειρία» ήταν ουσιαστικά μια απόπειρα να μην αντιδράσει το Ισραήλ απέναντι στη σφαγή και παράλληλα να ανασυγκροτηθούν οι τρομοκράτες.
Από την άλλη, μέσα στη Λωρίδα αυτή τη στιγμή υπάρχει κόλαση για τους άμαχους, να μην προσπαθήσουμε –έστω μέσω ψηφίσματος, να τους διασώσουμε; Ναι, αλλά οι άμαχοι δεν είναι μόνο θύματα των Ισραηλινών βομβών, είναι και ασπίδα των τρομοκρατών.
Άρα ποιος απ’ τους δυο τους σκοτώνει πιο συνειδητά; Και το Ισραήλ λέει ότι τους ζήτησε να φύγουν και η Χαμάς λέει ότι δεν έχουν που να πάνε και το Ισραήλ ανταπαντά ότι οι τρομοκράτες δεν τους αφήνουν να μετακινηθούν κλπ.
Μιλάμε για έναν λαβύρινθο επιχειρημάτων, στον οποίο το ένα θα αντικρούει το άλλο αενάως.
Ε αυτό είναι το πρόβλημα.
Ποια λοιπόν, είναι η σωστή πλευρά της Ιστορίας για μια χώρα, μέσα σ’ ένα χαοτικό περιβάλλον όπου το δίκιο και το άδικο αλλάζουν διαρκώς θέση και όψη; Και από ποια κριτήρια καθορίζεται αυτή η «σωστή πλευρά»; Από ηθικολογικά και ιδεολογικά ή πρώτα αξιολογούμε το εθνικό μας συμφέρον και στη συνέχεια βλέπουμε πως μπορούμε να κινηθούμε υπηρετώντας και τη διεθνή ή κρατική ηθική, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε;
Ενδιαφέρον δεν είναι ως θέμα;
Μπορούμε να μιλάμε μήνες γι αυτό, δίχως να καταλήξουμε σε κοινή συμφωνία. Ναι, αλλά όταν είσαι πρωθυπουργός κι έχεις μια ψηφοφορία στον ΟΗΕ που θα καθορίσει τον τρόπο που εντάσσεις τη χώρα σου στον σημερινό αδυσώπητο κόσμο, δεν μπορείς να περιμένεις μήνες. Πρέπει να ψηφίσεις τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου