Είναι πικρό για τους πρίγκιπες να χάνουν τους θρόνους τους, αλλά οι κληρονομημένοι θρόνοι δεν είναι δεδομένοι.
Κατά το γνωστόν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή.
Κατά το γνωστόν η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή.
Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι απλώς ένας συντριπτικά ηττημένος ανταγωνιστής. Είναι ο πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός του ΠΑΣΟΚ, και ο γιος του ιδρυτή. Γι’ αυτό και η νίκη Ανδρουλάκη λαμβάνει διάσταση θριάμβου. Όχι, για... το μεγάλο ποσοστό των ψήφων.
Οι τελευταίες οχτώ ημέρες απέδειξαν ότι συνέβη κάτι πολύ ευρύτερο από την εναλλαγή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Μοιάζει σαν να ξεκινάει μια άλλη εποχή, καθώς ο κόσμος του χειραφετήθηκε από τη σκέπη που άπλωνε στα συναισθήματά του και τις πολιτικές του επιλογές, η αύρα του ιερού του τοτέμ, του Ανδρέα.
Είναι τέτοια η νίκη που ξαφνιάζει, καθώς το σύνολο της παρουσίας Ανδρουλάκη δεν εμπνέει αισθήματα αφοσίωσης και η εικόνα του δεν παραπέμπει σε αρχηγό που συνεπαίρνει τα πλήθη.
Προφανώς, εκδηλώθηκε η βαθύτερη ανάγκη του κόσμου για ανανέωση και αλλαγή σελίδας. Η μεγάλη συμμετοχή και τη δεύτερη Κυριακή δείχνει ότι ο κόσμος αυτός αποτελεί έναν πολιτικό χώρο, όχι ομοιόμορφο μεν, αλλά αρκετά συμπαγή, ώριμο, επιλεκτικό και αδιάφορο στις σειρήνες όσων θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν ως υποπόδιο για να επανακαταλάβουν την εξουσία.
Βέβαια, η μεγάλη νίκη φέρνει μεγάλες ευθύνες, στις οποίες θα κληθεί να ανταποκριθεί.
Εν αρχή ο νέος αρχηγός θα έχει υπέρ του (αυτός, όχι το κόμμα του) το γεγονός ότι θα απουσιάζει από τη Βουλή, κατά τις συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών. Αυτό θα αποτελεί ασπίδα του, γιατί δε θα υφίσταται τη βάσανο της άμεσης σύγκριση με τους υπολοίπους. Έτσι θα παραμείνει αρκετά αλώβητος ως τις εκλογές.
Φυσικά, αυτό δε θα είναι υπέρ του κόμματος (όχι ότι θα κάνουν και πάρτι οι Μητσοτάκης - Τσίπρας, όπως είπε ο ΓΑΠ), αλλά σαφώς θα λείπει η αίσθηση του αρχηγού. Θα επιλέξει ο ίδιος το πως και αν θα αναπληρώσει το κενό.
Φέρεται πάντως αρκετά οργανωμένος και προσγειωμένος ώστε να συγκροτήσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που να ακούγεται πειστικό - γιατί αν κάτι απουσιάζει από τον χώρο του Κέντρου και αριστερώθεν, είναι η αξιοπιστία του πολιτικού λόγου.
Στο κοινοβούλιο αναμένεται να συνεχίσει την αξιόπιστη πολιτική της Φώφης. Να υπερψηφίζει χωρίς μικροπολιτικές υπεκφυγές και αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες τα νομοσχέδια στα οποία συμφωνεί (π.χ. υποχρεωτικό εμβολιασμό, για τον οποίο μάλιστα το ΚΙΝΑΛ υπερθεμάτισε, την στιγμή που ο Τσίπρας είχε ανακαλύψει κατά παγκόσμια αποκλειστικότητα τον όρο «προαιρετική υποχρεωτικότητα» κλείνοντας το μάτι στους αρνητές).
Πάντως, ο τωρινός ενθουσιασμός του πασοκικού κόσμου, δε σημαίνει ότι θα μεταδοθεί σε όσους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ απέδρασαν προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και δε θα είναι εύκολος ο επαναπατρισμός τους.
Όσοι κεντρώοι έχουν πάει στη ΝΔ εξαιτίας του Μητσοτάκη (και με την ψήφο των οποίων ανεδείχθη), προς ώρας δεν είναι αρκετά δυσαρεστημένοι για να στραφούν προς το ΠΑΣΟΚ. Οι Πιερρακάκης π.χ. ή η δεξιά Κεραμέως που θέλει να ορθολογικοποιήσει την εκπαίδευση, η δράση Χρυσοχοΐδη όσο κράτησε, σε συνδυασμό και με την οικονομική ανάπτυξη που διαφαίνεται, δεν λειτουργούν αποπεμπτικά.
Επίσης, τους πολλούς που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όντας θιασώτες του λαϊκισμού, δεν είναι σίγουρο ότι θα τους ελκύσει να επανακάμψουν μια μετριοπαθής και ευρωπαϊκής αύρας αντιπολίτευση που αναμένεται να ασκήσει ο Ανδρουλάκης. Εξ αυτού όμως πιο δύσκολα θα αντιπολιτεύεται τον Μητσοτάκη παρά τον Τσίπρα (όλα φυσικά είναι προς απόδειξη).
Στο εσωκομματικό πεδίο παρότι αυτή την ώρα όλα φαίνονται γιορτινά, θα χρειαστεί αρκετή πυγμή.
Η «αγαπησιάρικη» δήλωση του ΓΑΠ δεν αποτελεί απαραίτητα και εγγύηση ενότητας. Όχι, γιατί θα προσπαθήσει να υπονομεύσει το νέο αρχηγό, αλλά γιατί θα θέλει να αποτελεί νησίδα αυτονομίας στο κόμμα. Το βίωσε η Φώφη με τη συμφωνία των Πρεσπών, όταν αναγκάστηκε να διαμηνύσει ότι τυχόν διαφοροποίηση στην αρνητική ψήφο θα επιφέρει και τα ανάλογα αποτελέσματα σε προσωπικό επίπεδο!
Βέβαια, το 70% που είναι λευκή επιταγή, του δίνει τεράστια δύναμη. Γι’ αυτό και η ευθύνη του θα είναι αντίστοιχη. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον νέο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ή όπως το ονομάσουν. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ήταν κάπως ωσεί παρών. Τώρα θα αναγκαστεί να είναι παρών.
Οι τελευταίες οχτώ ημέρες απέδειξαν ότι συνέβη κάτι πολύ ευρύτερο από την εναλλαγή αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Μοιάζει σαν να ξεκινάει μια άλλη εποχή, καθώς ο κόσμος του χειραφετήθηκε από τη σκέπη που άπλωνε στα συναισθήματά του και τις πολιτικές του επιλογές, η αύρα του ιερού του τοτέμ, του Ανδρέα.
Είναι τέτοια η νίκη που ξαφνιάζει, καθώς το σύνολο της παρουσίας Ανδρουλάκη δεν εμπνέει αισθήματα αφοσίωσης και η εικόνα του δεν παραπέμπει σε αρχηγό που συνεπαίρνει τα πλήθη.
Προφανώς, εκδηλώθηκε η βαθύτερη ανάγκη του κόσμου για ανανέωση και αλλαγή σελίδας. Η μεγάλη συμμετοχή και τη δεύτερη Κυριακή δείχνει ότι ο κόσμος αυτός αποτελεί έναν πολιτικό χώρο, όχι ομοιόμορφο μεν, αλλά αρκετά συμπαγή, ώριμο, επιλεκτικό και αδιάφορο στις σειρήνες όσων θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν ως υποπόδιο για να επανακαταλάβουν την εξουσία.
Βέβαια, η μεγάλη νίκη φέρνει μεγάλες ευθύνες, στις οποίες θα κληθεί να ανταποκριθεί.
Εν αρχή ο νέος αρχηγός θα έχει υπέρ του (αυτός, όχι το κόμμα του) το γεγονός ότι θα απουσιάζει από τη Βουλή, κατά τις συζητήσεις των πολιτικών αρχηγών. Αυτό θα αποτελεί ασπίδα του, γιατί δε θα υφίσταται τη βάσανο της άμεσης σύγκριση με τους υπολοίπους. Έτσι θα παραμείνει αρκετά αλώβητος ως τις εκλογές.
Φυσικά, αυτό δε θα είναι υπέρ του κόμματος (όχι ότι θα κάνουν και πάρτι οι Μητσοτάκης - Τσίπρας, όπως είπε ο ΓΑΠ), αλλά σαφώς θα λείπει η αίσθηση του αρχηγού. Θα επιλέξει ο ίδιος το πως και αν θα αναπληρώσει το κενό.
Φέρεται πάντως αρκετά οργανωμένος και προσγειωμένος ώστε να συγκροτήσει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που να ακούγεται πειστικό - γιατί αν κάτι απουσιάζει από τον χώρο του Κέντρου και αριστερώθεν, είναι η αξιοπιστία του πολιτικού λόγου.
Στο κοινοβούλιο αναμένεται να συνεχίσει την αξιόπιστη πολιτική της Φώφης. Να υπερψηφίζει χωρίς μικροπολιτικές υπεκφυγές και αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες τα νομοσχέδια στα οποία συμφωνεί (π.χ. υποχρεωτικό εμβολιασμό, για τον οποίο μάλιστα το ΚΙΝΑΛ υπερθεμάτισε, την στιγμή που ο Τσίπρας είχε ανακαλύψει κατά παγκόσμια αποκλειστικότητα τον όρο «προαιρετική υποχρεωτικότητα» κλείνοντας το μάτι στους αρνητές).
Πάντως, ο τωρινός ενθουσιασμός του πασοκικού κόσμου, δε σημαίνει ότι θα μεταδοθεί σε όσους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ απέδρασαν προς ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Εξ ου και δε θα είναι εύκολος ο επαναπατρισμός τους.
Όσοι κεντρώοι έχουν πάει στη ΝΔ εξαιτίας του Μητσοτάκη (και με την ψήφο των οποίων ανεδείχθη), προς ώρας δεν είναι αρκετά δυσαρεστημένοι για να στραφούν προς το ΠΑΣΟΚ. Οι Πιερρακάκης π.χ. ή η δεξιά Κεραμέως που θέλει να ορθολογικοποιήσει την εκπαίδευση, η δράση Χρυσοχοΐδη όσο κράτησε, σε συνδυασμό και με την οικονομική ανάπτυξη που διαφαίνεται, δεν λειτουργούν αποπεμπτικά.
Επίσης, τους πολλούς που πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ, όντας θιασώτες του λαϊκισμού, δεν είναι σίγουρο ότι θα τους ελκύσει να επανακάμψουν μια μετριοπαθής και ευρωπαϊκής αύρας αντιπολίτευση που αναμένεται να ασκήσει ο Ανδρουλάκης. Εξ αυτού όμως πιο δύσκολα θα αντιπολιτεύεται τον Μητσοτάκη παρά τον Τσίπρα (όλα φυσικά είναι προς απόδειξη).
Στο εσωκομματικό πεδίο παρότι αυτή την ώρα όλα φαίνονται γιορτινά, θα χρειαστεί αρκετή πυγμή.
Η «αγαπησιάρικη» δήλωση του ΓΑΠ δεν αποτελεί απαραίτητα και εγγύηση ενότητας. Όχι, γιατί θα προσπαθήσει να υπονομεύσει το νέο αρχηγό, αλλά γιατί θα θέλει να αποτελεί νησίδα αυτονομίας στο κόμμα. Το βίωσε η Φώφη με τη συμφωνία των Πρεσπών, όταν αναγκάστηκε να διαμηνύσει ότι τυχόν διαφοροποίηση στην αρνητική ψήφο θα επιφέρει και τα ανάλογα αποτελέσματα σε προσωπικό επίπεδο!
Βέβαια, το 70% που είναι λευκή επιταγή, του δίνει τεράστια δύναμη. Γι’ αυτό και η ευθύνη του θα είναι αντίστοιχη. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον νέο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ή όπως το ονομάσουν. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ήταν κάπως ωσεί παρών. Τώρα θα αναγκαστεί να είναι παρών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου