Γιατί οι Έλληνες σιχαίνονται να πληρώνουν φόρους

Του Θεοχάρη Α. Φιλιππόπουλου Με αφορμή τη νέα φοροεπιδρομή που ετοιμάζεται από το οικονομικό επιτελείο, σκέφτηκα να διερευνήσω το γιατί οι Έλληνες έχουν σαν «σπορ» –όπως λέγεται– τη φοροαποφυγή. Θα σας περιγράψω καταρχήν μια ιστορία που μου διηγήθηκε φίλος μου επαγγελματίας από το χώρο των οπτικών. Μια ωραία ημέρα, μαζεύτηκαν έξω από το μαγαζί του οι γνωστοί έγχρωμοι αλλοδαποί που δραστηριοποιούνται στο, παράνομο φυσικά, εμπόριο απομιμήσεων γνωστών προϊόντων. Ανάμεσα στα προϊόντα-«μαϊμού» που πουλούσαν ήταν και γυαλιά ηλίου, απομιμήσεις γνωστών οίκων που ο καταστηματάρχης φίλος μου πουλάει στο μαγαζί του. Έξαλλος ο καταστηματάρχης προσπαθεί φραστικά να τους απομακρύνει, οι αλλοδαποί όμως αδιαφορούν πλήρως για την παρουσία του. Καλεί την αστυνομία, καταγγέλλει το γεγονός και... αναμένει. Ύστερα από δύο ακόμη πιεστικές κλήσεις, όντως εμφανίζονται δύο ράθυμοι ένστολοι οι οποίοι κάνουν συστάσεις(!) και οι αλλοδαποί λαθρέμποροι (διότι περί αυτού πρόκειται) απομακρύνονται προσωρινά και επιστρέφουν μετά δεκαλέπτου στο ίδιο σημείο προκειμένου να συνεχίσουν την παράνομη δραστηριότητά τους... Εύλογα λοιπόν ο νομοταγής έμπορος αναρωτιέται γιατί πληρώνει ο ίδιος φόρους και ΦΠΑ, όταν δίπλα του ασκούν άλλοι παράνομο εμπόριο και μάλιστα πιο ανταγωνιστικά από τον ίδιο, αφού ούτε προσωπικό απασχολούν ούτε ΙΚΑ πληρώνουν ούτε ΦΠΑ ή άλλους φόρους... Το ίδιο ακριβώς βδελυρό για οργανωμένη κοινωνία φαινόμενο επικρατεί και στο πιο κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας, ακριβώς κάτω από το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας! Αλλοδαποί επιδίδονται σε παραεμπόριο προϊόντων-«μαϊμού» δίπλα στον ακριβότερο και εμπορικότερο δρόμο της Αθήνας –την Ερμού– και ακριβώς κάτω από το γραφείο του υπουργού Οικονομικών... Η ξεφτίλα στο απόγειό της. Περνούν από δίπλα έμποροι, καταστηματάρχες, επιχειρηματίες, βλέπουν όλη αυτή την κατάσταση και παραδειγματίζονται αναλόγως... Αφού όλοι αυτοί οι αλλοδαποί κλέβουν το κράτος ανενόχλητα κάτω από τη μύτη των υπουργών, εμείς γιατί να πληρώσουμε; Αυτά είναι δύο ελάχιστα παραδείγματα, τα οποία όμως καταδεικνύουν το μέγεθος της απειθαρχίας που υπάρχει στην είσπραξη των δημόσιων εσόδων γενικά και των φόρων ειδικότερα. Όλοι οι φορολογικοί νόμοι και οι εξαγγελίες έχουν μόνο έναν σκοπό: Την άντληση επιπλέον χρημάτων από τους συνεπείς φορολογούμενους και όχι από τους λαθρέμπορους, τους φοροφυγάδες κα τους παράνομους κάθε είδους. Έτσι λοιπόν, αηδιασμένοι και οι ελάχιστοι εναπομείναντες νομοταγείς πολίτες οδεύουν προς την οδό της φοροδιαφυγής! Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο οι Έλληνες είναι αηδιασμένοι με τη φορολογία είναι φυσικά η διαφθορά και η κακοδιαχείριση του δημόσιου χρήματος. Βλέποντας τη σωρεία των σκανδάλων να ξεχειλίζει από τον υπόνομο της πολιτικής ζωής του τόπου, παρακολουθώντας υπουργούς να μασουλούν αχόρταγα ό,τι βρίσκεται στο πέρασμά τους και αντιλαμβανόμενοι ότι το δημόσιο χρήμα (δηλαδή το δικό τους χρήμα) είναι απλώς το αντικείμενο προς ξάφρισμα, νιώθουν σαν τον κακομοίρη που μόλις του έχουν κλέψει το πορτοφόλι. Και φυλάγονται από τους κλέφτες. Μόλις το κράτος τους ζητήσει να πληρώσουν φόρους, παίρνουν αμέσως αμυντική στάση σαν το σκύλο που πάνε να του πάρουν το κόκαλο που έχει στο στόμα. Για να καταλάβετε την αντίθεση: Στην Ελβετία –τη χώρα με τις πιο ενισχυμένες δημοκρατικές διαδικασίες– οι κυβερνήτες των καντονιών (κάτι σαν τις δικές μας νομαρχίες, ας πούμε) υποβάλλουν συγκεκριμένα επενδυτικά σχέδια δημόσιων επενδύσεων προς έγκριση από τους πολίτες σε δημοψηφίσματα. Αυτά περιλαμβάνουν και την έγκριση έκτακτων φόρων με σκοπό την υλοποίησή τους. Και κατά κανόνα οι Ελβετοί πολίτες εγκρίνουν τις αυξήσεις αυτές της φορολογίας προκειμένου να υλοποιηθούν τα δημόσια αυτά έργα. Μόνο που εκεί ξέρουν ότι θα γίνουν τα έργα, ότι θα γίνουν στην ώρα τους και θα κοστίσουν όσο πρέπει χωρίς τις γνωστές υπερτιμολογήσεις προς ημετέρους... Τώρα, το να συγκρίνουμε το τι γίνεται στην Ελβετία με το τι γίνεται στην Ελλάδα μοιάζει τρελό και απόμακρο, άλλα κι άλλα παραδείγματα να πάρουμε, πάλι θλίψη θα μας πιάσει... Να συγκρίνουμε, ας πούμε, τον τουρισμό μας με αυτόν του Ντουμπάι; Που οι εκεί κυβερνώντες πήραν την έρημο και τη μετέτρεψαν σε χλιδάτο παραθεριστικό παράδεισο όλης της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής; Και μην μου πει κανείς ότι είναι πλούσιο το Ντουμπάι σε σχέση με την Ελλάδα, διότι το Ντουμπάι δεν έχει πετρέλαιο και κατάφερε να συγκεντρώσει επενδυτές από όλο τον κόσμο για να υλοποιήσει τα έργα του απλώς με την οργάνωση, την πειθαρχία και τον προγραμματισμό. Με την Ελβετία λοιπόν να μη συγκριθούμε, με το Ντουμπάι να μη συγκριθούμε – με ποια χώρα να συγκριθούμε, με την Ζιμπάμπουε που κινδυνεύουμε να καταντήσουμε έτσι όπως πάμε; Το μοντέλο της οικονομικής μας ανάπτυξης έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει. Και με τα σημερινά δεδομένα η κατάρρευση και η απαξίωση επιταχύνονται δραματικά. Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος τα είπε ωμά, μπας και ξυπνήσουμε από το λήθαργο έστω και την ύστατη στιγμή. Δεν γίνεται άλλο να ζούμε με δανεικά και να σπαταλάμε το δημόσιο πλούτο προς πάσα κατεύθυνση, ανεύθυνα και προκλητικά. Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Η χώρα κινδυνεύει να γίνει παρίας της Ευρώπης και ουδείς πολιτικός μπορεί να ορθώσει το ανάστημά του, να φράξει το δρόμο στα κάθε λογής αρπακτικά και ταυτόχρονα να δώσει όραμα στον απλό πολίτη. Η φαυλότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Αυτή όμως η κατάσταση είναι και ο προάγγελος της παρακμής της φυλής μας, διότι ουδείς λαός επιβίωσε και ευδοκίμησε στην ιστορία χωρίς οικονομική ευημερία και αυτοτέλεια.