Στην Ελλάδα διαμορφώθηκε μία νέα πραγματικότητα έπειτα από την απόκρουση των «προτάσεων» Σόιμπλε για την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Η στροφή της χώρας προς τις ΗΠΑ και τη Γαλλία τους προκαλεί νευρικό κλονισμό. Κι ο μόνος τρόπος για να επανέλθει η χώρα στη δική τους σφαίρα επιρροής είναι ένας … «μεγάλος συνασπισμός». Χωρίς, φυσικά, τον Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος και είναι ο αρχιτέκτονας των νέων συμμαχιών που έχει... συνάψει η χώρα και οι οποίες την έχουν ισχυροποιήσει πολιτικά και στρατιωτικά.
«Μεγάλος συνασπισμός» δεν νοείται χωρίς τη συμμετοχή των δύο μεγάλων πόλων της πολιτικής, της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ακριβώς επειδή θα υπάρχουν αναταράξεις στο πλοίο, η ευθύνη για την αλλαγή πορείας θα πρέπει να έχει τη σφραγίδα μιας οικουμενικότητας. Δεν θα είχε, δηλαδή, νόημα να γίνει κάτι τέτοιο από μια κυβέρνηση με … προοδευτικό πρόσημο, καθώς η αλλαγή μιας πετυχημένης στρατηγικής θα δημιουργούσε αυτόματα αντιδράσεις στη δεξιά και θα της ενίσχυε τα πατριωτικά αντανακλαστικά. Αυτό το γεγονός από μόνο του θα καθιστούσε αμφίβολη την επιτυχία του εγχειρήματος.
Υπάρχουν, άραγε, πρόθυμοι ηλίθιοι για να παίξουν αυτό τον ρόλο; Αποφασισμένοι να φτάσουν στα άκρα για να παίξουν -έστω και αναβαθμισμένα- τον ρόλο του Πάνου Καμμένου σε μία νέα σύμπραξη της Αριστεράς με τα απομεινάρια της κυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή; Περί αυτού πρόκειται! Δεν θα ανακαλύψουν τον τροχό. Συνεργάστηκαν άριστα με τον Προκόπη Παυλόπουλο, τον Μίμη Παπαγγελόπουλο και τα άλλα παιδιά, δεν έχουν λόγο να αλλάξουν τώρα την συνταγή. Έχουν λόγο να αναβαθμίσουν τον συνεταιρισμό με νέα ονόματα, καθώς ο Πάνος Καμμένος ή ο Ευάγγελος Αντώναρος δεν «πουλάνε».
Στο ερώτημα αν υπάρχουν πρόθυμοι ηλίθιοι και μάλιστα εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας, η απάντηση είναι πως πάντα θα υπάρχουν, εφόσον τα οικονομικά συμφέροντα το θέλουν. Κι αυτή την φορά υπάρχουν πράγματι ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που θα ήθελαν να δουν αυτό που δεν είδαν το 2015: Έναν μεγάλο συνασπισμό με οικουμενικά χαρακτηριστικά. Επειδή έτσι πιστεύουν ότι θα έχουν μεγαλύτερα οφέλη στη μοιρασιά των μεγάλων έργων. Και σήμερα έχουν ένα επιπλέον κίνητρο γι αυτό: Τα ευρωπαϊκά χρήματα.
Το εμπόδιό τους είναι το ίδιο με εκείνο που συνάντησαν το 2015:
Την εξίσου ισχυρή θέληση άλλων διεθνών παραγόντων να μην υπάρξουν αλλαγές σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου