Σήμερα κανείς σε ολόκληρη τη χώρα (και τις μέρες εκείνες ένα πολύ σοβαρό ποσοστό αριστερών που διέκοψαν για πάντα κάθε σχέση με την εγχώρια κομμουνιστογενή αριστερά και όλες τις σταλινικές παραφυάδες της) δεν αμφιβάλλει:...
Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 ήταν η απάντηση κάθε αριστερής ψυχής στη σκληρή ήττα στον εμφύλιο και σε όσα την ακολούθησαν, ήταν το όνειρο κάθε παππού και πατέρα που «τραβήχτηκε στα ξερονήσια και στις φυλακές», ήταν η νίκη των κατατρεγμένων, ήταν το πρώτο βήμα για ν' ανοίξει «ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό με συνταγματικές διαδικασίες».
Ήταν, σε τελευταία ανάλυση, όλα αυτά και κάτι περισσότερο, που στο τέλος κυριάρχησε: μια απονεννοημένη επιλογή μερικών δεκάδων πολιτικά ψυχάκηδων που οδηγημένοι από ένα κληρονομικό ταξικό μίσος και μια ψυχοπαθολογία τυφλής σύγκρουσης είδαν το «τυρί» (το δημοψήφισμα για να οδηγηθεί η χώρα στο περιθώριο της Ευρώπης και να ανοίξει ο δρόμος για την κομμουνιστική αναγέννηση), αλλά δεν είδαν «τη φάκα» (τον πραγματικό συσχετισμό δύναμης σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, στις διεργασίες της οποίας η χώρα ήταν τραγικά ουραγός, ανίκανη να διαμορφώσει τον παραμικρό υπέρ της συσχετισμό).
Η ήττα, όπως ήρθε απολύτως φυσιολογικά, με ένα Τσίπρα να παρακαλάει γονατιστός τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ να μην εξαερώσουν τη χώρα και τους Έλληνες, την ντούρα αριστερή συνιστώσα να εξεγείρεται για την διεθνή colotoumpa, την Περιστέρα τ’ Μπαζιάνα απ’ τ’ Σουφάδις να κλαίει στο μνήμα των κομμουνιστικών ονειρώξεων της που δεν έγιναν «στο τσακ» πραγματικότητα κι όλον τον ΣΥΡΙΖΑ να κατακεραυνώνει τον Σόιμπλε και τη Μέρκελ που δεν επέτρεψαν στον Φλαμπουράρη να καταλάβει το Νομισματοκοπείο και στον κορυφαίο των ψεκασμένων, τον Γιάννη με το ένα μου νι, να οδηγήσει τη χώρα σε παράλληλο νόμισμα!
Θα περίμενε κανείς πως εκείνη η ιστορικών διαστάσεων σφαλιάρα που δέχθηκαν οι απόγονοι των ηττημένων του εμφυλίου στις πολιτικές ιδεοληψίες με τις οποίες γαλούχησαν την ελληνική κοινωνία τόσα χρόνια θα είχε στρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε περισσότερο ορθολογικές θέσεις και θα είχε συμβάλλει στην ακύρωση όλων των αριστερών μυθευμάτων της περιόδου μετά τον εμφύλιο και ειδικά μετά τη μεταπολίτευση.
Τίποτε από αυτά δεν συνέβη. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στον πυρήνα της σκέψης του και της επιθυμίας του η κατάληξη του δημοψηφίσματος εισπράττεται ως μια ακόμη αριστερή αποτυχία για την οποία αποκλειστικά υπεύθυνες είναι «οι δυνάμεις της αντίδρασης, που βρήκαν μπόσικους τους επαναστάτες και τους οδήγησαν σε μία, ακόμη, ήττα αντίστοιχη με εκείνη του εμφυλίου». Γι’ αυτό, ακριβώς θα κλαίει κάθε χρόνο τέτοια μέρα η Περιστέρα…Οι ίδιοι τα έκαναν όλα καλά, τα σχεδίασαν περίφημα, τα οργάνωσαν τέλεια, αλλά η κακούργα η αντεπανάσταση αποδείχθηκε περισσότερο ισχυρή και θελκτική από όσο φαντάζονταν!
Καμία συγγνώμη για την καταστροφή στην οποία οδηγούσαν συνειδητά μια ολόκληρη χώρα, καμία ενσυναίσθηση της τραγωδίας που εξελίσσονταν με δική τους αποκλειστική ευθύνη, καμία ντροπή για τα δισεκατομμύρια που κόστισε στην οικονομία η πολιτική τους ανυπαρξία, καμία μεταμέλεια για τα όσα ψεκασμένα έλεγαν και έκαναν παρέα με τον αρχηγό των ψεκασμένων, τον Καμμένο σε μια αποθέωση του αριστεροδεξιού λαϊκισμού!
Ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να έχουν τις καλύτερες εντυπώσεις για όσα την μαύρη εκείνη περίοδο σχεδίασαν και οργάνωσαν και να αναρωτιούνται γιατί το αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο διατηρείται ακόμη ισχυρό και ενεργό και διαμορφώνει, εν πολλοίς, την πολιτική ατζέντα.
Δεν έχουν καταλάβει ακόμη πως τις μέρες εκείνες συντελέστηκε, με δική τους ευθύνη και κάτω από τη μύτη τους, στη χώρα μια τεράστια πολιτισμική και πολιτική επανάσταση και δημιουργήθηκε ένα καινούργιο πολιτικό υποκείμενο «ο ευρωπαϊστής, ο μενουμευρώπης, όπως τον αποκαλούσαν κοροϊδευτικά», που δεν ήταν ούτε δεξιός, ούτε αριστερός, ούτε κομμουνιστής, ούτε συντηρητικός, ούτε φιλελεύθερος, ούτε κεντροαριστερός, ήταν Έλληνας με το βλέμμα στραμμένο στην Ευρώπη και αποφασισμένος να παλέψει όσο περισσότερο μπορούσε για να κυριαρχήσει στη χώρα ο πολιτικός ορθολογισμός και να τεθούν οι βάσεις για τον εκσυγχρονισμό της.
Κυρίως, δεν έχουν αντιληφθεί πως ο βασικός τους πολιτικός αντίπαλος δεν είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η σημερινή κυβέρνηση, αλλά το κίνημα των υπερασπιστών του ορθού πολιτικού λόγου, που ξεπερνάει τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, στέκεται πάνω από τα κατασκευασμένα δίπολα της μετεμφυλιακής Ελλάδας, προσβλέπει στην εξέλιξη και στην ψηφιακή επανάσταση, αποδέχεται πως η χώρα έχει μια τελευταία ευκαιρία που δεν μπορεί να χάσει για χατίρι κανενός Τσίπρα και κανενός Κουτσούμπα και είναι διατεθειμένη να παλέψει για την προοπτική αυτή με νύχια και με δόντια.
Δεν είναι προς έκπληξη πως δεν το αντιλαμβάνονται, η κομμουνιστική τύφλωση είναι τόσο παλιά και τόσο ισχυρή που δεν επιτρέπει να κατανοήσουν ούτε τα στοιχειώδη, ότι, δηλαδή, όσες προγραμματικές συνδιασκέψεις και να κάνουν, όσους άσους και να προσπαθήσουν να βγάλουν από το (τρύπιο έτσι κι αλλιώς) μανίκι του Αλέξη Τσίπρα η συριζαίϊκη ψυχή για άλλον καίγεται, άλλος την εξουσιάζει, άλλος κοιμάται μαζί της.
Αυτός ο άλλος είναι από την Κρήτη, είναι γιατρός, είναι πρώην αναπληρωτής υπουργός Υγείας, είναι εναντίον των εμβολιασμών και της μιλάει της αριστερής ψυχής στη γλώσσα που καταλαβαίνει, στη γλώσσα του ταξικού μίσους και της δικτατορίας του προλεταριάτου.
Καλά ξεμπερδέματα!
Του Χρήστου Υφαντή
1 σχόλιο:
Οταν φτασεις να μας πεις για το φταιξιμο του Καπποδιστρια μη ξεχασεις να εκθειασεις τον σωγαμπρο του Γαρουφαλλια και να υμνησεις τον δωσιλογο μπαμπα του αχρηστου μαζι με τους υπολοιπους ταγματασφαλιτες.Γιατι κρατανε,ακομα στα βαθια συρταρια τα χαρτια για ΕΣΠΑ την Ellinair θα μου πεις ή θα κρυφτεις στο λαγουμι;Θελει κακαλα η μαγκια και συ ακομα ψαχνεις.Νιανιαρο
Δημοσίευση σχολίου