#Λιγνάδης: Πώς ο Τσίπρας «κατάφερε» να συσπειρώσει τη ΝΔ αλλά και να ξαναθυμίσει τι σημαίνει ΣΥΡΙΖΑ

Με τις ευλογίες και την πλήρη πολιτική κάλυψη του Αλέξη Τσίπρα εξελίσσεται η επικοινωνιακή επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ, στη Νέα Δημοκρατία και προσωπικά στον Κυριάκο Μητσοτάκη για την υπόθεση Λιγνάδη.

Κάθε άλλη εκδοχή ή ερμηνεία της στάσης του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια αστεία απόπειρα να μείνει επισήμως εκτός κάδρου, ώστε να μην χρεωθεί σε καμία περίπτωση τόσο την υπόθεση Λιγνάδη και... την πολιτική της κλειδαρότρυπας με την οποία την προσεγγίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο – και σπουδαιότερο- τα όσα θα ακολουθήσουν για ανθρώπους του χώρου της «τέχνης», που τους συνέδεαν προνομιακές πολιτικές και κυβερνητικές σχέσεις με τον Τσίπρα και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην προ των εκλογών του 2019 περίοδο.

Στο πλαίσιο αυτό η δήθεν «απάντηση» του κ. Άγγελου Τσέκερη στον Βαξεβάνη και στην εφημερίδα του δεν είναι τίποτε άλλο από στάχτη στα μάτια του αριστερού χριστεπώνυμου πληρώματος για να εκφύγει της οπτικής του η άμεση διασύνδεση όλων των «αγαπημένων» στελεχών του κ. Τσίπρα με τον γνωστό δημοσιογράφο και όσα ο ίδιος εκπροσωπεί και εκφράζει.

Ο κ. Τσίπρας οδηγήθηκε στη στάση αυτή απέναντι στην κυβέρνηση και στον πρωθυπουργό προσωπικά σε μια ύστατη προσπάθεια να πάρει την pole position της σκληρής κριτικής απέναντι στα φαινόμενα τύπου Λιγνάδη, να «φορτώσει» υπερβολικά την επικαιρότητα με την εικόνα του ανθρωπόμορφου τέρατος (τέτοιος είναι ο Λιγνάδης), να επικοινωνήσει τη δήθεν απαξία με την οποία η αριστερά στέκεται απέναντι σε ανάλογες παρεκκλίσεις και να προλάβει να διαμορφώσει την ατζέντα πριν μπουν στην αρένα «οι δικοί του».

«Καίγεται» ο Αλέξης Τσίπρας να δημιουργήσει ο ίδιος και ο χώρος του τη μεγάλη εικόνα, να την αναπτύξει γύρω από τον Λιγνάδη και τις υποτιθέμενες σχέσεις του με τον πρωθυπουργό, να την εγκαταστήσει στην κοινή συνείδηση, έστω και δια της τεθλασμένης, δηλαδή με το να «αποκρούει» δήθεν, μέσω τρίτων δημοσιεύματα τύπου Βαξεβάνη, ώστε να αυξήσει σε ακραία όρια την πίεση στον Μητσοτάκη να οδηγήσει στην παραίτηση την κα Μενδώνη.

Αυτός είναι ο βασικός στόχος, αυτόν υπηρετούν όλες οι δημόσιες εμφανίσεις και δηλώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτόν έχει ευλογήσει κομματικά ο κ. Τσίπρας. Η εικόνα μιας κυβέρνησης που σύρεται από τα γεγονότα, στην οποία ασκείται, εύκολα και σε μόνιμη βάση, η ακραία πολιτική πίεση χωρίς αυτή να μπορεί να αντιδράσει και, στο τέλος, η εικόνα της κας Μενδώνη να θυσιάζεται στο βωμό της επικαιρότητας ώστε να δικαιωθεί το αφήγημα του Τσίπρα για τις «ειδικές σχέσεις του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, δηλαδή του ίδιου του κ. Μητσοτάκη με τον κ. Λιγνάδη, είναι επιλογή Τσίπρα, σε αυτόν πιστώνεται, αυτός την καθοδηγεί πολιτικά.

Για την συριζαίικη εκδοχή της αριστεράς το ελληνικό #Metoo είναι η έσχατη, ίσως, ευκαιρία της να προκύψει στην ημερήσια διάταξη, να δηλώσει την παρουσία της, να διαμορφώσει τη δική της πολιτική ατζέντα και, σε τελευταία ανάλυση, να αναγκάσει την κοινωνία να την ακούσει, να της δώσει τη σημασία που επιζητεί μέχρι σήμερα με αυτόν τον ανερμάτιστο πολιτικό κλεφτοπόλεμο στον οποίο ασκείται.

Στην επιλογή της αυτή είναι σαφές, για όσους γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα, δεν πρόκειται να αποστεί από οποιαδήποτε, όσο ψυχοπαθολογική και αν ακούγεται, προσέγγιση του μέγιστου ζητήματος της παιδεραστίας και των βιασμών, ούτε να αφήσει να της ξεφύγει η ευκαιρία να δημιουργήσει πολιτικό ζήτημα ακόμη και την τακτική της γενίκευσης της «ευθύνης», όσο και αν από την άλλη πλευρά δήθεν «καταγγέλλει» ανάλογα φαινόμενα και εντελώς υποκριτικά αποστασιοποιείται, μέσω τρίτων, από την αναπαραγωγή τους.

Το αφήγημα είναι εξαιρετικά «ελκυστικό» για να το εγκαταλείψει ένας Τσίπρας σε αποδρομή κι ένας ΣΥΡΙΖΑ που έχει εναγκαλιστεί τα χειρότερα στοιχεία της πολιτικής της κλειδαρότρυπας, όταν μάλιστα ο υπόλοιπος πολιτικός τους λόγος είναι από αστείος έως ξεπερασμένος και δεν απασχολεί επ’ ουδενί την ελληνική κοινωνία.

Στη διαδικασία αυτή έχουν ήδη εμπλακεί ΜΚΟ δήθεν επιρροής της οικογένειας Μητσοτάκη (η Μαρέβα λείπει μόνο μέχρι τώρα), ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, παιδιά των φαναριών σε μια σκληρή και περιοριστικά καθοδηγημένη παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ εμπνευσμένη από παλιότερα, προπολεμικά επικοινωνιακά δόγματα, τα οποία δήθεν όλοι πολιτικά καταγγέλλουν και όλοι χρησιμοποιούν, όταν τους συμφέρει.

Ο Τσίπρας δεν πρόκειται να αφήσει την υπόθεση Λιγνάδη να κλείσει στο πεδίο της δικαιοσύνης και δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το «πολιτικό του δικαίωμα» να την διατηρεί συνεχώς στην επικαιρότητα και να την τροφοδοτεί με περισσότερους από ένα Βαξεβάνηδες, ώστε να αναγκάσει (αν μπορεί) τον Μητσοτάκη να εμφανιστεί με ρωγμές στη δημόσια εικόνα του και να δημιουργήσει ρήγματα στο ενιαίο κυβερνητικό αφήγημα.

Παίζει (έτσι πιστεύει) ένα χαρτί δυνατό και θέλει να το παίξει όσο καλύτερα γίνεται για να μην χαθεί στον ορυμαγδό που θα προκύψει στη συνέχεια όταν στην αρένα ριχτούν οι «δικοί του», οι αριστεροί Λιγνάδηδες.

Μόνο που με την επιλογή αυτή το μόνο που καταφέρνει είναι να συσπειρώνει τον σκληρό πυρήνα της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος ετοιμάζεται, όπως συμβαίνει πάντα, να απαντήσει. Με το παιχνίδι στο γήπεδο του μικροκομματισμού που το ενέταξε ο κ. Τσίπρας δεν υπάρχει γυρισμός πλέον.

Του Χρήστου Υφαντή