Εγώ απομόνωσα δύο στοιχεία από την πρόσφατη έρευνα της Prorata για την ΕΦ.ΣΥΝ. που δείχνουν μια σαφή ποιοτική στροφή του εκλογικού σώματος.
Στην έρευνα υπάρχει το ακόλουθο ερώτημα:
«Ένα από τα κεντρικά διλήμματα που αντιμετωπίζει η χώρα τα τελευταία χρόνια, είναι αυτό μεταξύ της μείωσης της φορολογίας και της παράλληλης μείωσης των παροχών του κοινωνικού κράτους από την μια πλευρά, και της υψηλής φορολογίας και της παράλληλης διατήρησης των παροχών του κοινωνικού κράτους. Εσείς πως τοποθετείστε στο δίλημμα;»
Για να είμαι ειλικρινής, μόλις διάβασα το ερώτημα και πριν καν κοιτάξω τις μπάρες με τα αποτελέσματα των απαντήσεων, ήμουν βέβαιος ότι οι προτιμήσεις του κοινού θα ήταν συντριπτικά υπέρ της υψηλής φορολογίας και των υψηλών κοινωνικών παροχών. Ξέρετε γιατί; Διότι για δεκαετίες, το περίφημο «κοινωνικό κράτος» ήταν η ιερή αγελάδα που κανείς σε τούτο τον τόπο δεν θα τολμούσε ούτε να καν να σκεφτεί ν’ ακουμπήσει. Ειδικά με την (κυρίαρχη στην ελληνική κοινωνία) Συριζαϊκή επιδοματική λογική, κάθε αμφισβήτηση των κοινωνικών παροχών ισοδυναμούσε (μέχρι πρότινος) με έγκλημα καθοσιώσεως. Άρα, δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία για τον νικητή του ερωτήματος.
Γι αυτό άλλωστε (και να με συγχωρήσουν οι υπεύθυνοι της Prorata) η διατύπωση του ερωτήματος είναι μπαμπέσικη, άρα προϊόν της παραγγελίας της έρευνας από φιλοκυβερνητική εφημερίδα. Διότι η διατύπωση παίρνει ως αξιωματική προϋπόθεση ότι κάθε μείωση της φορολογίας αυτομάτως θα μειώσει αντίστοιχα τις κοινωνικές δαπάνες (γιατί;) και ότι η αυξημένη φορολογία κατευθύνει υποχρεωτικά τους πόρους που εξοικονομεί σε βελτίωση του κοινωνικού κράτους (και πάλι γιατί;).
Πίστευα ότι μόνο κάποιος οξυδερκής παρατηρητής είναι ικανός να σκεφτεί ότι μια μείωση της φορολογίας μπορεί να οδηγήσει σε μεγαλύτερη ανάπτυξη άρα και σε άνοδο των κοινωνικών παροχών, ακόμα κι αν αυτές μείνουν ποσοστιαία ίδιες, που κι αυτό δεν προεξοφλείται από πουθενά. Πίστευα επίσης ότι μέσα στον γενικό πληθυσμό είναι ελάχιστοι αυτοί που θα αμφισβητήσουν το στερεότυπο ότι το κράτος της αριστεράς εισπράττει απ’ τους πλούσιους (μέσω της φορολογίας) για να τα δίνει στους φτωχούς, άρα μια μείωση της φορολογίας θα ευνοήσει τους πρώτους και θα βλάψει τους δεύτερους.
Κι όμως έκανα τεράστιο λάθος στις εκτιμήσεις μου.
Ακόμα και σ’ αυτό το ερώτημα-παγίδα, το κοινό απάντησε με συντριπτικό τρόπο. Το 56% των ερωτηθέντων απάντησε ότι είναι υπέρ της μείωσης της φορολογίας με παράλληλη μείωση του κοινωνικού κράτους και μόνο το 21% τάχθηκε υπέρ της διατήρησης της υψηλής φορολογίας. Από τους δηλωμένους ψηφοφόρους του Σύριζα, το 34% ψηφίζει υπέρ της μείωσης της φορολογίας. Τα νούμερα αυτά είναι εκπληκτικά, αν αναλογιστούμε πως σκέφτονταν οι Έλληνες μόλις πριν δυο χρόνια.
Τι δείχνει αυτό; Μήπως ότι ο γενικός πληθυσμός έγινε ανάλγητος και προτιμά να πλουτίζουν οι πλούσιοι και να φτωχαίνουν οι φτωχοί; Όχι βέβαια. Απλώς δείχνει ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει αντιληφθεί πια ότι η υψηλή φορολογία δεν θεραπεύει αλλά ανακυκλώνει και βαθαίνει την φτώχεια. Δείχνει επίσης ότι παρά την ελλιπή πολιτική μια οικονομική παιδεία της, η φτωχολογιά δεν περιμένει την σωτηρία από τα επιδόματα αλλά από την μεγέθυνση της πίτας.
Αν αυτή δεν είναι μια κρίσιμη ιδεολογική στροφή της κοινωνίας, τότε ποια είναι;
Τα ίδια ποσοστά εμφανίζονται και στο άλλο μεγάλο θέμα της ίδρυσης ή μη ιδιωτικών πανεπιστημίων, που αποτελεί συμβολικό ιδεολογικό κάστρο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι σ’ αυτό, το ποσοστό που θεωρεί την ίδρυση σημαντικό και πολύ σημαντικό ζήτημα είναι 60%, έναντι ενός 27% που το θεωρεί ασήμαντο κ αδιάφορο.
Τι δείχνουν αυτά; Ότι η ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς έχει ήδη γίνει με τα κρεμμυδάκια. Κι όταν η ιδεολογική κυριαρχία καταρρέει, τότε είναι που νομοτελειακά έρχεται και η βαριά πολιτική ήττα.
Του Δημήτρη Καμπουράκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου