Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα New Deal.

Η παρτίδα στην Ελλάδα είναι χαμένη. 

Όσοι ονειρεύονται ανάκαμψη υπό τις παρούσες συνθήκες περπατούν στα σύννεφα. 

Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα new deal. Καινούργια λεφτά, μεγάλες επενδύσεις, καθαρές συμφωνίες και καινοτόμες προτάσεις υποψήφιες για βραβείο Νόμπελ. 

Πρόκειται για την τελευταία ευκαιρία ή πουλάμε τον Παράδεισο στους μελλοθάνατους; 
Κι ας πούμε ότι έχουμε τον χρόνο. Ποιος θα το κάνει;

Τα τελευταία χρόνια είχαμε την ατυχία να έχουμε πέσει σε επαγγελματίες ανεπάγγελτους και πολιτικούς απατεώνες που δημιούργησαν ένα σωρό πλαστά διλήμματα σε μία κοινωνία που έχει την τάση όποτε βρίσκεται δίπλα σε γκρεμό να βουτάει στο κενό. Καταναλώσαμε απίστευτη ενέργεια στην ανόητη διαμάχη μνημονίου - αντιμνημονίου και κάψαμε πολλά εγκεφαλικά κύτταρα προσπαθώντας να αντικρούσουμε με λογικά επιχειρήματα τους ψεκασμένους.
Η αποτυχία των προγραμμάτων ήταν –εν τέλει– νομοτελειακή. Η τραγωδία που περνάει η χώρα είναι το αποτέλεσμα μιας θεραπείας ομοιοπαθητικής. 
Το ισχυρό δηλητήριο με το οποίο ποτίστηκε η Ελλάδα είναι ταυτόχρονα και η μόνη ευκαιρία της χώρας να ξεφύγει από τους εφιάλτες του παρελθόντος. Η αριστερά (αυτή η αριστερά) έπρεπε να κυβερνήσει και να συντριβεί ιδεολογικά. Ήταν ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε ως κοινωνία να τελειώνουμε με τα τραύματα που δημιουργήθηκαν από τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν είχαμε κλείσει ακόμη τα τεφτέρια.
Όλα αυτά τα χρόνια αποκαλύφθηκε το αδιέξοδο των πολιτικών της δεξιάς των ημετέρων. Έπρεπε να αποκαλυφθεί ότι το νόμισμα του κρατισμού είχε και μία ακόμη όψη, το αδιέξοδο της αριστεράς των ημετέρων. Σύμφωνοι! Το δηλητήριο μπορεί και να μας σκοτώσει! Αλλά μπορεί και να μας σώσει.
Η Ελλάδα έχει πολλές δυνατότητες, οι οποίες και δεν συγκρίνονται με άλλες χώρες που σήμερα μας κουνάνε το δάκτυλο.
Η Ελλάδα είναι ένας πραγματικός επίγειος παράδεισος. Ένα πράγμα χρειάζεται: Ένα κλίμα ασφάλειας για να αναπτυχθεί ο σπόρος της δημιουργίας του Έλληνα.
New deal! 
Μία νέα συμφωνία με όλους και για όλα! Να προχωρήσουμε στην ανασυγκρότηση της Οικονομίας κομμάτι - κομμάτι. Στη βιομηχανία, στη γεωργική παραγωγή, στο εμπόριο. 
Η κοινωνία πρέπει να αναπνεύσει, πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει λόγος για να αγωνιστεί. Και η ανάκαμψη πρέπει να έχει κέρδη για όλους. Δεν θέλουμε ένα καθεστώς Λατινικής Αμερικής, όπου θα κερδίσουν οι λίγοι σε βάρος ενός λαού που θα λιμοκτονεί…

Η Παγκόσμια Οικονομία θα αντιμετωπίσει στα επόμενα χρόνια σημαντικά προβλήματα. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα σημαντικών εξελίξεων. Ακόμη κι αν δεν είχαν περάσει από πάνω μας τρία μνημόνια και ένας Αλέξης Τσίπρας, θα υποστηρίζαμε και πάλι την αναγκαιότητα μιας ισχυρής προσπάθειας ανασυγκρότησης. Η Ελλάδα θα πρέπει στα επόμενα χρόνια να μάθει να στηρίζεται στα δικά της πόδια και σε δικούς της πόρους. Πώς θα συμβεί αυτό, όταν η χώρα έχει γυρίσει την πλάτη της στην επιχειρηματικότητα;
Η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία δεν επιτρέπουν μια απλή διαχείριση της κρίσης. Το ζητούμενο δεν είναι απλά και μόνο να εφαρμόσει κάποιος το μνημόνιο και να πάμε παρακάτω. Το ίδιο ακριβώς υποστήριζα από την πρώτη ημέρα του πρώτου μνημονίου! 

Δεν υπάρχει πιθανότητα να βγούμε στο ξέφωτο μόνο με τα μνημόνια και δίχως ένα παράλληλο πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Αλλά γι' αυτά χρειάζεται ένα άλλο πολιτικό προσωπικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε στα σοβαρά μία συζήτηση για το μέλλον της χώρας, αν δεν βάλουμε στο τραπέζι θέματα όπως η δημιουργία αναπτυξιακών τραπεζών, η δυνατότητα χρησιμοποίησης παράλληλων νομισμάτων, η ανάπτυξη του συνεταιριστικού κινήματος, το μέλλον της γεωργικής παραγωγής και της κτηνοτροφίας, η δημιουργία οικονομικών ζωνών, η εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας, η πλήρης αναδιοργάνωση του τουρισμού.
Αν έχει κάνει ένα κακό ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι πολλά από αυτά τα θέματα τα ανέδειξε και τα κακοποίησε. Αν απέδειξε κάτι η αντιπολίτευση όλο αυτό το διάστημα με τη στάση της, είναι ότι είναι παντελώς ανίκανη να αντιληφθεί ότι υπάρχουν κι άλλες προτάσεις πέραν από εκείνες των γραφειοκρατών των Βρυξελλών. Αν υπάρχει μία ελπίδα για την επόμενη ημέρα, είναι ότι μέσα από τα σημερινά αδιέξοδα μπορεί να ανοίξει μια χαραματιά. Μικρή μεν, αλλά αρκετή για να περάσουν από αυτή νέοι άνθρωποι που καταλαβαίνουν τα πραγματικά προβλήματα τη ελληνικής κοινωνίας και που θα τολμήσουν να δώσουν λύσεις.
Η κρίση «καθαρίζει» γρήγορα τα άχρηστα υλικά και δημιουργεί στην ίδια την κοινωνία την ανάγκη να αναδείξει νέες δυνάμεις σε όλο το πολιτικό φάσμα. Δεν είναι βέβαιο ότι οι δυνάμεις αυτές θα προλάβουν να κάνουν κάτι. Είναι το ρίσκο της ομοιοπαθητικής. Το φάρμακο μπορεί να μας γιατρέψει, αλλά μπορεί και να μας σκοτώσει. Αν πάντως δεν είχε τη δύναμη να μας σκοτώσει, δεν θα μπορούσε και να μας γιατρέψει!

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr