Όλα τα είχαμε γνωρίσει επί πρωθυπουργίας κ. Τσίπρα (βλέπε τις κωλυσιεργίες Βαρουφάκη το πρώτο εξάμηνο του 2015 με «φόντο» το παράλληλο νόμισμα ή ακόμα, το τρανταχτό ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το οποίο κυνικά «γύρισε» ο πρωθυπουργός μας σε NAI). Για να είμαι ειλικρινής όμως, δεν περίμενα ότι θα χρησιμοποιούσε το προϊόν υποκλοπής...
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι όσα διέρρευσαν είναι επί το πλείστον αληθή.
Τι λοιπόν διατυπώθηκε μεταξύ των στελεχών του ΔΝΤ που δεν γνωρίζαμε ήδη;
Πρώτον και βασικότερον ότι οι Ευρωπαίοι έχουν χάσει τον «μπούσουλα» αφού, αφενός μεν, ούτε πιέζουν σκληρά για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις (ίσως και λόγω του προσφυγικού),
αφετέρου δε, ούτε καν έχουν αντιληφθεί ότι οι στόχοι του ελληνικού προγράμματος κάθε άλλο παρά «βγαίνουν» κυρίως λόγω της δικής μας απραξίας. Ας το έχει αυτό υπόψιν του ο κ. Παυλόπουλος, ο οποίος πιστεύει ότι οι τεχνοκράτες της Ευρώπης είναι καλύτεροι από εκείνους του ΔΝΤ...
Υπό αυτήν την έννοια, δεν εκπλήσσει η διαπίστωση του ΔΝΤ ότι ένα πιστωτικό γεγονός θα αποτελέσει μέσο πίεσης προς πάσαν κατεύθυνσιν.
Μία στιγμή όμως! Γιατί «κωλύσαμε» στην αναφορά σε πιστωτικό γεγονός; Ξεχάσαμε ήδη ότι κάτι τέτοιο ήδη έχει συμβεί όταν ελήφθη απόφαση «κουρέματος» του χρέους το οποίο ευρίσκετο σε ιδιωτικά χέρια το... 2012; Τόσο βραχεία μνήμη διαθέτουμε;
Δεύτερον και εξίσου βασικό: το ΔΝΤ επαναλαμβάνει ότι, το ελληνικό χρέος, στο περίπου 206% του ΑΕΠ, παραμένει μη βιώσιμο και συνεπώς, «ημίμετρα» όπως η μείωση στο κόστος εξυπηρέτησης του χρέους κάθε άλλο παρά θα βοηθήσουν την «επανεκκίνηση» της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε, σύμφωνα με το ΔΝΤ, και στο οποίο συμφωνεί και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, είναι ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους μας.
Γιατί λοιπόν «επιτίθεται» ο κ. Τσίπρας στο ΔΝΤ όταν αυτό αποτελεί τον μοναδικό του σύμμαχο στο θέμα του χρέους;
Μήπως επειδή το ΔΝΤ προτάσσει ταυτόχρονα:
(α) απομείωση χρέους και
(β) διαρθρωτικές αλλαγές τις οποίες προσπαθεί η μεγάλη πλειοψηφία της κυβέρνησης (εξαιρώ εδώ το οικονομικό επιτελείο, και δη τον κ. Χουλιαράκη, τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ) να αποφύγει;
Καλό λοιπόν είναι να αποφύγουμε τις «κοκορομαχίες» με το ΔΝΤ και να προτάξουμε (όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν) σύνδεση της απομείωσης του χρέους με τις διαρθρωτικές αλλαγές και τον ρυθμό ανάπτυξης μέσω ενός «κανόνα χρέους» σύμφωνα με τον οποίο, στο βαθμό που η χώρα μας καταγράφει θετική ανάπτυξη αλλά κωλυσιεργεί στο θέμα διαρθρωτικών αλλαγών, θα υποχρεούται να αποπληρώνει περισσότερο χρέος σε σχέση με την περίπτωση κατά την οποία αναπτύσσεται θετικά και «τρέχει» τις διαρθρωτικές αλλαγές. Κάτι τέτοιο θα ικανοποιήσει τόσο τους Ευρωπαίους όσο και το ΔΝΤ.
Σε αυτήν την περίπτωση βέβαια, ασφαλώς και δεν θα υπάρξει περαιτέρω διάθεση από καμία πλευρά να μπει και πάλι στον κόπο νέων υποκλοπών!
Κώστας Μήλας*
* Ο κ. Κώστας Μήλας είναι καθηγητής Χρηματοοικονομικών στο University of Liverpool.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου