Σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία θα κληθεί να βγάλει για άλλη μία φορά τα κάστανα από την φωτιά. Να εφαρμόσει το χειρότερο μνημόνιο που έχει υπογράψει ελληνική κυβέρνηση, όταν δεν...
μπόρεσε να εφαρμόσει ηπιότερα μέτρα στο παρελθόν. Να εφαρμόσει ένα σκληρό αριστερό μνημόνιο, την ώρα που ο Αλέξης θα κάνει πλάκα περνώντας και πάλι στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο.

Και τι είναι αυτά τα μέτρα που καλούνται να λάβουν; 
Όλα όσα δεν έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία τριάντα χρόνια! Κι ακόμη χειρότερα: Όσα δεσμεύτηκαν να κάνουν οι μνημονιακές κυβερνήσεις και τελικά δεν έκαναν. Διότι οι μνημονιακοί ψήφισαν πολλούς νόμους, αλλά στην εφαρμογή κρίθηκαν μετεξεταστέοι. Αυτός άλλωστε ήταν και ο λόγος που ο Αντώνης έπεσε σε δυσμένεια από τους Γερμανούς.
Και τώρα, τι; Τι είναι εκείνο που έχει αλλάξει στην Νέα Δημοκρατία και το οποίο θα την αναγκάσει να κάνει τα αυτονόητα που δεν έκανε ως κυβέρνηση τα προηγούμενα χρόνια; Θα έχουν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος;
Εδώ άρχισαν ήδη τις εκπτώσεις, υποστηρίζοντας ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν την φορολόγηση των αγροτών! Και πιστεύουμε ακόμη ότι θα προκύψει μεταρρυθμιστική κυβέρνηση;
Από την άλλη μεριά, η προοπτική νίκης του κ Μεϊμαράκη είναι μία ανάσα δροσιάς μπροστά στην λαίλαπα Τσίπρα. Διότι η πρώτη αριστερή κυβέρνηση διέλυσε τα πάντα. Η ζημιά που προκάλεσε στην οικονομία είναι ανυπολόγιστη. Μεταξύ της «λαϊκής δεξιάς» της Νέας Δημοκρατίας και του μείγματος της παλαβής αριστεράς και της ψεκασμένης δεξιάς, που ήταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, είναι προτιμότερη η λαϊκή δεξιά του κ. Μεϊμαράκη. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα υπάρξει κύμα μεταρρυθμίσεων. Πολύ απλά διότι ο κ. Μεϊμαράκης δεν είναι μεταρρυθμιστής και η λαϊκή δεξιά δεν έχει πραγματική σχέση με τον κεντρώο χώρο.
Στην Ελλάδα χρειάζονται μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν υπάρχουν μεταρρυθμιστές. Ούτε θα προκύψει το θαύμα με την συνεργασία όλων των κομμάτων. Θα μπορούσε να υπάρξει μία καλή εξέλιξη αν υπήρχε διάλογος και συνεργασία σε επίπεδο κοινωνίας. Το κλειδί δεν είναι η συνεργασία πολιτικών που αγωνιούν για την βουλευτική αποζημίωση, αλλά η συμμετοχή των παραγωγικών δυνάμεων σε μία νέα κοινωνική συμφωνία.
Αλλά ακόμη κι αυτό απαιτεί μεταρρυθμιστές κι όχι παιδιά του κομματικού σωλήνα. Είναι μία πραγματικότητα με την οποία θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε. Ότι δεν υπάρχουν μεταρρυθμιστές. Κι επειδή αυτό συνεπάγεται μία ακόμη δοκιμασία στις σχέσεις μας με την Ευρώπη, ας το πάρουμε, επιτέλους, απόφαση: Η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη για την ΟΝΕ την περασμένη δεκαετία. Αλλά ούτε και σήμερα είναι έτοιμη να αξιολογήσει το δώρο της παραμονής της! Και ΟΝΕ και «δεν ψηφίζω» σε όσα μέτρα έχουν πολιτικό κόστος; γίνεται αυτό στα πλαίσια της Ευρώπης!
Ναι Βαγγέλη. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να κερδίσεις αυτές τις εκλογές. Στις προηγούμενες αποδείχτηκε η γύμνια της αριστεράς. Πολύ φοβάμαι ότι σε αυτές θα αποδειχτεί η γύμνια της δεξιάς.

Θανάσης Μαυρίδης
thanassismavridis@gmail.com