Όσο πλησιάζει η ώρα της κρίσεως τόσο αποκαλύπτεται περισσότερο πως η ελληνική κυβέρνηση πορεύεται χωρίς κανένα σχέδιο.
Αν δεν έχουμε προοπτική συμφωνίας, δεν θα πληρώσουμε το ΔΝΤ, είπε προχθές μεταξύ άλλων ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της κυβερνώσας παράταξης κ. Ν. Φίλης.
Τις τελευταίες μέρες έχουμε ακούσει μια ομοβροντία δηλώσεων από κορυφαία και μη στελέχη του κυβερνώντος κόμματος πως αν δεν υπάρξει βάση για συμφωνία με τους «θεσμούς» δεν θα πληρωθεί η δόση προς το ΔΝΤ.
Οι δηλώσεις αυτές θα μπορούσαν να έχουν δυο στόχους:
α) Ο ένας είναι η κυβέρνηση να έχει αποφασίσει ήδη αν δεν υπάρξει η προοπτική εκταμίευσης χρηματοδότησης άμεσα από τους θεσμούς, να προχωρήσει σε στάση αποπληρωμής των χρεών της χώρας.
β) Ο άλλος είναι απλά να μπλοφάρει στο πλαίσιο της όποιας διαπραγμάτευσης.
Οι συνέπειες
α) Αν ισχύει το πρώτο τότε η απουσία οποιασδήποτε στρατηγικής και λογικής συνέχειας στην όποια διαπραγμάτευση έγκειται στο πώς μέχρι σήμερα, όλους τους προηγούμενους μήνες έχει καταβάλει εμπρόθεσμα περί τα 4 δισ. ευρώ, στραγγίζοντας νοσοκομεία, ασφαλιστικά ταμεία και προμηθευτές του δημοσίου και ξαφνικά ξεκινά την «επανάσταση» για 350 εκατ. ευρώ ή 2,5 δισ. μέχρι τέλος του μήνα.
Μια κυβέρνηση που είχε στρατηγική ρήξης, δεν θα ξεκίναγε τη στάση τον Ιούνιο αλλά από το Φεβρουάριο προκειμένου να εξοικονομήσει τα 4 δισ. ευρώ για να έχει τα περιθώρια να αντέξει περισσότερο μέχρι την αδυναμία να καταβάλει μισθούς και συντάξεις.
β) Αν μπλοφάρει προκειμένου να εκβιάσει την άλλη πλευρά σε μια συμφωνία εγγύτερα στις δικές της θέσεις, τότε «μπλοφάρει» σαν ατζαμής σε αναμέτρηση με όλα τα χαρτιά ανοιχτά, αφού στην άλλη πλευρά είναι γνωστά τα επιχειρήματα της πρώτης εκδοχής.
Δυστυχώς για τη χώρα, δεν είναι μόνο αυτές οι δηλώσεις που ενισχύουν την επιχειρηματολογία πως η κυβέρνηση δεν διαθέτει καμιά στρατηγική και πως απλά ταλαντεύεται μεταξύ αντιφατικών επικοινωνιακών χειρισμών όπως όταν ήταν αντιπολίτευση και οι συνέπειες των όποιων επιλογών δεν ήταν άμεσες στην κοινωνία και την οικονομία.
Τραγική απουσία
Την περασμένη Δευτέρα συγκλήθηκε στο Βερολίνο η Πενταμερής προκειμένου να αποφασίσει για την Ελλάδα, χωρίς την παρουσία της Ελλάδας. Αυτό δεν λέγεται ακριβώς διαπραγμάτευση...
Στο πάρα πέντε της συνάντησης που θα αποφάσιζε το πλαίσιο της συμφωνίας που θα επιδιδόταν στην Ελλάδα εν είδει τελεσιγράφου, η κυβέρνηση απέστειλε το δικό της 47 σελίδων σχέδιο συμφωνίας...
Η κίνηση δεν αποσκοπούσε στο να επιβάλλει την ελληνική θέση στους εταίρους και δανειστές αλλά να δείξει στην εσωτερική κοινή γνώμη πως δεν έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων και μετέχει στη λήψη των αποφάσεων που αφορούν το μέλλον της χώρας, έστω και εξ αποστάσεως...
Το μόνο που πέτυχε βέβαια είναι να υπάρχει ένα γραπτό κείμενο των ελληνικών θέσεων το οποίο θα μπορεί να αποδείξει στη συνέχεια το μέγεθος των υποχωρήσεων που θα πράξει αν πάει σε συμφωνία...
Αν δεν πάει σε συμφωνία, ούτως ή άλλως μικρή σημασία θα έχουν όσα έχουν προηγηθεί καθώς η χώρα εν μέσω θέρους θα περιέλθει στις περιδινήσεις μιας τραπεζικής, οικονομικής και κοινωνικής αναταραχής που όμοιά της έχουμε να ζήσουμε πολλές δεκαετίες.
Το πρόβλημα της κυβέρνησης
Το πρόβλημα τις κυβέρνησης του κ. Τσίπρα είναι πως έχει σαν βάση ένα κόμμα «Φράνκεσταϊν». Ένα κόμμα συνονθύλευμα ετερογενών μελών δηλαδή, που εμπεριέχει κυρίως δυο εντελώς αντίθετες πολιτικές στρατηγικές για το ουσιαστικό πολιτικό δίλημμα της ελληνικής κοινωνίας αυτήν την περίοδο, το ευρώ.
Σήμερα, οι πολιτικοί όροι αριστεράς - δεξιάς δεν έχουν καμιά σημασία αφού οι δύο πολιτικοί χώροι πάνω-κάτω εκφράζουν τις ίδιες πολιτικές και οικονομικές αρχές. Για την Ελλάδα του πελατειακού κράτους, της κομματοκρατίας και του παρασιτισμού οι διαφορές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς είναι ανύπαρκτες. Ούτε καν στους κομπογιανιτισμούς της περιφοράς λειψάνων αγίων στα νοσοκομεία για θεραπευτικούς λόγους, δεν διαχωρίζει πλέον τη θέση της η αριστερά του διαλεκτικού υλισμού...
Αν υπάρχει ένα στρατηγικό πολιτικό διακύβευμα στη χώρα αυτήν την περίοδο, αυτό είναι το δίλημμα ευρώ η δραχμή. Αυτό το δίλημμα διαχωρίζει τις μεγάλες πολιτικές παρατάξεις στην Ελλάδα σε σχέση με το πώς πρέπει να πορευτούν στο μέλλον. Το δίλημμα αυτό τέμνει τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους αριστεράς και δεξιάς οριζοντίως και καθέτως.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταφέρει να εμπεριέχει τα δύο άκρα του πολιτικού διακυβεύματος της εποχής. Ήτοι, και με το ευρώ και με τη δραχμή... Αποτελεί αντικείμενο μελέτης της «οριακής πολιτικής... διαταραχής» που τον διακατέχει. Όπως είναι φυσικό ένα κόμμα «Φράνκεσταϊν» (σύνθεση διαφορετικών μελών χωρίς άλλη συνοχή παρά τη νομή της εξουσίας) να μην μπορεί παρά να συνθέσει κυβερνήσεις τσίρκο...
Κώστας Στούπας
kostas.stoupas@capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου