Η συμφωνία και η ρήξη... με τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο πρωθυπουργός μπορεί να θέλει, αλλά όσο περνούν οι μέρες κάθε άλλο παρά προκύπτει ότι μπορεί να περάσει τη συμφωνία. Αν υποθέσουμε φυσικά ότι καταλήγει η διαπραγμάτευση σε πλήρη συμφωνία και όχι σε... σπρώξιμο της σκόνης κάτω από το χαλί. Κάτι που φαίνεται να προκρίνει και η αμερικανική πλευρά. 

Άλλωστε, την τακτική αυτή είχε ακολουθήσει και στις αρχές της κρίσης των subprime. Μόνο που αυτή η τακτική ούτε τότε απέδωσε...

Και ακολούθησαν όσα όλοι γνωρίζουμε με το σκάσιμο της Lehman Brothers κλπ.

Οι Αμερικανοί όμως ενδιαφέρονται να μην έχουν σε αυτή τη φάση απειλές κατά της συνοχής της Ευρωζώνης και γεωπολιτικές ανισορροπίες. Όμως αυτό δεν εγγυάται πλήρη συμφωνία στο ελληνικό ζήτημα. Και δεν είναι τυχαίο ότι πιέζουν έστω και για μερική αρχική συμφωνία στη λογική της συμφωνίας-γέφυρας. Μια εξέλιξη που θα έδινε σε όλες τις πλευρές χρόνο και δεν θα διέλυε πολιτικά την ελληνική κυβέρνηση.
Όμως υπάρχει μια παράμετρος που δεν συνεκτιμάται. Ότι χρόνο θέλουν όλοι εκτός από την ελληνική οικονομία. Αυτή δεν έχει περιθώριο, όχι μέχρι τον Σεπτέμβριο, που θέλουν οι περισσότερες πλευρές να στείλουν την τελική αναμέτρηση, αλλά ούτε μέχρι... μεθαύριο. Η κατάρρευση που έχει συντελεστεί δεν επιτρέπει να χαθεί άλλος χρόνος.
Βεβαίως, όλα αυτά για να υπάρξουν, είτε ως δράσεις, είτε ως σχέδια και προβληματισμοί, προϋποθέτουν την ομαλή συνέχιση κατ’ αρχήν της ελληνικής κυβέρνησης. Μπορεί όμως και αυτό να επιτευχθεί και η συμφωνία να περάσει; Η πορεία των πραγμάτων δείχνει πως είναι εξαιρετικά δύσκολο. Και τούτο, καθώς το χάσμα ανάμεσα στους προεδρικούς του ΣΥΡΙΖΑ και την εσωτερική αντιπολίτευση διευρύνεται συνεχώς.

Και εδώ υπάρχει και μία ευθύνη του Μαξίμου. 

Προκαλεί! Και προκαλεί σχεδόν τυφλά και εγωιστικά! Δεν είναι δυνατόν να βρίσκεσαι στην κόψη του ξυραφιού, να ζητάς από τον Λαφαζάνη και τους δικούς του να κάνουν τη μεγαλύτερη κολοτούμπα της ζωής τους σε σχέση με τα πιστεύω τους και, να τους τσιγγλάς και από πάνω. 

Τι την ήθελε την Παναρίτη το Μαξίμου; Την απέσυραν ως αποτυχημένη από την ομάδα που διαπραγματευόταν και στη συνέχεια τη διορίζουν εκπρόσωπο της χώρας στο ΔΝΤ;
Το κάνουν επίτηδες; 

Θέλουν μήπως να εξωθήσουν την κόντρα με την Αριστερή Πτέρυγα στα άκρα; Μήπως το Μαξίμου ψάχνεται για να το ρίξουν; 

Δε μπορεί... Κάνουν τη μια πρόκληση μετά την άλλη σε μία περίοδο που θεωρητικά επιδιώκουν συναίνεση και ήπιο κλίμα για να περάσουν τα σοβαρά. 

Και αυτοί εκεί, στη πίεση... Και βγαίνει και ο Παππάς και μιλάει για... κομματική πειθαρχία. 

Οι δηλώσεις του στους εσωκομματικούς αντιπάλους είχαν περίπου την απήχηση που θα είχε και ένα ρίξιμο γαντιού. Και από πάνω τους απειλεί και με εκλογές.

Γι’ αυτό σας λέω... πολύ στα άκρα το πάει το Μαξίμου. 

Επιδιώκει υποταγή ή οριστική ρήξη στο εσωτερικό. Δεν το βλέπω να την έχει όμως... 

Και ξαναθέτω τον προβληματισμό. 

Μήπως αναζητείται ρήξη-λύτρωση; 

Μήπως ψάχνει τρόπους ο πρωθυπουργός να δραπετεύσει από την ιστορική ευθύνη του; 

Ας ελπίσουμε πως όχι.

Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Capital