Μπήκαμε στο 2013, λοιπόν, και έχουμε ξεχάσει ήδη προφανώς την 31η Δεκέμβρη. Εννοώ την συμβολική ψηλάφιση του χρόνου.
Τη μάταιη προσπάθειά μας να οργανώσουμε αυτό το χρόνο.
Να τον διαιρέσουμε και να τον διατάξουμε.
Να αντιμετωπίσουμε το χάος του. Εμείς να ορίζουμε την αρχή και το τέλος του. Μια ακόμη αυταπάτη.
Ο χρόνος δεν ορίζεται, δεν υποτάσσεται, δεν εντάσσεται στα σχέδιά μας. Το έχει πει με τον ανυπέρβλητο τρόπο του ο Ηράκλειτος: ...
«Ο χρόνος - ο αιών, έλεγε εκείνος - παῖς ἐστι παίζων πεσσεύων· παιδὸς ἡ βασιληίη». Στο παιδί (στο χρόνο) ανήκει η βασιλεία.
Στην αναπόδραστη ροή του χρόνου υπάρχουμε, δρούμε, εξελισσόμαστε. Η μεγάλη αυτή αλήθεια συχνά μας διαφεύγει. Μέσα στην καθημερινότητα χάνουμε την αντίληψη της ταχύτητας της κίνησης, της έντασης των μεταβολών, της ορμητικότητας των συνθηκών που μας διαφεύγουν.
Η πολιτική τάξη στη χώρα ποτέ δεν αντιλήφθηκε τη διάσταση «χρόνος» στη δημόσια δράση. Μέσα στο καταφύγιο των ιδεοληψιών της και την αυταπάτη της παντοδυναμίας της, έβλεπε τον κόσμο, απαράλλακτο μέρα με τη μέρα, σαν παγωμένο τοπίο, υπαγόμενο στην αυθαίρετη βούληση της και τις πομπώδεις διακηρύξεις της. Έτσι, έχανε, έτσι χάναμε ως κοινωνία, τον πολύτιμο χρόνο.
Υπάρχει ένα ζήτημα χρονοδιαφυγής στη χώρα, που δεν είναι τελικά μόνο θέμα της πολιτικής τάξης αλλά και συνολικά -τελικά- του καθενός μας. Η σχέση με το χρόνο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Είναι ένα στρατηγικό ζήτημα. Σήμερα καλούμαστε να διαμορφώσουμε μια αντίληψη που θα οδηγήσει τη δράση μας για ανασυγκρότηση στο μακρύ χρόνο και θα ορίσει την αυτοτοποθέτησή μας σε αυτή τη μακρά διαδρομή.
Στο βάθος, αυτή η ματιά θα καθορίσει τους στόχους, τη δύναμη, το φόβο, τις σχέσεις, τις συγκρούσεις, τη χρήση των πόρων, τις προσδοκίες και τις συμπεριφορές.
aixmi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου