Λίστες… κι αμαρτωλοί

Της Χαράς Ζαχοπούλου Αν κάτι έμαθε ο λαός τα χρόνια της οικονομικής κρίσης είναι να μην βασίζεται σε υποσχέσεις...

Αρκεί να φύγεις λίγες μέρες μακριά από την πολύβουη και εσχάτως «αιθαλομιχλική» πόλη , να πάρεις την κατάλληλη απόσταση από πρόσωπα και γεγονότα, να κλείσεις τα αυτιά στους γνώριμους ήχους από το έγχρωμο κουτί, να αποστρέψεις τα μάτια από την οθόνη του προσωπικού σου εγκλωβισμού, για να δεις τα πάντα πιο καθαρά… Ο Τσάρλι Τσάπλιν έλεγε πως αν βλέπεις τη ζωή από κοντά είναι τραγωδία, από μακριά είναι κωμωδία... Στη δική μας, ελληνική περίπτωση βέβαια, τα δραματουργικά είδη δεν είναι τόσο ξεκάθαρα. Τα όρια μεταξύ τραγικού και κωμικού συγχέονται συχνά και καταλήγουν μάλλον σε μία φαρσοκωμωδία, με αρκετές στιγμές τρόμου, πινελιές θλίψης, πολλά αμήχανα και νευρικά γέλια… αλλά η αρχαιοελληνική κάθαρση αργεί να επέλθει. Σε μια τέτοια κατάσταση αναζήτησης της κάθαρσης υποτίθεται πως βρίσκεται τον τελευταίο καιρό σύσσωμο το πολιτικό και δικανικό σύστημα της χώρας… Την ψάχνουν από εδώ, τους ξεφεύγει από εκεί και οι πολίτες κάπου στη μέση να παρακολουθούν αυτή την… επίπονη, επίμονη, διακαή προσπάθεια να χυθεί άπλετο φως, να φθάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο, να λάμψει η αλήθεια… Περί λιστών (… και αρματολών  ή αμαρτωλών) ο λόγος. Στη θέση του «κατηγορουμένου» ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, προσωπική επιλογή του πρώην πρωθυπουργού Γ.Παπανδρέου, ο οποίος μετά την αλήστου μνήμης παραδοχή του «δεν ξέρω που είναι η πρωτότυπη λίστα Λαγκάρντ, την έχασα», τώρα που βγήκε το σόι του στα «μανταλάκια» αντιλήφθηκε όψιμα πως αλλοιώθηκε η λίστα- η πρωτότυπη και “χαμένη” προφανώς- και ότι μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες στον Κυριακάτικο Τύπο, γνωρίζει και ποιος το έκανε! Η καμπάνα φυσικά χτυπάει για τους κυρίους Βενιζέλο και Διώτη, τους διαδόχούς του στην οικονομική διαχείριση της χώρας. Για τον τότε δε πολιτικό του προϊστάμενο ούτε λόγος. Οι υπόλοιποι παίκτες του πολιτικού φάσματος στις συνήθεις θέσεις του… Η αντιπολίτευση στη φουλ επίθεση και η κυβέρνηση στην παθητική άμυνα, πετώντας το γάντι στη δικαιοσύνη. Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης λίγη σημασία έχουν όταν τριγύρω το σύμπαν καταρρέει… Μόλις μπήκαμε στην πιο δύσκολη ίσως χρονιά της κρίσης, όπου όλες οι περικοπές, οι νέοι φόροι, οι επιβαρύνσεις που υπογράφηκαν από σχεδόν όλους τους προαναφερόμενους πολιτικούς, άρχισαν ήδη να παίρνουν σάρκα και οστά, στο όνομα ενός καλύτερου αύριο, απαλλαγμένου από χρέη. Όσο οι ιθύνοντες ψάχνουν τώρα- σχεδόν δύο χρόνια μετά- τις ευθύνες μη αξιοποίησης ή αλλοίωσης μιας λίστας – και να ήταν μόνο μία- με περίπου 2.000 πλούσιους νοματαίους, φοροφυγάδες ή μη, η πραγματική ζωή δεν αφήνει και πολλά περιθώρια παρακολούθησης της καθημερινή σαπουνόπερας… Αν κάτι έμαθε ο λαός τα χρόνια της οικονομικής κρίσης είναι να μη βασίζεται σε υποσχέσεις και λόγια αξιωματούχων της κυβέρνησης. Πάνε αυτές οι εποχές… μαζί με τις παχουλές αγελάδες. Όπως στην αγορά πλέον δεν κινείται σχεδόν τίποτα με εγγυήσεις, αλλά μόνο με μετρητά και μάλιστα προκαταβολικά, όπως οι τράπεζες δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αργοπορίας στις δόσεις, αλλά σε παίρνουν  τηλέφωνο ακόμα και σε σπηλιά, έτσι και οι πολίτες δεν πιστεύουν τίποτα, παρά μόνο αν δουν απτά αποτελέσματα… Χρήματα στα κατακρεουργημένα ταμεία, αξιοπρεπείς παροχές υγείας και παιδείας, συνετές επενδύσεις, βιώσιμες συνοικίες, αίσθημα ασφάλειας, αποκατάσταση της δικαιοσύνης… Καλώς ή κακώς οι δυσκολίες μετατρέπουν τον άνθρωπο σε «άπιστο Θωμά» και η ανάσταση της πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας… φαντάζει μακρινό όνειρο. Επίκαιρα