Τι είδαν οι "Ρασκόλνικοφ" στην Αργεντινή και τη Βραζιλία και σιώπησαν...

Του Κώστα Στούπα, 

www.capital.gr

Η λίστα Λαγκάρντ αποτέλεσε ιδανική διέξοδο απεγκλωβισμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από την προσγείωση στην πραγματικότητα που επέβαλε το πρόσφατο οικογενειακό  ταξίδι του κ. Τσίπρα στις σύγχρονες φαντασιακές «Μέκκες» του θολού σοσιαλισμού που ευαγγελίζεται, τη Βραζιλία και την Αργεντινή. 

Αντί «κολχόζ»  και εθνικοποιήσεων στη Βραζιλία συνάντησε το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που υλοποιείται αυτή την περίοδο στον κόσμο, το ύψος του οποίου ξεπερνά τα 40 δισ. δολάρια. 

Στην Αργεντινή έπεσε πάνω σε μαζικές  διαδηλώσεις και λεηλασίες καταστημάτων για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία, από την περίοδο της χρεοκοπίας. 

Η χώρα δηλώνει επίσημα πληθωρισμό περί το 10% και στην πραγματικότητα η αύξηση των τιμών τρέχει με 25%. Δηλαδή κάθε τέσσερα χρόνια οι τιμές διπλασιάζονται... 

Του χάους που  επικρατεί στη χώρα δεν γλύτωσε και η κα Τσίπρα που απώλεσε τη βαλίτσα με τα καλοκαιρινά κατά την αεροπορική επιστροφή από την πολύπαθη χώρα, που αποτέλεσε ευκαιριακό μοντέλο για την εγχώρια «παλαβή» αριστερά η οποία  στοχάζεται μονοσήμαντα  με απλοϊκά μοντέλα αναφοράς, κυρίως μακρινά για να μην είναι εμφανείς οι αδυναμίες και οι αντιφάσεις τους.

Τα διδάγματα από την Ελλάδα...

Η Ελλάδα τρία χρόνια μετά την αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους,  έχει «κουρέψει» χρέος πάνω από 120 δισ. ευρώ που κρατούσαν στα χέρια τους ιδιώτες και δεν έχει υποστεί τις συνέπειες ενός πιστωτικού γεγονότος. Η Αργεντινή δέκα χρόνια αργότερα, για αθέτηση πολύ μικρότερου χρέους, υπόκειται σε κατασχέσεις πλοίων και δικαστικές διενέξεις οι οποίες δεν προβλέπεται να έχουν σύντομα κατάληξη.

Η ατυχία στην περίπτωση της Αργεντινής ήταν ο υπερτετραπλασιασμός της τιμής της σόγιας, του βασικού εξαγώγιμου προϊόντος της, από τα 150 δολάρια ο τόνος το 1999 και 2001 πάνω από τα 600 δολάρια ο τόνος στο τέλος της δεκαετίας.  Όπως είναι λογικό η αύξηση της τιμής τετραπλασίασε και τις αντίστοιχες εισροές.

Αυτές οι εισροές ήταν που έβγαλαν τη χώρα από την κατάσταση άγριας χρεοκοπίας που είχε περιέλθει καθώς αύξησαν την περασμένη δεκαετία τους πόρους της.

Η χρεοκοπία της Αργεντινής ξεκίνησε το 1999 όταν η τιμή της σόγιας είδε για πρώτη φορά τα 150 δολάρια και ολοκληρώθηκε το 2001 όταν η τιμή προσέγγισε για δεύτερη φορά αυτά τα επίπεδα που αποτελούν ιστορικά χαμηλά της 30ετίας.

Κατ’ αναλογία είναι σαν η Ελλάδα αντί για 10 δισ. ευρώ που έχει κατ’ έτος έσοδα από εισροές της τουριστικής βιομηχανίας μέσα σε λίγα χρόνια να είχε 40 δισ. ευρώ, δημιουργώντας ένα εμπορικό πλεόνασμα μερικών δεκάδων δισ. με τα σημερινά δεδομένα ή μερικών δισ. ευρώ με τα δεδομένα του 2009 όταν είχε έλλειμμα τρεχουσών στα 24 δισ. ευρώ.

Στην περίπτωση αυτή η Ελλάδα θα έβγαινε από την κρίση χωρίς να μεταρρυθμίσει την παρασιτική οικονομία που έχει δημιουργήσει η περίοδος της ευημερίας με δανεικά. Κάποια κυβέρνηση, κάποιου τυχαίου που θα βρισκόταν στο «τιμόνι»  θα καρπωνόταν τα πολιτικά οφέλη της εξόδου από τη χρεοκοπία, πιθανόν χωρίς να έχει καταλάβει ούτε γιατί χρεοκόπησε η  χώρα ούτε γιατί ξε-χρεοκόπησε...

Οι αγορές θα άνοιγαν για το ελληνικό δημόσιο και για τις ελληνικές τράπεζες, αλλά το μοντέλο ούτε ασφαλές θα ήταν ούτε βιώσιμο, γιατί η  αύξηση των εσόδων θα ήταν συγκυριακή.

Οι χρεοκοπίες όμως εκτός από την τραγική τους πλευρά έχουν και την πλευρά της ευκαιρίας, καθώς διαλύουν τις παλιές δομές και δημιουργούν νέες στη βάση μιας περισσότερο βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην περίπτωση της Αργεντινής η χρεοκοπία λειτούργησε σαν αφορμή επανόδου στην εξουσία του λαϊκίστικου περονικού μοντέλου, το οποίο επί της ουσίας είναι το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο με το οποίο κυβερνήθηκε η χώρα στο μεγαλύτερο μέρος του αιώνα που πέρασε. Είναι το μοντέλο που ευθύνεται κυρίως για το γεγονός πως η Αργεντινή από μια χώρα που στις αρχές του περασμένου αιώνα ήταν στις πέντε πλουσιότερες τώρα έχει κατρακυλήσει μεταξύ των φτωχότερων...

Η Αργεντινή αν και η τιμή της σόγιας διατηρείται πάνω από τα 500 δολάρια ο τόνος εμφανίζει σημάδια που το πλέον πιθανό είναι να οδηγήσουν σε νέα χρεοκοπία και ανεξέλεγκτες πολιτικές καταστάσεις.

Η Αργεντινή αν οι τιμές της σόγιας πέσουν όπως συνήθως συμβαίνει με τους κύκλους των εμπορευμάτων θα βρεθεί σε χειρότερη θέση από το 2001 γιατί αντί να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα και να επιμερίσει τους πόρους εισοδήματος,  απλά έχει αυξήσει τις κρατικές δαπάνες.

Στην περίπτωση της Βραζιλίας γίνεται προσπάθεια ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και της απεξάρτησης από τις εισροές των πρώτων υλών.

Τις μέρες που επισκεπτόταν ο κ. Τσίπρας την Αργεντινή διάφορες πόλεις της χώρας σπαράσσονταν από βίαιες εκδηλώσεις μαζικής διαμαρτυρίας και λεηλασίες καταστημάτων, όπως και τη χρονιά της κατάρρευσης που οδήγησε η στάση πληρωμών της χώρας.

Πριν μερικούς μήνες ο κ. Τσίπρας πρότεινε στη Βουλή να ακολουθήσουμε το δρόμο της Αργεντινής.  Χρειάστηκε να επισκεφθεί ο ίδιος την Αργεντινή για να δηλώσει πριν λίγες μέρες από το Μπουένος Άιρες να μην γίνουμε Αργεντινή, ενώ στη Βραζιλία υπέστη τη ψυχρολουσία της πληροφόρησης για τις τεράστιες ιδιωτικοποιήσεις που πραγματοποιεί η χώρα. Ο ίδιος στην Αθήνα δηλώνει πως θα ακυρώσει όποιες αποκρατικοποιήσεις πραγματοποιήσει η κυβέρνηση.

Η γεωγραφική απόσταση στις μέρες μας,  δεν αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο για να παρακολουθεί κάποιος τι συμβαίνει σε μακρινές χώρες  καθώς οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες σε όλους. Απλά οι πολιτικοί μας είτε έχουν εθιστεί στην μπαρουφολογία, είτε όπως στην περίπτωση της «παλαβής» αριστεράς στις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Βλέπουν αυτά που νομίζουν πως συμβαίνουν με βάση τις ιδεολογικές φόρμες που ακολουθούν...

Ο  κ. Τσίπρας δεν είναι ο μοναδικός της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας που δεν καταλαβαίνει στοιχειωδώς τι του γίνεται. Δυστυχώς, το σύνολο της εγχώριας πολιτικής σκηνής πολιτεύεται ευκαιριακά  είτε  με βάση τη ψηφοθηρία και τα πελατειακά συμφέροντα, είτε με ιδεολογικές φαντασιοπληξίες...

Πολιτική Επιθεώρηση

Gustave Flaubert