Κάποτε η Ελλάδα έλεγε όχι, επειδή την κυβερνούσαν άντρες

Το τελευταίο “όχι” της Ελλάδας…

Τέσσερα χρόνια και 8 μήνες μετά το τελευταίο «όχι» της Ελλάδας, με την άρνηση της κυβέρνησης Καραμανλή στο Βουκουρέστι να αποδεχθεί την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε ότι η χώρα μας είχε τότε φωνή και παρέμβαση σε διεθνές επίπεδο.

Η φωτογραφία είναι από την καταχώρηση του ΣΑΕ στα ΜΜΕ όλου του κόσμου, μεταξύ των οποίων στους Financial Times, τους Times, την International Herald Tribune, την Washington Post, τη Le Monde και τη Le Figaro. Και εξηγεί τις θέσεις της Ελλάδας, και τη σημασία της μη παραχώρησης του ονόματος της Μακεδονίας στους Σκοπιανούς.

Μια άλλη Ελλάδα. Μια Ελλάδα προ της κρίσης. Μια Ελλάδα μακριά από Μνημόνια υποταγής...



Μια χώρα η οποία υποχρεώνεται από τη ζώσα εθνική πραγματικότητα, να καταφεύγει σε παραδείγματα της πρόσφατης ιστορικής μνήμης, για να ανακαλύψει εστίες εθνικής αξιοπρέπειας, είναι μια χώρα σε προϊούσα κρίση.

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τη σημερινή Ελλάδα, των δυο Μνημονίων και της βαθιάς ύφεσης, με την περιορισμένη εθνική κυριαρχία, και την «τσαλακωμένη» εθνική αξιοπρέπεια, που πρέπει να φτάσει μέχρι τη 2α Απριλίου του 2008, σαν σήμερα πριν από τέσσερα χρόνια δηλαδή, για να ξαναπιάσει το νήμα με ένα μεγάλο «όχι».

Ήταν τότε που στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, ο Κώστας Καραμανλής έφραξε το δρόμο των ανιστόρητων Σκοπίων προς τη Βορειοατλαντική Συμμαχία. Παρά τις αφόρητες πιέσεις που του ασκήθηκαν, κυρίως από τον αμερικανικό παράγοντα. Ένα «όχι» που πλήρωσαν ο πρώην πρωθυπουργός και η Νέα Δημοκρατία, η εξέλιξη του εθνικού αφηγήματος ωστόσο ήρθε να δικαιώσει πανηγυρικά.

Το «όχι» στο Βουκουρέστι αποτελεί ζωηρό παράδειγμα του ότι μια χώρα, όσο μικρή κι αν είναι πληθυσμιακά ή γεωγραφικά, γίνεται ακόμη… μικρότερη στην περίπτωση που διαπιστώνεται υστέρηση σε επίπεδο χαρισματικής πολιτικής ηγεσίας.   Κάτι που δεν συνέβαινε τότε, αλλά συμβαίνει σήμερα.

Και εξηγεί κατά ένα μεγάλο μέρος τη βαθύτερη παθογένεια του ελληνικού προβλήματος, που είναι πρωτίστως και κυρίως πρόβλημα πολιτικής. Και ελλειμματικής παρουσίας ηγετικών προσωπικοτήτων. Αρκεί να συγκρίνει κανείς τη διαπραγμάτευση που έγινε τότε από τον Κώστα Καραμανλή, και εκείνη που… δεν έγινε, για τα δυο Μνημόνια.

Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά την Τρίτη, 3 Απριλίου 2012 στο Ε Μ ΠΡΟ Σ  για Ανάπτυξη