Ο Καραμανλής και οι “καραμανλικοί”

Ο μύθος που συνήθως συνοδεύει προσωπικότητες του δημόσιου βίου, συντηρείται είτε δια της εκκωφαντικής σιωπής 

είτε λόγω της νοσταλγίας ελλείψει ελπίδας και οραμάτων. 

Είναι προφανές ότι η επιστροφή (επί του παρόντος στα εξώφυλλα) του Κώστα Καραμανλή, αποτελεί συνδυασμό και των δύο.  

Πριν από δύο χρόνια το εκλογικό σώμα τον οδηγούσε στην έξοδο, μετά από μια ταπεινωτική ήττα. 

Τότε, για τους περισσότερους-ακόμα και μέσα στο κόμμα του- ήταν ο «μοιραίος» άνθρωπος που οδήγησε τη χώρα στο ΠΑΣΟΚ κι από εκεί στη χρεοκοπία. Τώρα, όλοι «ανακαλύπτουν» τον Κώστα Καραμανλή και πριν καν ο ίδιος αποφασίσει, αυτοί έχουν αποφασίσει ερήμην του.

Οι ίδιοι που τον έβριζαν και τον λοιδορούσαν, σπεύδουν ασθμαίνοντας να πιάσουν στασίδι...

Γνωστοί και μη εξαιρετέοι αυτοί που τον καθύβριζαν νυχθημερόν αρθρογραφώντας ή εξαπέλυαν μύδρους από τα τηλεοπτικά παράθυρα. 

Αφού τον ισοπέδωσαν-ακόμα και σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο- έρχονται τώρα να μας πουν ότι τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι, αλλά κάπως έτσι. Μόνο που έτσι ή κάπως έτσι γίνεται η πολιτική «γιουβέτσι». Κι εμείς το τρώμε. Ο πεινασμένος τρώει ό,τι του δώσουν. Και τώρα το «μενού» της απελπισίας έχει Καραμανλή. 

Προσωπικά εκτιμώ ότι ο πρώην πρωθυπουργός έχει μνήμη και κρίση. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, παρά μόνο ότι ο Κώστας Καραμανλής αξίζει καλύτερη μεταχείριση.

Θα πω όμως πολλά γι αυτούς που εμφανίζονται ως «Καραμανλικοί». Αυτούς τους «πλήρωσε» ο Καραμανλής και τους «πληρώσαμε» αρκετά όλοι. Καλύτερα να μας αφήσουν ήσυχους και να κρατήσουν τα ρέστα δικά τους. Δεν είναι δυνατόν η ιδεολογία της Κεντροδεξιάς να είναι ο «Καραμανλισμός»(αντιστοίχως της Κεντροαριστεράς ο «Παπανδρεϊσμός») και εκπρόσωποί του αυτές οι γραφικές φιγούρες, που δεν εννοούν να καταλάβουν ότι αποτελούν παρελθόν. Έχουν ονοματεπώνυμο αλλά τους σέβομαι- αν και δεν τους υπολήπτομαι πολιτικά- κι έτσι δεν θα λαϊκίσω. Θα πω όμως ότι, είναι απαράδεκτο να τους ακούω στη βουλή(ακόμα και στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό!) να ασκούν κριτική και να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατίας, όταν τη διετία 2007-2009 με την ανικανότητά τους οδήγησαν τη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στο διασυρμό και στη πτώση.

Αυτό το καλαμπούρι με τον Καραμανλή πρέπει κάποτε να τελειώσει. Δεν του αξίζει να τον «εκπροσωπούν» όλοι αυτοί που δια της παρουσίας του και μόνο, θυμίζουν σε όλους τους Έλληνες τις πλέον δυσάρεστες στιγμές που έζησε ο τόπος. 

Ας αφήσουν λοιπόν ήσυχο τον Καραμανλή. Δεν τους έχει ανάγκη. Είναι αρκετά έξυπνος ώστε να ξέρει ότι, όταν και εφόσον έρθει η ώρα να επιστρέψει θα γυρίσει μόνος του.

Χάρης Παυλίδης