Μνημόνιο και Αντιμνημόνιο

Γράφει ο καθηγητής Χρίστος Γουδής

Κάτω από το βάρος των περιστάσεων, αρχίζω με μία γενικώτερη αλλά επιβεβλημένη επισήμανση. 

Την όποια ανάλυσή μας δεν θα πρέπει να επισκιάζει η ψυχολογική άρνηση της πραγματικότητας, γιατί τότε θα βλέπουμε θολά τα πράγματα, και θολή και άκαρπη θα είναι η αντιμετώπισή τους.  

Επί της βαθύτερης ουσίας του προβλήματος, με όρους πραγματικής, και όχι εικονικής, πραγματικότητος, η λύση της ελλαδικής κρίσεως δεν περνά μέσα από το ψευδοδίλημμα: Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο. 
Για τον απλούστατο λόγο ότι ενώ υπάρχει Μνημόνιο (με ότι αυτό συνεπάγεται), δεν υπάρχει Αντιμνημόνιο παρά μόνο ως καταφύγιο οργής και αγανάκτησης στον χώρο του φαντασιακού.
Αντιμνημόνιο στον χώρο του πραγματικού σημαίνει: ...
άρνηση πληρωμής του δημοσίου χρέους, εξωτερικού και εσωτερικού, με συνακόλουθη την αδυναμία του όποιου εξωτερικού δανεισμού (κανείς πλέον δεν δανείζει σε κάποιον που αρνείται εξ ορισμού να του αποπληρώσει το χρέος), 
δέσμευση των καταθέσεων των πολιτών από τις ελληνικές τράπεζες ως αντίβαρο του χρέους του ελληνικού δημοσίου προς αυτές, 
έξοδος από το ευρώ, και πιθανώς από την Ευρωπαϊκή Ένωση, 
επάνοδος στην δραχμή, με στόχο την δυνατότητα εκτύπωσης (πληθωριστικού) νομίσματος, και συνακόλουθα δραματική υποτίμηση της δραχμής, για να καταστούν φθηνότερες σε διεθνές επίπεδο και άρα μεγαλύτερες οι εξαγωγές μας (ποιών προϊόντων άραγε;), με αποτέλεσμα όμως την δραματική άνοδο των τιμών όλων των εισαγόμενων βιομηχανικών και μεταβιομηχανικών προϊόντων υψηλής τεχνολογίας (συμπεριλαμβανομένων φυσικά και των σύγχρονων οπλικών συστημάτων που τόσο έχουμε ανάγκη για την άμυνα της πατρίδας μας).

Αποτέλεσμα: αποκοπή από την δυναμική της Ευρώπης (και άρα επιλογή μιας τριτοκοσμικής πορείας), φτώχεια, ανεργία, υπερπληθωρισμός, κοινωνική αναταραχή μεγάλης κλίμακος, με ενδεχόμενη εξέγερση και των πολυπληθών αλλογενών στοιχείων, με άλλα λόγια μια χαοτική, ευάλωτη και εύθραυστη Ελλάδα, ανοικτή στον εθνικό της κατακερματισμό από εξωτερικές δυνάμεις που εποφθαλμιούν τον διαμελισμό της.

Συμπερασματικά, η μόνη πρακτική λύση είναι η «μνημονιακή» ως φάση μετάβασης σε διαφορετικό, οικονομικότερο, τρόπο ζωής, και διαφορετική, εθνική και ελληνοκεντρική, πορεία πλεύσεως. 
Όχι διότι θα κατορθώσουμε με τον τρόπο αυτό να αποπληρώσουμε το δημόσιο χρέος μας, που συνεχώς θα αυξάνεται, αλλά γιατί, αποδεχόμενοι σταδιακά την αναγκαιότητα ενός νέου οικονομικότερου – και βαθύτερα ελληνικότερου – τρόπου ζωής θα αποκτήσουμε σύντομα την διεθνή αξιοπιστία, απαραίτητη προϋπόθεση για να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους και τον χρόνο της αποπληρωμής του.

Το ερώτημα για τον δικό μας πατριωτικό χώρο είναι: γιατί δεν αφέθηκε η κυβέρνηση μόνη της να επωμισθεί την ευθύνη τής επιλογής της, στην οποία μόνη της οδηγήθηκε (ή μάς οδήγησε); 
Πέραν όμως της πολιτικής ευθύνης, την οποία ουδείς πραγματικός πατριώτης είχε δικαίωμα να αποποιηθεί μπροστά σε μία ιδιαιτέρως κρίσιμη στιγμή για την πορεία του έθνους, θυμηθείτε ότι η ψήφιση τού Μνημονίου από την Βουλή γίνονταν σε ένα περιβάλλον λαϊκής εξέγερσης, κατά την οποία θρηνήσαμε ανθρώπινα θύματα. Στην εκδήλωση της μαζικής λαϊκής οργής συμμετείχαν, πέραν του αριστερού κορμού της διαδήλωσης, και τμήματα ακτιβιστών του ευρύτερου πατριωτικού χώρου που, κραδαίνοντας ελληνικές σημαίες, επιχειρούσαν και αυτά την εισβολή και κατάλυση του Κοινοβουλίου.

Η στάση μας απέτρεψε την περαιτέρω συμμετοχή τους σε μια τυφλή εξέγερση που μόνο καλό δεν θα έκανε στην πατρίδα μας. Η κατάληξη μιας ευρείας λαϊκής εξέγερσης θα είχε ως αποτέλεσμα ή μια αδιέξοδη, χαώδη λαοκρατική περίοδο με απρόβλεπτες συνέπειες για την εθνική μας ασφάλεια και ακεραιότητα ή – το πιθανότερο – μια βίαια καταστολή της και συνακόλουθα μια μονιμότερη εγκαθίδρυση ενός κυβερνητικού καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, αποκλίνοντος από τους δημοκρατικούς θεσμούς, με εξίσου καταστροφικές συνέπειες για την χώρα.

Η Ελλάδα χρειάζεται πράγματι μια επανάσταση, αλλά αυτή θα πρέπει να επισυμβεί μέσα απο καταλυτικές πολιτικές δράσεις που θα διασφαλίζουν την δημοκρατική συνέχεια του καθεστώτος της. 
citypress-gr