Ο τερματοφύλακας που έκανε την πάπια!

Ο Χαρίλαος Φλωράκης αποσύρθηκε από την ενεργό δράση με μια λίγο μυστηριώδη φράση:

«Δεν θα κάτσω να μου τρώει η κότα το ψωμί από το χέρι», είπε και πήγε σπίτι του. Κάποιος που επέμεινε να μάθει τι εννοούσε πήρε με τα πολλά την εξήγηση. 

"Ήταν ένας πολύ γέρος και εξασθενημένος άνθρωπος στο χωριό του Φλωράκη, καθισμένος στον ήλιο, και όταν του έβαζαν λίγο ψωμί στο χέρι, προλάβαινε η κότα και πήγαινε και το έτρωγε πριν καταφέρει ο έρημος να το φέρει στο στόμα του."

Και ο έρημος ο Νικοπολίδης, ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού, δίνει τον τελευταίο καιρό την εντύπωση πως μπορεί και αυτού να του τσιμπήσει η... κότα την μπάλα από το χέρι.
Και γι' αυτό εγώ δεν θα είχα να πω κάτι, είναι θέμα του παίκτη, της ομάδας και των οπαδών της. Κάτι άλλο όμως έγινε την Κυριακή το βράδυ, και εκεί μου πέφτει λόγος σαν θεατής που ήμουν κι εγώ.

Στον Νικοπολίδη αρέσει να μιλάει για τους Έλληνες, αρχαίους και νέους, για λεβεντιές, ηρωισμούς και δεν...
συμμαζεύεται.
Την Κυριακή το βράδυ στον αγώνα με την Α.Ε.Κ. η μπάλα έφυγε από τα χέρια του Νικοπολίδη, ο νεαρός Μανωλάς την έσπρωξε απολύτως νόμιμα στα δίχτυα και φρρρρτ ο ανεκδιήγητος διαιτητής σπεύδει να σφυρίξει ένα φάουλ-εφεύρεση εντελώς δική του για να ακυρώσει το γκολ. Στο επόμενο δευτερόλεπτο, ο Νικοπολίδης χάνει την ευκαιρία να μείνει αξέχαστος στους φιλάθλους όλης της Ελλάδας.

Να βγει μπροστά και να υποδείξει στο διαιτητή ότι πάει να κάνει τεράστιο λάθος. 

Αντ’ αυτού, μπροστά στα μάτια μας μεταμορφώθηκε όχι σε περήφανο κύκνο αλλά σε μια πάπια που έκανε ό,τι μπορούσε για να ενισχυθεί ο διαιτητής στην απόφασή του.

Έτσι, στέρησε αρκετά πράγματα από τους ιδρωμένους συναδέλφους του της Α.Ε.Κ., έδωσε και ένα καλό παράδειγμα στο νεαρό Μανωλά για το πώς κάνουν οι φτασμένοι, να το έχει τώρα που αρχίζει τη σταδιοδρομία του, ευχαρίστησε και το Θείο που τον έβλεπε (Χο,χο,χο) ελπίζοντας να τον ελεήσει με ένα ακόμη χρόνο συμβόλαιο, και τέλος, συνέχισε να αγαπιέται από κάποιους αμετανόητα οπαδούς της ομάδας του.
Τι να κάνουμε, υπάρχουν τα περήφανα γηρατειά υπάρχουν και τα άλλα, υπάρχουν τα Ρόλεξ υπάρχουν και εκείνα τα φτηνά...
 του Άλκη Γαλδαδά