Η Ελλάδα εξατμίζεται...

Mια κοινωνία απανθρακώνεται, ένα πολιτικό σύστημα αποσυντίθεται, μια χώρα εξατμίζεται.  

Και σε αυτό που προσφυώς ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας περιέγραψε ως το χείλος της αβύσσου, τι κάνουμε; 

Κάνουμε σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. 

Ορθώς. Έπρεπε από καιρό. 

Αλλά το νόημα μιας τέτοιας σύσκεψης είναι να γαλβανίσει ένα εθνικό μέτωπο. 

Υπάρχουν οι προϋποθέσεις του;
Φοβάμαι πως όχι, φοβάμαι πως η κρίση αντιμετωπίζεται ακόμη ως κομματική ευκαιρία και όχι ως εθνική περιπέτεια.
Η κυβέρνηση που ζει με ...
...δραματικό τρόπο το μύθο της πολιτικής κυριαρχίας σε μια χώρα της απωλείας, έχει την ευθύνη της πρωτοβουλίας. Προφανώς θα ψηφίσει τα μέτρα. Είναι εξίσου προφανές ότι αυτό πια δεν φτάνει. Ότι στην σύσκεψη των αρχηγών χρειάζεται μια μείζων κίνηση, που να εκφράζει την έννοια της διακομματικής συστράτευσης.
Δεν μιλώ για κυβέρνηση συνεργασίας, όχι από κάποια πολιτική αναστολή, αλλά επειδή πιστεύω ότι τέτοια σχήματα έχουν μέσα τους το σπέρμα της διχόνοιας και της αυτοκαταστροφής. Εκείνη έχει την εντολή, εκείνη θα επιλέξει ποιες δυνάμεις θα επιστρατεύσει, εκείνη έχει την ευθύνη για τις επιλογές της και την αποτελεσματικότητά τους.
Αλλά η συμπαράταξη των πολιτικών δυνάμεων δεν γίνεται χωρίς τίμημα. Και τίμημα δεν μπορεί να είναι άλλο από την εκχώρηση μέρους της εξουσίας που της έδωσε η λαϊκή ψήφος. Για παράδειγμα, όχι αποκλειστικό, θα μπορούσε να δώσει στα κόμματα την πρόσβαση που θα ζητήσουν στις διαβουλεύσεις με την τρόικα, στις διαπραγματεύσεις για τα μέτρα, στα στοιχεία για την πορεία της εφαρμογής τους.
Η αξιωματική αντιπολίτευση πάλι αναρωτιέμαι τι είδους συμμετοχή μπορεί να έχει σε αυτό το εθνικό μέτωπο ανάγκης, όταν προτείνει στα σοβαρά ως πολιτική στάση την υπερψήφιση των χρημάτων και την απόρριψη των μέτρων. Όταν, αυτή την κρίσιμη ώρα, αρνείται στους βουλευτές της το δικαίωμα να ψηφίσουν κατά συνείδηση σε ένα νομοσχέδιο που κρίνει εάν η χώρα θα χρεωκοπήσει – σήμερα. Όχι αύριο: σήμερα!
Γιατί, εάν η Νέα Δημοκρατία δικαιωθεί, και το “όχι” της περάσει στη Βουλή, η χρεωκοπία έχει αυτομάτως επέλθει. Και εάν σε αυτό το νομοσχέδιο οι βουλευτές δεν έχουν ψήφο συνείδησης, λυπάμαι αλλά λίγο ενδιαφέρει τι λέει για τα υπόλοιπα, τα καθημερινά και τετριμμένα, η συνείδησή τους, εάν τους επιτρέπεται να τη διατηρήσουν...
Οι άλλες δυνάμεις έχουν, ίσως για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, ρόλο. Αρνούμαι να πιστέψω ότι το ΚΚΕ έχει μετατραπεί σε αριστερίστικο γκρουπούσκουλο. Και δεν δέχομαι ότι μέλη του ξήλωναν μάρμαρα. Αντίστροφα, νομίζω πως στις σημερινές συνθήκες η συντεταγμένη αντίθεση του ΚΚΕ στα μέτρα μπορεί να αποτελέσει παράγοντα σταθερότητας. Αλλά πρέπει να κάνει κι αυτό κάτι για να απαλλαγεί από την υποψία.
Πρώτα από όλα να δεχτεί να πάρει μέρος στη συζήτηση (όχι των αρχηγών, αλλά την πολιτική συζήτηση για την έξοδο από την κρίση), χωρίς αργεντινού τύπου επενδύσεις στην καταστροφή της κοινωνίας. Και, δεύτερον, να δεχθεί τη χρήση όλων των δυνατών μέσων για τον εντοπισμό εκείνων που θέλησαν να το εκθέσουν.
Και ο Τύπος έχει μια ευθύνη. Δεν ανταποκρίνεται, όταν υποδεικνύει -για παράδειγμα- το ΔΝΤ ως υπεύθυνο για τις 4 ζωές που χάθηκαν. Δεν υποστήριξα την έλευση του Ταμείου. Αλλά δεν φταίει για τις δολοφονικές μολότοφ. Το έκαναν χρόνια και χρόνια στην πορεία του Πολυτεχνείου. Το έκαναν το Δεκέμβρη του 2008. Το κάνουν σε κάθε ευκαιρία. Και ακόμη το κράτος μας είναι αδύναμο μπροστά σε μερικές ομάδες πες τους αναρχοαυτόνομους, πες τους προβοκάτορες, πες τους αντιεξουσιαστές ή ό,τι άλλο. Η πορεία για τα μέτρα ήταν τεράστια και ειρηνική. To πρόβλημά μας είναι ο εθισμός στη βία και το εγκληματικό χάος ως φαινόμενο καθημερινότητας.
Αλλά, βέβαια, όσο κι αν είναι απεχθείς και παραπλανητικοί οι μελοδραματικοί τόνοι, δεν μπορεί να μη σκεφθεί κανείς πως όλα αυτά είναι ωραία, αλλά για τρεις ανθρώπους, τρεις συμπολίτες, τρεις οικογένειες, δεν έχουν το παραμικρό ενδιαφέρον, την παραμικρή σημασία. Αύριο θα είμαστε εμείς. Όλοι μαζί στη θέση τους. Όχι μόνο συλλογικά Και ο καθένας προσωπικά.
  Φοίβος Καρζής
(ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ, Β' 463)
«Κι όσα σημειώνω τα σημειώνω γιατί δεν υποφέρνω να βλέπω το άδικο να πνίγει το δίκιο. Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμει νεκρανάσταση στην Πατρίδα μου, να τη λευτερώσει από την τυραγνία των Τούρκων, αξίωσε κι εμένα να δουλέψω κατά δύναμη, λιγότερον από τον χερότερο πατριώτη μου Έλληνα.
Γράφουν σοφοί άντρες πολλοί, γράφουν τυπογράφοι ντόπιοι, και ξένοι διαβασμένοι για την Ελλάδα. Ένα πράμα μόνο με παρακίνησε κι εμένα να γράψω: ότι τούτη την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς, και πλούσιοι και φτωχοί, και πολιτικοί και στρατιωτικοί, και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσομεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί να τη φυλάμε κι όλοι μαζί, και να μη λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ»• όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» κι όχι στο «εγώ».
Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό να ζήσομε όλοι μαζί. Έγραψα γυμνή την αλήθεια, να ιδούνε όλοι οι Έλληνες νʼ αγωνίζονται για την πατρίδα τους, για τη θρησκεία τους• να ιδούνε και τα παιδιά μου και να λένε: «Έχομε αγώνες πατρικούς, έχομε θυσίες - αν είναι αγώνες και θυσίες.
Και να μπαίνουν σε φιλοτιμία και να εργάζονται στο καλό της πατρίδας τους, της θρησκείας τους και της κοινωνίας - ότι θα είναι καλά δικά τους. Όχι όμως να φαντάζονται για τα κατορθώματα τα πατρικά, όχι να πορνεύουν την αρετή και να καταπατούν το νόμο, και να 'χουν την επιρροή για ικανότη»