Νέο φορολογικό: Ο κλέψας του κλέψαντος

Ο νέος φορολογικός νόμος της χώρας, στον οποίο η κυβέρνηση στηρίζει μεγάλο μέρος των ελπίδων της για αντιμετώπιση της κρίσης, δεν κάνει τίποτα αλλο από το να διαιωνίζει την ελληνική αρχή, τον κανόνα που διέπει το μοίρασμα του πλούτου σ αυτή τη χώρα: 

Ο κλέψας του κλέψαντος. 

 Και αυτή η κυβέρνηση έπεσε στην «παγίδα» που έχει φτιάξει μόνο του το πολιτικό σύστημα εδώ και δεκαετίες και καλλιεργεί περίτεχνα η δημόσια διοίκηση και η νομενκλατούρα της.

Φταίει ο απατεώνας πολίτης, φτιάξαμε ένα νόμο για να τον πιάσουμε! 
Το κράτος εκ προοιμίου θεωρεί τον έλληνα πολίτη λαμόγιο και κλέφτη. 
Οι νόμοι φτιάχνονται σαν παγίδα για να συλλεχθεί η φορολογητέα ύλη, για να ...
πιαστεί ο μπαγάσας που δεν πληρώνει τους φόρους. 
Η ιδεολογική αυτή παραδοχή, οδηγεί επί σειρά ετών στον λάθος νόμο, στο λανθασμένο φορολογικό σύστημα. 
Το ζήτημα δεν είναι ηθικό, είναι πρακτικό. 
Ποιος είναι αυτός που πρώτος κλέβει; 
Ποιος ξεκινά τον κύκλο της κλοπής; 
Το ίδιο το κράτος. 
Μία είναι, η υπεράνω αρχή, που εφαρμόζεται ολ αυτά τα χρόνια:
Η συναλλαγή κάτω από το τραπέζι. 
Ποιος την ξεκινά; 
Μα φυσικά αυτός που έχει το «μαχαίρι» και αυτός είναι ο δημόσιος υπάλληλος, το κράτος. 
Μπορεί κάποιος να φτιάξει οτιδήποτε σ αυτή τη χώρα αν δεν λαδώσει;  
Προέκυψε αυτό το…ηθικό παράπτωμα; Όχι! 
Νομοθετήθηκε! 
Διότι η διαφθορά στην Ελλάδα είναι θεσμοθετημένη διαφθορά. Οι πολίτες πληρώνουν (λαδώνουν) και φυσικά το χρήμα δεν φτάνει στο κράτος. 
Ποιο είναι το αποτέλεσμα; 
Πρώτον ότι ο πολίτης για να επιβιώσει προσπαθεί να αποφύγει την κλοπή και δεύτερον αναγκάζεται να ταυτιστεί με το σύστημα. 
Κλέβει και αυτός με τη σειρά του αφού τον κλέβουν. 
Αφήστε που δεν έχει τίποτα το ανταποδοτικό (υγεία, παιδεία κλπ), αφού πληρώνει παραπαιδεία, παρα-υγεία κα. Είναι το κράτος που πρέπει να εξηγήσει στον πολίτη «πόσα θέλει» και «γιατί τα θέλει». Δεν είναι ο πολίτης που θα εξηγεί πόσα βγάζει και τι τα κάνει. 
Βεβαίως και οι πλούσιοι θα δώσουν περισσότερα (πολύ περισσότερα) όχι όμως στη βάση του «τόσα μου λείπουν φέρτε τα».  
Όταν λοιπόν η κλοπή ξεπερνά τα όρια, τότε «το κράτος –κλέφτης» έρχεται και πάλι ουρλιάζοντας: «τόσα μου λείπουν φέρτε τα, κλεφταράδες πολίτες». 
Αυτό έκανε και ο Αλογοσκούφης το 2008 (με τα 7 δις παραπάνω φόρους), αυτό κάνει και ο Παπακωνσταντίνου το 2010 στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης. 
Μόνο που τώρα το πρόβλημα είναι άλλο. Ουκ αν λάβεις παρα του μη έχοντος. 
Η εφαρμογή του κανόνα «ο κλέψας του κλέψαντος» είχε αποτελέσματα στις εποχές των παχιών (κλεμμένων) αγελάδων. 
Αν θέλουμε αλλαγή πορείας, πρέπει να στηριχθούμε σε άλλες παραδοχές, σε άλλους κανόνες για «να αγοράσουμε αγελάδες» αντί να τις «κλέβουμε».
Ο φορολογικός νόμος είναι το σημαντικότερο αναπτυξιακό εργαλείο, δίνει δηλαδή κίνητρα για οικονομικές συμπεριφορές, ώστε να υπάρχει ανάπτυξη, να δημιουργούνται υπεραξίες μέρος των οποίων θα πάρει το κράτος για να λειτουργήσει και να επιτελέσει τον ρόλο του. Δυστυχώς η κυβέρνηση διαιωνίζει το λάθος σύστημα. 
Το τραγικό είναι ότι το κάνει σε λάθος εποχή, οδηγώντας τη χώρα σε ακόμα ποιο βαθιά ύφεση. 
Αντί να μειώνει φόρους και επιβαρύνσεις ώστε να στηριχθεί η επιχειρηματικότητα και οι θέσεις εργασίας, τραβάει και το τελευταίο οξυγόνο από τους ζωντανούς για να το δώσει στον «νεκρό», το κράτος των ελλειμμάτων. Διώχνει κεφάλαια επενδύσεις, εταιρίες και ανθρώπους από τη χώρα. 
Το τραγελαφικό είναι ότι τη νύφη θα την πληρώσουν και πάλι οι φτωχοί και οι φτωχότεροι.
Με τις …ε(μ)φορίες μας! 
Δίκτυ