Περί νταβάδων

Η λέξη “νταβατζής” προέρχεται από το τουρκικό davaci που σημαίνει τον συνήγορο, υπερασπιστή.

Στην καθομιλουμένη χρησιμοποιείται για να αποδώσει σε κάποιον την ιδιότητα του προαγωγού γυναικών με σκοπό το οικονομικό όφελος.

Στην πολιτική σκηνή, ο όρος “νταβατζής” εισήλθε μόλις το 2004 όταν ο Κώστας Καραμανλής εν μέσω μπριζολοκατάνυξης εξεμάνη – δικαίως – οπότε έκανε λόγο για 5-6 νταβατζήδες που λυμαίνονται το ελληνικό οικονομικό στερέωμα. Τελευταία, συναντούμε και μια άλλη λεκτική εκδοχή του νταβατζή, το μόρφωμα “νταβάς”.

Οι νταβάδες της εξουσίας που λέει και το Ρεσάλτο και πολύ μου αρέσει.

Ναι… αλλά η εμπειρία λέει ότι νταβάς μόνος του δεν υφίσταται. Προκύπτει, δηλαδή, από την απλή λογική ότι οι νταβάδες αποτελούν το ένα άκρο ενός δίπολου μηχανισμού, ο οποίος στην άλλη μεριά αναγκαστικά φέρει φορτίο ανάλογης βαρύτητας και ποιότητας.

Ο έτερος πόλος λοιπόν είναι οι πο**άνες. Αναγκαστικά υπάρχουν οι πο**άνες οι οποίες κερδίζουν την προστασία των νταβάδων, οι οποίοι με την σειρά τους εισπράττουν μέρος της αμοιβής της πο***νας.

Συνεχίζοντας με αυτό το μοντέλο σκέψης, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το δίπολο ως αυτόνομος μηχανισμός ναι μεν στέκει, πλην όμως είναι ακίνητος.

Στη φύση η πλέον ισχυρή μορφή ενέργειας είναι η κίνηση.

Το δίπολο προκειμένου να κινηθεί και άρα να παράγει έργο, χρειάζεται ενέργεια. Κάλλιστα θα μπορούσε να παρομοιαστεί με έναν μύλο όπου ο νταβάς θα είχε το ρόλο του μυλωνά και η που**να το ρόλο του γαϊδουριού.

Και πάλι, όμως, κάτι λείπει.

Λείπει το σιτάρι που θα μεταμορφωθεί σε αλεύρι. Βαδίζοντας στον συλλογισμό μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα τρομακτικό ερώτημα: “Τι να το κάνει η πο**άνα το σιτάρι;”

Η απάντηση είναι προφανής. Τίποτα. Άρα, πρέπει υποχρεωτικά να μπει και τρίτος πόλος στο χαριτωμένο μας παραμυθάκι.

Αυτός ο τρίτος πόλος είναι ο πελάτης και τα ζεστά του λεφτουδάκια. Ώστε, σε αγαστή συνεργασία, το τρίπτυχο Νταβατζής – Πο**άνα – Πελάτης να δώσει αξία και νόημα στην πολιτική – οικονομική – κοινωνική ζωή της χώρας.

Και αν οι ρόλοι του τρίπτυχου είναι απολύτως διακριτοί μεταξύ τους δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα πρόσωπα που τους ενσαρκώνουν. Μια επιφανειακή εκτίμηση θα μπορούσε να ορίσει ως νταβάδες εκείνους τους επιχειρηματίες που απομυζούν και λεηλατούν το δημόσιο ταμείο εισπράττοντας την μερίδα του λέοντος και του τίγρεως μαζί. Αφού αφαιρεθεί αυτή η μερίδα, το υπόλοιπο του μεροκάματος το εισπράττει η πο**άνα (π.χ. κατά την ρήση του Ανδρέα Παπανδρέου: “Εδικαιούτο να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια.”)

Και εδώ μπαίνει στο παιχνίδι και ο τρίτος της παρέας, ο πελάτης. Προφανώς τον ρόλο του πελάτη τον παίζει ο λαός. Διότι αυτός είναι που πληρώνει για υπηρεσίες υγείας, παιδείας, συγκοινωνίας, επικοινωνίας και όλα εκείνα τα οποία σε ένα ευνομούμενο κράτος απολαμβάνει δωρεάν. Τα απολαμβάνει διότι όλα αυτά συντηρούνται και εξελίσσονται μέσω της δίκαιης αλλά άτεγκτης φορολόγησης.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; ΟΧΙ.

Διότι μια 2η πιο διεισδυτική ματιά αποκαλύπτει ότι σε ένα νορμάλ τρίπτυχο ο πελάτης πληρώνει μεν, πηδάει δε. Αυτό, στο τρίπτυχο του παραδείγματός μας, δεν συμβαίνει. Στην Ελλάδα ο Πελάτης-Λαός ΚΑΙ πληρώνει ΚΑΙ τον πηδάνε.

Δηλαδή ο Λαός είναι και ΠΕΛΑΤΗΣ και ΠΟ**ΑΝΑ. Επιπλέον δε, είναι και ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΠΕΛΑΤΗΣ και ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟ**ΑΝΑ. Αφενός είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΠΕΛΑΤΗΣ διότι και πληρώνει και τον πηδάνε, αφετέρου είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟ**ΑΝΑ διότι και την πηδάνε και δεν την πληρώνουν. Εκτός των άλλων, δηλαδή, η χώρα είναι το μοναδικό μπουρδέλο παγκοσμίως όπου ο πελάτης και η πο**άνα ενσαρκώνονται από το ίδιο και αυτό πρόσωπο.

Και, αίφνης, βρισκόμαστε εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

Το τρίπτυχο μεταμορφώθηκε εκ νέου σε δίπολο, όπου στο ένα άκρο είναι οι νταβάδες και στο άλλο όλοι οι άλλοι. Με λίγα λόγια, οι νταβάδες μάς έκαναν τα τρία δύο. Το εξωφρενικό, βεβαίως, είναι ότι το δίπολο κάθε 4 χρόνια μεταμορφώνεται σε μονόπρακτο. Σε εκείνο το μονόπρακτο όπου ανεβαίνει επί σκηνής από τον πολλάκις νομπελίστα Έλληνα ψηφοφόρο. Σε εκείνο το μονόπρακτο με το ίδιο μονότονο σενάριο. Τον ψηφοφόρο να κρούει το πουλάκι του.

Όλοι αυτοί, όμως, οι νεόκοποι “μεγιστάνες” της οικονομίας, όλοι αυτοί οι συμμαθητές του κολλεγίου Αθηνών, όλοι αυτοί οι κληρονομικώ δικαίω υπουργεύοντες και πρωθυπουργεύοντες, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες εργατοπατέρες, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες ευαίσθητοι, όλοι αυτοί ούτε που φαντάζονται πόσο γρήγορα το μονόπρακτο μπορεί να μεταμορφωθεί απευθείας σε μύλο. Όχι όμως στον μύλο που αναφέραμε προηγουμένωνς στο κείμενό μας. Σε έναν ωραίο νερόμυλο με έναν πελώριο ΤΡΟΧΟ.

Με έναν ΤΡΟΧΟ από εκείνους που εύστοχα περιγράφονται από την λαϊκή σοφία:

Θα γυρίσει ο ΤΡΟΧΟΣ, θα γ***σει κι ο ΛΑΟΣ.

Το νου σας.

ΚΟΜΜΑΤΟΣΚΥΛΟ