ο άλλος είναι μόνιμος υβριστής όλων των πολιτικών αντιπάλων του,
ο τρίτος πήγε στο τηλεοπτικό στούντιο σουρωμένος από τα μπουζούκια κι όποιον πάρει ο Χάρος.
Καθόλου τυχαία και οι τρεις είναι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Καθόλου τυχαία και οι τρεις απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού, καθόλου τυχαία και οι τρεις αποθεώθηκαν από το κοινό τους για τα όσα λένε και κάνουν...
Ένας φιλελεύθερος πολίτης πώς αντιμετωπίζει αυτές τις αισχρές συμπεριφορές;
Ποιες είναι οι γραμμές άμυνας του σε αυτήν την αθλιότητα;
Προφανώς, δεν μπορεί να απαντήσει στις ύβρεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με ύβρεις. Δεν αρμόζει στον φιλελεύθερο λόγο να πέσει σε αυτό το επίπεδο χαμαιτυπείου.
Η αντιμετώπισει θα πρέπει να είναι πολιτική. Δηλαδή οφείλουμε να αποδείξουμε πως αυτές οι πεζοδρομιακού τύπου εκφράσεις και η πρωτοφανής επιθετικότητα τους, δεν οφείλονται μόνον στην προσωπικότητα των υβριστών, αλλά κυρίως στην ιδεολογικοπολιτική τους συγκρότηση και στην ιστορική τους διαδρομή.
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα βρούμε τις ρίζες αυτών των συμπεριφορών στον Δεκέμβριο του 2008, τότε που οι ομοϊδεάτες συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ έκαψαν την Αθήνα. Και μάλιστα το επίσημο δημοσιογραφικό όργανο του κόμματος, επέχαιρε για τα θλιβερά γεγονότα εκείνων των ημερών, προβάλλοντας πανηγυρικά το φλεγόμενο Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Δεν λησμονούμε.
Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε και ξεχύθηκαν οι δυνάμεις της ανομίας που, στην συνέχεια, πρωταγωνίστησαν στις πράξεις βίας των «αγανακτισμένων» κατά των υπουργών του ΠΑΣΟΚ και στον ξυλοδαρμό του Κ. Χατζηδάκη.
Αυτή η επιθετικότητα που αντιμετώπιζε τους πολιτικούς αντιπάλους ως εχθρούς, που θεωρούσε τον προπηλακισμό, την εξύβριση και τον τραμπουκισμό, αποδεκτά όπλα του πολιτικού αγώνα, έγινε το χαρακτηριστικό γνώρισμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Κάποιοι «διανοούμενοι» του χώρου βάφτισαν αυτές τις βίαιες συμπεριφορές, «κινηματικές παρεμβάσεις» για να χρυσώσουν το χάπι του πολιτικού χουλιγκανισμού.
Είναι απολύτως φυσιολογικό, αυτή η αντίληψη για το είδος της πολιτικής αντιπαράθεσης να παρέμεινε ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία. Μάλιστα, η αίσθηση της ισχύος ενίσχυσε την επιθετικότητα των στελεχών του, που χωρίς καμιά αναστολή συνεχίζουν τις προσβλητικές πρακτικές τους, κρυπτόμενοι άνανδρα πίσω από την βουλευτική τους ασυλία.
Θα περίμενε ο πολίτης ο πρωθυπουργός, σεβόμενος τον θεσμικό του ρόλο, να αποδοκίμαζε αυτά τα στελέχη, που τελικά κάνουν ζημία στο κόμμα τους.
Γιατί μπορεί να χειροκροτούνται από έναν μικρό, αλλά θορυβώδη αριθμό οπαδών τους –εξίσου χουλιγκάνων—όμως δημιουργούν στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης μιαν αποστροφή, που λειτουργεί κατά του κόμματος τους.
Ο φιλελεύθερος λόγος δεν μετατρέπει τους πολιτικούς αντιπάλους σε εχθρούς και ούτε εγκαταλείπει το πολιτικό επιχείρημα για χάρη του υβριστικού παραληρήματος.
Ο φιλελεύθερος πολίτης διακρίνεται γιατί οριοθετεί με σαφήνεια τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του, που τις υπερασπίζεται και τις προβάλλει με λόγο αιχμηρό και με γωνίες. Χωρίς «φλώρικα» ναι μεν, αλλά και δημοσιοσχεσίτικες στρογγυλεύσεις.
Έναν λόγο που εκφέρεται με πειστικό επιχείρημα που «τσακίζει». Στην, λόγω και έργω, εξύβριση των στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αυτή είναι η απάντηση του φιλελεύθερου πολίτη.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους μαχαλόμαγκες να ασχημονούν μέσα στην μιζέρια τους. Δεν είμαστε ίδιοι.
Του Σάκη Μουμτζή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου