Από τον Κώστα Κυριακόπουλο
Στο καζίνο της συναισθηματικής δημοκρατίας και στις ρουλέτες του συγκεντρωτικού λαϊκισμού, οι μάρκες της αντιπαράθεσης σταλινισμού, ναζισμού δεν έριξαν τίποτα άλλο στην εγχώρια κατανάλωση παρά ένα ακόμα μικρό μέτωπο στη συνολική επικοινωνιακή στρατηγική, τύπου: “άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε”. Που τελικά και αυτά έκαναν τον μικρό τους κύκλο στον ούτως ή άλλως ολοένα και συρρικνούμενο...
ελληνικό μικρόκοσμο και ξαναμπήκαν με ολίγη από εσθονική χλεύη στο ντουλάπι.
Πολλά θα μπορούσε κάποιος να γράψει απευθυνόμενος όχι στα πιστά στελέχη της κυβέρνησης διότι πλέον είναι περισσότερο από σαφές ότι η επιχειρηματολογία τους σε διάφορες κατασκευασμένες ακρότητες δηλώνει ότι πρόκειται για κάποιο αποτέλεσμα μυστικιστικής ένταξης σε αίρεση. Δεν εξηγείται αλλιώς. Όσο “γκάου” (που λέγαμε στον στρατό) και αν έχεις υπάρξει, όσο αιώνιος φοιτητής και αν ήσουν, όσες κοπάνες και αν έκανες από τα διαφωτιστικά “αχτίβ”, δεν μπορεί, όλο και κάτι θα έχει πάρει το αυτί σου. Όλο και κάπου θα έπρεπε να σε είχε πονηρέψει η εμμονή των άρθρων της “ΚΟΜΕΠ” (Κομμουνιστική Επιθεώρηση) με τα σχοινοτενή αφιερώματα – λιβανιστήρια στη νίκη του προλεταριάτου. Και αν δεν είχες, τότε, στοιχειωδώς πονηρευτεί, εντάξει, δεν ήταν εύκολο να βλέπεις την Ιστορία ταυτόχρονα με την εξέλιξή της. Αλλά, ξέρεις, με το πέρασμα των χρόνων και την απόσταση από τα γεγονότα, τα άλλοθι λιγοστεύουν. Πόσω μάλλον για τους ανθρώπους μιας γενιάς που δεν κλείστηκαν στα ημιυπόγεια των ψευδαισθήσεων αλλά άνοιξαν (μαζί με τα μυαλά τους) και δέκα βιβλία.
Άσε το “Κιβώτιο” του Αλεξάνδρου, άσε το “Μηδέν και το Άπειρο” του Κέσλερ, άσε το “Τι ωραία Κυριακή¨” του Σέμπρουν, άσε το “Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ” του Σολζενίτσιν, άσε, άσε, άσε… Και, σε τελική ανάλυση, δεν είναι εκεί το θέμα, καθώς ο καθένας είναι ελεύθερος να ζει στα δικά του ψέματα, αν πράγματι ισχύει η ψυχαναλυτική ατάκα “ο άνθρωπος είναι τα ψέματά του…”. Όμως, είναι άλλο αυτό και άλλο η σκανδαλώδης απόρριψη της πραγματικότητας προς όφελος ενός προσωπικού φαντασιακού σκηνικού πίσω από το οποίο κρύβονται πλείστες όσες εκδοχές των χαμηλότερων ενστίκτων. Εξουσιομανία, ψέμα, εκδίκηση, χυδαιότητα, διαδρομισμός, παρασκήνιο, σκοτεινές επιδιώξεις και πολλά άλλα που φύονται στα ιδεολογικά θερμοκήπια. Κάτι που, βέβαια, δεν είναι ανακάλυψη αυτής της κυβέρνησης ούτε know how διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Χρόνια τώρα, και κυρίως αυτοί στους οποίους προσπαθεί να μοιάσει η ηγετική κάστα της σημερινής κυβέρνησης, καθιέρωσαν το συγκεκριμένο mondus operandi στη διαχείριση της καθημερινότητας και της παραγωγής πολιτικής. Ας μην ξενίζουν οι όλο και περισσότερες εμφανιζόμενες ακρότητες, λεκτικές και άλλες, γιατί αν μη τι άλλο η Ιστορία το μόνο που ξέρει να κάνει πολύ καλά δεν είναι να επαναλαμβάνεται αλλά να εξελίσσεται πάνω σε γνωστά μοτίβα. Γι’ αυτό δίνει την εντύπωση ότι επαναλαμβάνεται. Κάθε γεγονός που πληροί τις προϋποθέσεις του “ιστορικού” είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Οι καθημερινές συμπεριφορές πολλών, συνδυασμός εσωτερικών κακοτεχνιών, δυσλειτουργιών και διαταραχών αλλά και παντελούς άγνοιας των social και το τι μπορεί να σημαίνουν, οδηγούν σε έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου ως προτύπου: Του ανθρώπου που πάσχει από δύο σύνδρομα ταυτόχρονα: Του φανατικού οπαδού που του “την έχει φέρει” η διαιτησία και του οργισμένου ζητιάνου. Του εξυπνάκιαπου τα έχει με όλους και με όλα αλλά είναι έτοιμος να αλλάξει φίλους και απόψεις μόλις διαισθανθεί ότι αλλάζοντας έχει να κερδίσει κάτι περισσότερο για τον εαυτούλη του. ΟΚ… όλο και κάποιον τέτοιον ξέρουμε αλλά άλλο είναι να έχουμε να κάνουμε με την παρέα ή τη δουλειά μας και άλλο με ολόκληρη τη χώρα και τις κυρίαρχες ιδεολογίες και απόψεις στις οποίες μεταμορφώνονται οι καφενειακές ορδές.
Το ερώτημα “τι είδους άνθρωπο θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ” είναι εξαιρετικά δύσκολο. Το μείγμα του φοβισμένου μετασοβιετικού ανθρώπου που θα του έχει μείνει ως θρησκοληπτικό κουσούρι η πίστη σε δόγματα και θα ζει βλέποντας τους Καρανίκες να ανέρχονται κοινωνικά δημιουργώντας πρότυπα, τους Πολλάκηδες με τους Καμμένους να πουλάνε κουτσαβακισμό και συμπλεγματικές συμπεριφορές σαν οργισμένοι ζητιάνοι, είναι αυτό που δημιουργείται ως εικόνα του προτύπου συμπεριφορών που επιδιώκονται. Και πάντα με μια καλή , δήθεν, χιουμοριστική ατάκα με ολίγη από μαγκιά. Όχι τίποτα άλλο, αλλά έχουμε άποψη και για τις ζωές των άλλων λαών, όπως των Εσθονών ή άλλων γειτονικών τους, που στο όνομα του λαού έχασαν από μια γενιά οι καθένας τους στα σταλινικά γκούλαγκ…
ΠΗΓΗ: Boulevard μηνιαία freepress εφημερίδα
http://lastpoint.gr/ti-anthropo-thelei-o-syriza/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου