Για να αποφύγουμε την δραχμή!

Η κοινωνία είναι κουρασμένη, καθώς ξέρει ότι κι αυτά τα μέτρα που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση δεν θα έχουν αποτέλεσμα. Η νέα φροροκαταιγίδα μοιάζει σαν να πηγαίνει κανείς στο νεκροταφείο και να ζητάει κοινωνική εργασία από τους νεκρούς. Η μόνη (μικρή) πιθανότητα να αποφύγουμε την δραχμή είναι να αλλάξουμε γρήγορα πολιτική.

Αλλαγή πολιτικής δεν σημαίνει να...
απολύσουμε 100 ή 200 χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους και να δώσουμε στους υπόλοιπους χαμηλότερους μισθούς από αυτούς που δίνουν τα σούπερ μάρκετ στους άτυχους νέους που αναζητούν εργασία. 

Η μόνη ικανότητά που έχουμε επιδείξει μέχρι σήμερα ως κοινωνία είναι να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο. Δίχως μέτρο! 

Για παράδειγμα, ή θα δίνουμε συντάξεις στους 40άρηδες ή σε κανέναν!

Για να μπορέσει η χώρα να επανέλθει σε μία κανονικότητα χρειάζεται πάρα πολύ υψηλούς ετήσιους ρυθμούς ανάπτυξης. Όχι της τάξης του 2% και του 3%. 

Στην πραγματικότητα χρειάζεται ένα θαύμα. Να τρέχει περισσότερο απ’ όσο έτρεχαν οι ασιατικές τίγρεις. Χρειάζεται ρυθμούς ανάπτυξης τύπου Κίνας. Μπορούμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν να συμβεί το θαύμα; 

Τότε έχουμε πιθανότητες. 

Δεν μπορούμε; 

Ας πάμε κατευθείαν στην δραχμή και στον τρίτο κόσμο από τώρα, για να μην το κουράζουμε περισσότερο.

Ένα ευνοϊκό περιβάλλον για τις επενδύσεις δεν σημαίνει ούτε μισθούς Βουλγαρίας, ούτε μαζικές απολύσεις στο δημόσιο. Χρειάζεται Δικαιοσύνη και γενναίες αποφάσεις απ’ όλους. Δεν μπορούμε να έχουμε προσέλκυση επενδύσεων στον βαθμό που θα το θέλαμε με φορολογικούς συντελεστές Σουηδίας, όταν στην περιοχή οι γείτονες και ανταγωνιστές μας έχουν φορολογικούς συντελεστές που θυμίζουν φορολογικούς παραδείσους. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να λειτουργήσει αποτελεσματικά ο δημόσιος τομέας χωρίς αξιοκρατία, χωρίς αξιολόγηση και χωρίς ένα δίκαιο σύστημα αμοιβών.

Όσο δεν μεγαλώνουμε την πίτα, τόσο θα αναγκαζόμαστε κάθε χρόνο να παίρνουμε επώδυνα μέτρα. Όπως το να μειώνουμε συνεχώς τις συντάξεις και να αυξάνουμε την φορολογία. Αλλά αυτές δεν είναι λύσεις. 

Οι μέχρι σήμερα πολιτικές απέτυχαν. Επειδή ακριβώς ήσαν σε μία διαχειριστική λογική, όταν στην ελληνική Οικονομία χρειαζόντουσαν βαθιές τομές. Αλλά για να εφαρμόσει κανείς επαναστατικές πολιτικές χρειάζεται και η συναίνεση των δανειστών. Πρέπει, δηλαδή, να πειστούν ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να πάρουν πίσω τα χρήματά τους. 

Όλοι οι άλλοι δρόμοι θα καταλήξουν στο εξής: Να πάνε οι κυβερνήσεις τους στα εθνικά τους Κοινοβούλια για να απολογηθούν στους δικούς τους φορολογούμενους για την απώλεια των χρημάτων τους. Το δυσκολότερο όμως θα είναι να απορροφήσουν το πολιτικό κόστος από τις σκηνές καταστροφής που θα εξελίσσονται στην Ελλάδα.

Το πρόγραμμα δεν έπεσε έξω λόγω των … λαθεμένων πολλαπλασιαστών. Έπεσε έξω επειδή οι δανειστές δεν ευνόησαν την αλλαγή του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου. Οι μεταρρυθμίσεις δεν ναρκοθετήθηκαν μόνο από τις ελληνικές κυβερνήσεις, αλλά και από τους ίδιους τους δανειστές! Για παράδειγμα, οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στο δημόσιο πριμοδοτήθηκαν από την πρώτη στιγμή και με στόχο να παρουσιαστεί μία εικόνα ότι δήθεν μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Έστειλαν, δηλαδή, στο περιθώριο υγιείς ανθρώπους που βρισκόντουσαν στο ζενίθ της επαγγελματικής τους σταδιοδρομίας μόνο και μόνο για να βελτιώσουν τους «δείκτες» τους. Αποδυνάμωσαν την λειτουργία του δημόσιου τομέα, στερώντας τον από έμπειρα στελέχη, και ταυτόχρονα επιβάρυναν αισθητά τα ασφαλιστικά ταμεία. Δεν μας έφτανε η ιδεοληψία των κρατιστών, μας προέκυψε κι εκείνη των γιαλατζί μεταρρυθμιστών.

Το αντικειμενικό πρόβλημα είναι το ποιος θα εφαρμόσει στην Ελλάδα μία μεταρρυθμιστική πολιτική και με ποια κοινωνική και πολιτική στήριξη! Άντε και οι δανειστές πείθονται ότι η Ελλάδα πρέπει να αναπτύσσεται με ρυθμούς της τάξης του 10% τον χρόνο. Πείθονται να μας κάνουν ένα δώρο με το χρέος και να μας εξασφαλίσουν χαμηλά επιτόκια για ένα μεγάλο χρονικό περιθώριο και μία ακόμη περίοδο χάριτος. Τέλος πάντων, όλα μας πάνε δεξιά! Ποιος θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις;

Ο Αλέξης Τσίπρας αποκλείεται. Αν μπορούσε θα το είχε ήδη κάνει. Η αριστερά προώθησε στα λόγια πολλές καλές ιδέες, αλλά φρόντισε γρήγορα να τις απαξιώσει στην πράξη. Κι αυτό ήταν διπλή ζημιά. Και δεν υπήρξε ουσιαστική διακυβέρνηση (με όλα τα προβλήματα που προκάλεσε αυτό το γεγονός) και κακοποιήθηκαν στα μάτια του κόσμου προτάσεις που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν θετικά προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την άλλη πλευρά, μπορεί! Αλλά χρειάζεται και πάλι ευρύτερες κοινωνικές συμμαχίες. 

Οι μεγάλες αλλαγές σε μια κοινωνία δεν μπορούν να συμβούν από μία κυβέρνηση, ακόμη κι αν αυτή έχει καταφέρει συντριπτική εκλογική νίκη έναντι των αντιπάλων της. 

Οι κοινωνικές συμμαχίες, ο διάλογος με τους κοινωνικούς εταίρους είναι απαραίτητη προϋπόθεση. Και φυσικά θα πρέπει για όλους να υπάρχει ένα κίνητρο. Χρειάζεται με άλλα λόγια ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο.

Εσείς τι λέτε; Τι πιθανότητες δίνετε να γίνουν όλα αυτά; Όχι κάποια απ’ αυτά, αλλά όλα μαζί κι ακόμη περισσότερα! 

Είπαμε! Χρειάζεται πολιτική αλλαγή, κοινωνική στήριξη, ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, γενναίες αποφάσεις, Δικαιοσύνη, τολμηρές πολιτικές, στήριξη των δανειστών στο θέμα του χρέους και φυσικά η συναίνεσή τους στην αλλαγή του μίγματος της πολιτικής. Δηλαδή, μόνο ένα θαύμα μπορεί να φέρει τα πάνω – κάτω.

Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@liberal.gr