Εξαντληθήκαμε να σχολιάζουμε την γνωστή, περί αυταπάτης, φράση του Α. Τσίπρα, νομίζοντας πως συντελούμε στην αποδόμηση τόσο της προσωπικότητας του, όσο και της πολιτικής του.
Δεν επρόκειτο ούτε για αυτοκριτική, ούτε για εξομολόγηση. Ήταν ένας ακόμα κυνικά υπολογισμένος επικοινωνιακός ελιγμός για να αποσείσει τις εγκληματικές ευθύνες του κόμματός του για τα νέα σκληρά μέτρα.
Και βέβαια ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν την δουλειά τους καθώς χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Το πρόβλημα βρίσκεται σε μεγάλη μερίδα της αστικής κοινής γνώμης και των διανοουμένων της, που πίσω από κάθε τακτικισμό του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμοι να ανακαλύψουν την μετατόπιση του σε... μετριοπαθείς και σοσιαλδημοκρατικής μορφής θέσεις. Επιθυμούν διακαώς να τον εξομοιώσουν με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80, παραγνωρίζοντας όχι μόνον την διαφορετικότητα των συνθηκών, αλλά κυρίως την διαφορά μεγέθους που χωρίζει τον Α. Παπανδρέου από τον Α. Τσίπρα.
Αυτή η αντιμετώπιση θα ήταν ανώδυνη, αν δεν κατέληγε σε λανθασμένες επιλογές για την πολιτική αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όταν κυριαρχεί η εκτίμηση πως αυτός καταλαμβάνει τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας θέτοντας οριστικά στο περιθώριο τις δυνάμεις που κινούνται σε αυτόν τον χώρο, τότε βγαίνει αβίαστα το πολιτικό συμπέρασμα πως για πολλά χρόνια το δίπολο θα είναι Νέα Δημοκρατία-ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε αυτήν την αλματώδη ανάπτυξη σαν κύριος εκφραστής της αντιμνημονιακής πολιτικής. Και επειδή αυτήν την διαπίστωση την συμμερίζεται και η ηγετική του ομάδα, προσπαθεί με κάθε τρόπο κι ελιγμό να αποποιηθεί την ιδιοκτησία των δικών της μνημονίων. Βέβαια, αυτή η επιχειρηματολογία έχει φθαρεί ολοκληρωτικά, γιατί αντιστρατεύεται την κοινή λογική που καταγράφει ποιος υπογράφει τα μέτρα και ποιος ευθύνεται γι’ αυτά.
Συνεπώς, η εκτίμηση για την πολιτική αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί εσφαλμένη, όταν ο πολίτης θα νιώσει στην τσέπη του αυτήν την φοροκαταιγίδα. Η δημοσκοπική πτώση του θα μετατραπεί σε κατάρρευση, που μετά βεβαιότητος θα οδηγήσει σε κυβερνητική παραλυσία, παρόμοια με αυτήν της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Αλλά η εκτίμηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται από τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς σε αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας, πάσχει και για έναν ακόμα λόγο. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα σε όλες τις ιστορικές εκδοχές της ήταν συνυφασμένη με την κυβερνητική αποτελεσματικότητα και την παραγωγή έργου με έντονα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Να υπενθυμίσω την υπουργία Καρτάλη 1951-52 καθώς και την διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ 1994-2000.
Οι σημερινοί κυβερνώντες με τα μέτρα που ψηφίζουν καληνυχτίζουν την ανάπτυξη, ενώ η κυβερνητική πρακτική τους διακρίνεται για την καταστροφική αναποτελεσματικότητα της και τις αβελτηρίες της. Επί πλέον δε σε κρίσιμους τομείς, όπως η Παιδεία και ο Πολιτισμός, διακρίνονται για τον αντιμεταρρυθμιστικό τους οίστρο που αγγίζει τα όρια του σκοταδισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ήταν και παραμένει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που μαζί με τους ΑΝΕΛ συγκροτούν ένα εθνολαϊκιστικό μόρφωμα.Το γεγονός ότι πλαισιώνεται από μερικούς ξεδιάντροπους Πασόκους δεν αλλάζει την φυσιογνωμία του. Γιατί αυτοί οι «τύποι» δεν έχουν ούτε ιδεολογικές ευαισθησίες ούτε πολιτικές απαιτήσεις. Καρέκλες θέλουν. Ο σκληρός πυρήνας του κόμματος παραμένει μαρξιστικός-αντικαπιταλιστικός και επειδή αντικαπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει παρατηρηθεί στον πολιτισμένο κόσμο, μας δουλεύουν κανονικά όταν μιλούν για αυτήν.
Όσοι πιστεύουν πως έχουν να κάνουν με ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου, εκτός από λάθος πολιτική γραμμή καλλιεργούν και την ηττοπάθεια, την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Άλλωστε δεν νοείται σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με φωτογραφίες του Βελουχιώτη.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
Και βέβαια ο Α. Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, κάνουν την δουλειά τους καθώς χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Το πρόβλημα βρίσκεται σε μεγάλη μερίδα της αστικής κοινής γνώμης και των διανοουμένων της, που πίσω από κάθε τακτικισμό του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρόθυμοι να ανακαλύψουν την μετατόπιση του σε... μετριοπαθείς και σοσιαλδημοκρατικής μορφής θέσεις. Επιθυμούν διακαώς να τον εξομοιώσουν με το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ‘80, παραγνωρίζοντας όχι μόνον την διαφορετικότητα των συνθηκών, αλλά κυρίως την διαφορά μεγέθους που χωρίζει τον Α. Παπανδρέου από τον Α. Τσίπρα.
Αυτή η αντιμετώπιση θα ήταν ανώδυνη, αν δεν κατέληγε σε λανθασμένες επιλογές για την πολιτική αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όταν κυριαρχεί η εκτίμηση πως αυτός καταλαμβάνει τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας θέτοντας οριστικά στο περιθώριο τις δυνάμεις που κινούνται σε αυτόν τον χώρο, τότε βγαίνει αβίαστα το πολιτικό συμπέρασμα πως για πολλά χρόνια το δίπολο θα είναι Νέα Δημοκρατία-ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε αυτήν την αλματώδη ανάπτυξη σαν κύριος εκφραστής της αντιμνημονιακής πολιτικής. Και επειδή αυτήν την διαπίστωση την συμμερίζεται και η ηγετική του ομάδα, προσπαθεί με κάθε τρόπο κι ελιγμό να αποποιηθεί την ιδιοκτησία των δικών της μνημονίων. Βέβαια, αυτή η επιχειρηματολογία έχει φθαρεί ολοκληρωτικά, γιατί αντιστρατεύεται την κοινή λογική που καταγράφει ποιος υπογράφει τα μέτρα και ποιος ευθύνεται γι’ αυτά.
Συνεπώς, η εκτίμηση για την πολιτική αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί εσφαλμένη, όταν ο πολίτης θα νιώσει στην τσέπη του αυτήν την φοροκαταιγίδα. Η δημοσκοπική πτώση του θα μετατραπεί σε κατάρρευση, που μετά βεβαιότητος θα οδηγήσει σε κυβερνητική παραλυσία, παρόμοια με αυτήν της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Αλλά η εκτίμηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινείται από τον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς σε αυτόν της σοσιαλδημοκρατίας, πάσχει και για έναν ακόμα λόγο. Η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα σε όλες τις ιστορικές εκδοχές της ήταν συνυφασμένη με την κυβερνητική αποτελεσματικότητα και την παραγωγή έργου με έντονα αναπτυξιακά χαρακτηριστικά. Να υπενθυμίσω την υπουργία Καρτάλη 1951-52 καθώς και την διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ 1994-2000.
Οι σημερινοί κυβερνώντες με τα μέτρα που ψηφίζουν καληνυχτίζουν την ανάπτυξη, ενώ η κυβερνητική πρακτική τους διακρίνεται για την καταστροφική αναποτελεσματικότητα της και τις αβελτηρίες της. Επί πλέον δε σε κρίσιμους τομείς, όπως η Παιδεία και ο Πολιτισμός, διακρίνονται για τον αντιμεταρρυθμιστικό τους οίστρο που αγγίζει τα όρια του σκοταδισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, ήταν και παραμένει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που μαζί με τους ΑΝΕΛ συγκροτούν ένα εθνολαϊκιστικό μόρφωμα.Το γεγονός ότι πλαισιώνεται από μερικούς ξεδιάντροπους Πασόκους δεν αλλάζει την φυσιογνωμία του. Γιατί αυτοί οι «τύποι» δεν έχουν ούτε ιδεολογικές ευαισθησίες ούτε πολιτικές απαιτήσεις. Καρέκλες θέλουν. Ο σκληρός πυρήνας του κόμματος παραμένει μαρξιστικός-αντικαπιταλιστικός και επειδή αντικαπιταλιστική ανάπτυξη δεν έχει παρατηρηθεί στον πολιτισμένο κόσμο, μας δουλεύουν κανονικά όταν μιλούν για αυτήν.
Όσοι πιστεύουν πως έχουν να κάνουν με ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που θα κυριαρχεί στην πολιτική ζωή του τόπου, εκτός από λάθος πολιτική γραμμή καλλιεργούν και την ηττοπάθεια, την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Άλλωστε δεν νοείται σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με φωτογραφίες του Βελουχιώτη.
Του Σάκη Μουμτζή
liberal.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου