Ραχήλ μη ξεχνάς: "Ζαβός λαός είμαστε και ζαβά ψηφίζουμε"

Καβαλάς τα κάγκελα της ΕΡΤ, 

μη σεβόμενη την απόφαση της εκλεγμένης κυβέρνησης, δηλώνοντας συμπαράσταση στους καταληψίες που για μήνες καταπατούν τη δημόσια περιουσία. 

Γίνεσαι ένα με τους παράνομους και τους αναρχικούς. 

Μπαίνεις μέσα στη βουλή, κάνεις δίκη προθέσεων, βγάζεις την ετυμηγορία πως οι Χρυσαυγίτες δεν είναι εγκληματίες κι άδικα φυλακίζονται και κατηγορείς, δημόσια, την κυβέρνηση για αδικαιολόγητες προφυλακίσεις, τη στιγμή που οι αποκαλύψεις για τη δράση του καρκινικού μορφώματος δίνουν και παίρνουν.
Όλα αυτά τα θεωρείς αναφαίρετα δικαιώματά σου. Ίσως και να είναι, αφού το Σύνταγμα σου δίνει τη δυνατότητα να εκφράζεσαι με όποιο τρόπο θες. Ελευθερία του λόγου σου λέει. Κι εσύ την εκμεταλλεύεσαι στο ακέραιο. Μπράβο σου και εύγε. 

Κι έρχεται η στιγμή που ένας δημοσιογράφος, με το δικαίωμα που του δίνει η πένα του κι η ιδιότητά του, κάνει απλή καταγραφή των γεγονότων... 

Γιατί, ανεξάρτητα από το αν υπήρξε παρασκήνιο πίσω από τις συλλήψεις και τις προφυλακίσεις, ένα είναι δεδομένο. Η ΧΑ έχει λερώσει τα χέρια της με αίμα και κινήθηκε (ενδεχομένως να κινείται ακόμα) εκτός του συνταγματικού τόξου, προκειμένου να πετύχει την κάθαρση που εκείνη θεωρεί πως είναι αποστολή της. 

Κι εσύ, με τις πράξεις σου, στέκεσαι δίπλα της αντί να σταθείς απέναντι.

Το παράλογο δεν είναι πως θεώρησες πως θίχτηκες με το άρθρο κι όχι με τη μέχρι τώρα στάση σου. 

Τόσο μυαλό έχεις, τόσο μπορείς να σκεφτείς. 

Το παράδοξο δεν είναι πως την ελευθερία που εσύ εκμεταλλεύτηκες σε τόσες περιπτώσεις δεν την παραχωρείς σε κανέναν άλλον. 

Το 'χουν οι παράλογοι να μη μπορούν να διακρίνουν πού σταματάνε τα δικά τους όρια και πού αρχίζουν τα όρια των υπολοίπων. 

Το αδιανόητο είναι πως αυτό το Σύνταγμα που όλοι το κατηγορούν αλλά όλοι τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τα παραθυράκια του, σου δίνει τη δυνατότητα να γίνεσαι και γραφική, και άδικη, και ό,τι άλλο θέλεις. 

Το νου σου, μόνο, μη και δε σου δώσει το δικαίωμα να ξαναμπείς στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. 

Γιατί είπαμε. Ζαβός λαός είμαστε και ζαβά ψηφίζουμε. 

Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται κι η αναλαμπή. Και τότε, το μόνο που θα σου έχει μείνει θα είναι η ανάμνηση των κάγκελων κι οι λοιπές γραφικές εμφανίσεις σου...

Ειρήνη Συνοδινού