Περίμενα να δω τι σόι σκληράδα θα ήταν αυτή που απειλούσε στο σχετικό δελτίο τύπου ότι θα εξέπεμπε ο Λάκης Λαζόπουλος με το έκτακτο Αλτσαντίρι από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.
Υπέθετα ότι ήθελε να προδιαθέσει για μια φρέσκια πολιτική σάτιρα που θα έσπαγε κόκαλα.
Όσοι όμως από εσάς είχατε την υπομονή να τον παρακολουθήσετε όπως εγώ, φαντάζομαι πως θα συμφωνήσετε ότι πρόκειται για την πιο απογοητευτική εμφάνισή που πραγματοποίησε ποτέ.
Βαρύς, κουρασμένος και κυρίως χωρίς έμπνευση, προσπαθούσε να...
βγάλει μια πρόχειρη παράσταση με χαζά σκετσάκια, χοντροκομμένα βιντεοκολάζ και «ρεπορτάζ λαϊκής» που τη θέση του χιούμορ είχαν καταλάβει σαχλές κοινότοπες ατάκες που υποτίθεται καυτηρίαζαν τη «μνημονιακή πολιτική». Το θέμα δεν είναι αν συμφωνείς ή δεν συμφωνείς με τη σάτιρα του Λαζόπουλου από πολιτική άποψη. Άλλωστε η πολιτική σάτιρα είναι κατά κανόνα «αντικυβερνητική».
Βαρύς, κουρασμένος και κυρίως χωρίς έμπνευση, προσπαθούσε να...
βγάλει μια πρόχειρη παράσταση με χαζά σκετσάκια, χοντροκομμένα βιντεοκολάζ και «ρεπορτάζ λαϊκής» που τη θέση του χιούμορ είχαν καταλάβει σαχλές κοινότοπες ατάκες που υποτίθεται καυτηρίαζαν τη «μνημονιακή πολιτική». Το θέμα δεν είναι αν συμφωνείς ή δεν συμφωνείς με τη σάτιρα του Λαζόπουλου από πολιτική άποψη. Άλλωστε η πολιτική σάτιρα είναι κατά κανόνα «αντικυβερνητική».
Το θέμα ήταν ότι η χθεσινή εμφάνιση εξέθεσε τον Λαζόπουλο και σαν καλλιτέχνη και σαν επαγγελματία.
Ακόμη και στο συνήθως πρόθυμο και καλόβολο κοινό του στο κατάμεστο θέατρο μπορούσες να διακρίνεις την αμηχανία μέσα από το σχεδόν χαριστικό χειροκρότημα του και τη χλιαρή συμμετοχή του.
Το θέμα επαναλαμβάνω δεν είναι αυτό που επιθυμεί πολιτικά να περάσει ο Λαζόπουλος ή το ότι «κάνει την πάπια για τον Κοντομηνά», όπως έγραψαν πολλοί. Είναι η αλαζονική του αντίληψη ότι μπορεί στο διηνεκές να αναμασάει τα ίδια κοινότοπα αντιμνημονιακά μπινελίκια, ανακατεμένα με νεκραναστημένους «Μήτσους» και άλλες σαχλαμάρες και να τα μοσχοπουλάει σαν πολιτική σάτιρα ή ακόμη χειρότερα σαν προτροπή πολιτικής ανατροπής. Για το τελευταίο δεν χρειάζεται να προσπαθεί άλλωστε. Οι περισσότεροι έχουμε πειστεί από την συνολική πορεία του ότι πρόκειται για έναν αυθεντικό, ανιδιοτελή αριστερό καλλιτέχνη, απόλυτα αφοσιωμένο στην υπεράσπιση των φτωχών ανθρώπων.
Κατά τα άλλα ούτε ο Γιώργος Μαργαρίτης, ούτε η επίκληση του Κλούνεϊ και το μελό των Μαρμάρων με την Μελίνα, ούτε οι έπαινοι για το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο –που μεταξύ μας δεν το τίμησε με την παράστασή του- μπόρεσαν να σώσουν την κατάσταση.
Ακόμη και στο συνήθως πρόθυμο και καλόβολο κοινό του στο κατάμεστο θέατρο μπορούσες να διακρίνεις την αμηχανία μέσα από το σχεδόν χαριστικό χειροκρότημα του και τη χλιαρή συμμετοχή του.
Το θέμα επαναλαμβάνω δεν είναι αυτό που επιθυμεί πολιτικά να περάσει ο Λαζόπουλος ή το ότι «κάνει την πάπια για τον Κοντομηνά», όπως έγραψαν πολλοί. Είναι η αλαζονική του αντίληψη ότι μπορεί στο διηνεκές να αναμασάει τα ίδια κοινότοπα αντιμνημονιακά μπινελίκια, ανακατεμένα με νεκραναστημένους «Μήτσους» και άλλες σαχλαμάρες και να τα μοσχοπουλάει σαν πολιτική σάτιρα ή ακόμη χειρότερα σαν προτροπή πολιτικής ανατροπής. Για το τελευταίο δεν χρειάζεται να προσπαθεί άλλωστε. Οι περισσότεροι έχουμε πειστεί από την συνολική πορεία του ότι πρόκειται για έναν αυθεντικό, ανιδιοτελή αριστερό καλλιτέχνη, απόλυτα αφοσιωμένο στην υπεράσπιση των φτωχών ανθρώπων.
Κατά τα άλλα ούτε ο Γιώργος Μαργαρίτης, ούτε η επίκληση του Κλούνεϊ και το μελό των Μαρμάρων με την Μελίνα, ούτε οι έπαινοι για το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο –που μεταξύ μας δεν το τίμησε με την παράστασή του- μπόρεσαν να σώσουν την κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου