Σε αυτή τη χώρα δεν πάσχουμε από δεξιούς ή αριστερούς. Έχουμε μπόλικους από δαύτους,
αλλά και από άλλες φυλές που δεν τις χωράει ο νους του ανθρώπου: 
Μαοϊστές με φιλελεύθερη άποψη για την αγορά ομολόγων ή
ορθόδοξοι χριστιανοί που υποστηρίζουν ότι οι μετανάστες θα πρέπει να πυροβολούνται εξ επαφής στο κεφάλι για να γλιτώνουμε και τα πυρομαχικά.
Ζούμε σε μια απόλυτη παράνοια.
Τόσο μεγάλη που μας έχουν λείψει οι κανονικοί άνθρωποι που έχουν κανονικές απόψεις και κανονικές ζωές.
Κι όταν εμφανιστεί κανένας τέτοιος τρέχουμε να τον εξαφανίσουμε. Διότι ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Μην πάτε μακριά. Ας ξεκινήσουμε από τους εαυτούς μας.
Ας πάμε στον καθρέπτη και ας αναρωτηθούμε: Είμαστε εμείς κανονικοί άνθρωποι; ...
Η συνηθισμένη δικαιολογία για το γεγονός ότι έχουμε ταυτιστεί απόλυτα με τους ρυθμούς της ζωής στο φρενοκομείο είναι ότι μας έχει επηρεάσει δυσμενώς η κρίση.
Τι θα έπρεπε, δηλαδή, να συμβεί στους παππούδες μας που πέρασαν δύο πολέμους; Μία κατοχή και έναν εμφύλιο, για να μην ξεχνιόμαστε.
Μεταξύ των δύο εποχών υπάρχει μία τεράστια διαφορά: Μας χωρίζουν τεράστια τείχη.
Από την μία βρίσκονται τα παιδιά της κατοχής, τα παιδιά που πεινούσαν και διάβαζαν Όμηρο. Κι από την άλλη πλευρά του τείχους είναι τα παιδιά των καταλήψεων και της άγνοιας.
Αλίμονο!
Ένα κόμμα δεν έχει βρεθεί να επισημάνει την ανάγκη μιας βαθιάς και ουσιαστικής μεταρρύθμισης στο χώρο της Παιδείας. Δεν έχει κάνει σημαία του την Ελλάδα της γνώσης.
Ξέρω! Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ ακραίος συντηρητικός. Μπορεί ο καθένας να πει ό,τι θέλει. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να σκύβουμε μόνιμα το κεφάλι στις αριστερές φαντασιώσεις για το τι είναι δημοκρατία. Κάποιος μουσικοσυνθέτης, λοιπόν, χαρακτήρισε όλο το πολιτικό σύστημα "φασιστικό". Συγνώμη! Έκανε μία εξαίρεση. Δεν αναφέρθηκε στην αριστερά. Η αριστερά είναι δημοκρατική και όπως είχαν δηλώσει πολλά στελέχη της πρόσφατα, η Βενεζουέλα είναι το πρότυπο της δημοκρατίας...
Όποιος υπερασπίζεται τον δυτικό τρόπο ζωής είναι φασίστας, προδότης, γερμανοτσολιάς και νεοφιλελεύθερος. Ειδικά αυτό το τελευταίο κολλάει σε κάθε περίσταση! Όπως παλιότερα κάθε αριστερός που σεβότανε τον εαυτό του θα έπρεπε να καταδικάζει σε κάθε δύο προτάσεις τα διεθνή και ντόπια μονοπώλια...
Όχι ότι οι κυβερνητικοί βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Να με συγχωρούν, αλλά η έναρξη ενός εθνικού διαλόγου για την Παιδεία, με την συμμετοχή όλων των φορέων και όλων των κομμάτων, δεν χρειαζότανε την έγκριση της... τρόικας! Ας μην φορτώνουμε όλες τις αδυναμίες και ανεπάρκειές μας στην τρόικα και στο ΔΝΤ! Αυτοί είναι σήμερα στην κυβέρνηση, όχι ο ΣΥΡΙΖΑ!
Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν οι κυβερνήσεις εμπιστεύονται υπουργεία - φωτιά στα χέρια ανθρώπων όπως ο κ. Αρβανιτόπουλος. Διότι το έργο του κ. υπουργού μπορεί να συγκριθεί μόνο με το απόλυτο μηδέν. Ορισμένοι αυστηρότεροι κριτές ίσως θυμηθούν ότι υπάρχει και πιο χαμηλή βαθμολογία από το μηδέν και περάσουν έτσι στους αρνητικούς αριθμούς...
Η Παιδεία είναι το κλειδί!
Η Ελλάδα έχει περάσει και χειρότερες μέρες από τις σημερινές.
Μπόρεσε, όμως, να βρει τον δρόμο της. Επειδή οι άνθρωποι είχαν θέληση για ζωή και δεν ξεχνούσαν τις ρίζες τους.
Δεν πρόκειται να ξεχάσω μία επιγραφή σε ένα σπίτι στο Λεβίδι Αρκαδίας, που χρονολογείται από το 1920:
"Σήμερα εμού, αύριο ετέρου, ουδέποτε τινός".
Με τι ασχολιόντουσαν αυτοί οι "χωριάτες" πριν 100 χρόνια!
"Σαν δεν ντρεπόμαστε", έγραψε κάποιος στον τοίχο.
Θανάσης Μαυρίδης
thanasis.mavridis@capital.gr
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου