Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας
μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο.
Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί,
ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή.
Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε στον ουρανό έλαμπε ένας
γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της
ερήμου Σαχάρα.
Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου,
καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ...
Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους
νεαρούς ανθρώπους.
Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν’ απομακρυνθεί από
τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον
κόσμο.
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια! Γύρνα στο
σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά
βουνά και δέντρα!
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη
φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να
αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη
χρυσαφένια άμμο.
Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους
αμμόλοφους του χαμογελούσε.
Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα
σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή
ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;
- Έχω την συντροφιά των
άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν
από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι
υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ.
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.
- Έχω ακούσει πολλούς
μύθους από γέρικους αμμόλοφους . Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από
χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην
έρημο βρέχει πολύ σπάνια.
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ’ έχω ερωτευθεί και θα θελα να μείνω εδώ για πάντα.
- Όταν σε είδα για
πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως
μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με
μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο
τόξο.
Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια.
Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί
ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή.
Λίγα
χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους
ταξιδιώτες με τη σκιά των δέντρων της.
Και όλα αυτά επειδή κάποια μέρα ένα ερωτευμένο σύννεφο δεν φοβήθηκε να δώσει την ζωή του για την αγάπη.
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου