Σεισμός, θυμός, καταποντισμός;

Τον σεισμό τον ζήσαμε. Από το φθινόπωρο του 2009 άρχισαν να κουνιούνται οι τεκτονικές πλάκες της ελληνικής οικονομίας. Οσο περνούσαν οι μήνες τρανταζόταν συθέμελα. Αλλά δεν κατέρρευσε. Εκτοτε στέκει με υποστυλώματα. 

Ως πότε θα αντέχει;

Μέσα σ’ αυτό το σεισμικό τοπίο άλλαξε η ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.  Δουλειές χάθηκαν , εισοδήματα μειώθηκαν , η ανασφάλεια έχει κουρνιάσει στο μυαλό τους.
Ο θυμός ακολούθησε. Φυσιολογικά. 

Αποδέκτης  ήταν σχεδόν αποκλειστικά οι πολιτικοί. Βρισιές, απειλές, γιαούρτια, ξύλο. 

Πραγματικοί  αγανακτισμένοι και στημένοι αγανακτισμένοι-όσοι αισθάνθηκαν «προδομένοι» από αυτούς που μέχρι χτες ψήφιζαν, στο πλαίσιο του γνωστού «νταραβεριού»...

Ενας πρωθυπουργός αναγκάστηκε να φύγει, ένας άλλος  ήρθε, προσφέροντας μια εκτόνωση.
Και  τώρα όλοι  μπροστά στις κάλπες. Και στα δύσκολα.  

Ψηφίζουμε με το μυαλό ή με το συναίσθημα; Εν θερμώ ή στην ψύχρα; Για το χτές ή για το σήμερα και το αύριο;
Όποιο κι αν είναι το κριτήριο, τη Δευτέρα το πρωί πρέπει να έχει δοθεί κάποια λύση. 

Διότι αν  βρεθούμε σε μεγαλύτερο αδιέξοδο (υπάρχουν και στις δημοκρατίες αδιέξοδα), θα δικαιωθούν όσοι έλεγαν - μεταξύ τους και η αφεντιά μου- ότι οι εκλογές αυτές ήταν λάθος. 

Μακάρι να 'ρθουν αλλιώς τα πράγματα, τι να την κάνεις τέτοια δικαίωση;
Αλλά για να συμβεί αυτό, η χώρα πρέπει να βρεί κυβέρνηση. 

Οι ψηφοφόροι, όλοι εμείς, πρέπει αποφασίσουν καθαρά ποιούς θέλουν να τους κυβερνήσουν.  

Θέλουν συνεργασία; Να την επιβάλουν.
Θέλουν την «κλασική» λύση, την πιο εφικτή, δηλαδή τη συνεργασία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ;  

Πρέπει να ξέρουν ότι αυτή θα είναι αδύνατη αν τα ποσοστά τους αθροιστικά είναι κάτω από το 50%. Για ευνόητους λόγους.
Θέλουν να κυβερνήσει η Αριστερά; 

Να δώσει πάνω από 50% στα τρία κόμματά της, ώστε να τα υποχρεώσει να αναλάβουν ευθύνες, αντί να επιδίδονται μόνο στη συνήθη καταγγελιολογία. Για να δούμε τότε, όταν θα ΄ρθουν αντιμέτωπα με την σκληρή πραγματικότητα, πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.
Το χειρότερο θα ήταν οι ψηφοφόροι να δώσουν μια μεσοβέζικη λύση, όπως αυτή που περιγράφουν οι δημοσκόποι. 

Ακριβέστερα, δεν θα είναι λύση, θα είναι αδιέξοδο. Που θα πρέπει να αρθεί με νέες εκλογές και πάει  λέγοντας.
Το τίμημα μπορεί να είναι βαρύ. 

Η όποια σταθεροποίηση της οικονομίας θα πάει στράφι και μπορεί να γυρίσουμε πίσω. 

Ηδη μεγάλοι κλάδοι της οικονομικής ζωής με χιλιάδες εργαζόμενους (ακόμη) βρίσκονται στο κόκκινο και περιμένουν κάποιο φως από τις εκλογές. Τυχόν παράταση της  αβεβαιότητας και αδυναμία να ληφθούν αποφάσεις θα οδηγήσει  σε τραγικά αποτελέσματα. 

Ναι, υπάρχουν και χειρότερα. Είναι ο συνολικός καταποντισμός. Και δεν πρέπει να κρύβουμε τον κίνδυνο.
Υπάρχουν πολλά κριτήρια για να ψηφίσει κανείς. Ο καθένας θα βρεί το δικό του.

Προσωπικά φοβάμαι περισσότερο τους τυχοδιώκτες και μένω μακριά τους.

του Γιώργου Καρελιά